“เดี๋ยวก่อน...ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”
คิ้วเรียวของหญิงสาวขมวดมุ่นแล้วหันมาสบสายพระเนตรอย่างสงสัย พลางคิกอย่างขำๆ ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันโลกาวินาศ หรือไม่ก็เจ้าชายคงเสวยยาผิดก็เลยทำให้พูดดีๆ กับเธอได้
“จะคุยเรื่องอะไรก็ว่ามาเพคะ หม่อมฉันมีเวลาไม่มากนักหรอกเพคะ” มีนาเอ่ยเสียงแข็งพร้อมกับหันมาประจันหน้ากับราชนิกุลหนุ่ม
“ทีกับข้าเจ้าไม่มีเวลา ไม่อยากสนทนาด้วย แต่ถ้าเปลี่ยนจากข้าเป็นอิสยาสหรือราชิดเจ้าคงยินดีสินะ” มุมโอษฐ์ได้รูปกระตุกขึ้นนิดหนึ่ง
“ก็แล้วแต่จะทรงคิดเพคะ หม่อมฉันคุยได้กับทุกคน ที่คุยกับหม่อมฉันดีๆ” มีนาพูดเหน็บและเชิดหน้าขึ้น ก่อนจะเปลี่ยนสีสีหน้าตกใจเมื่อวรกายสูงขยับเข้ามาใกล้ ร่างบางรีบถอยหนีโดยอัตโนมัติพร้อมกับเอ่ยห้ามเสียงสั่น “อย่าเข้ามานะเพคะ!” หัวใจของมีนาเต้นระรัวถี่ยิบ สายตาจับจ้องไปที่ริมพระโอษฐ์ที่เคยได้สัมผัสนิ่ง
“เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรเจ้าเหมือนกับวันนั้นหรือไง?” ชีคหนุ่มเลิกพระขนงขึ้นก่อนจะพระสรวลในลำคออย่างขำๆ เมื่อเห็นท่าทางตื่นกลัวเหมือนกับลูกแมวน้อยของหญิงสาว ทรงก้าวพระบาทเข้าไปหาร่างบางอย่างไม่สนใจคำห้ามปรามของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
Guest
