พิศวาสจอมทะเลทราย

“เพี๊ยะ!”  

         “อย่ามาดูถูกหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่ใช่คนมักง่ายอย่างฝ่าบาท ปล่อยนะ!” เธอตะคอกใส่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ พร้อมกับน้ำอุ่นๆ ก็เริ่มมาเอ่อคลอที่หน่วยตาพร้อมที่จะไหลลงมาทุกเมื่อ 

         กษัตริย์หนุ่มหันกลับมาจ้องหญิงสาวเขม็งพร้อมกับขบพระกรามกรอด บ่งบอกถึงอารมณ์โมโหอย่างมากมาย พระหัตถ์หนาจับหมับเข้าที่ต้นแขนเรียวข้างขวาอีกครั้ง ก่อนจะออกแรงบีบด้วยความโกรธ พร้อมกับเน้นเสียงผ่านไรพระทนต์อย่างหนักแน่น 

         “อย่ามาทำอวดดีและทำร้ายผมอีก ผมจะบอกเอาไว้ให้เอาบุญนะว่าความรักที่ผมเคยมีให้กับคุณมันจบสิ้นไปแล้ว ตั้งแต่ตอนที่คุณก้าวออกจากเซฟเฮ้าส์ของผม และสิ่งที่ผมมีให้ในตอนนี้ก็คือความเคียดแค้นชิงชังในตัวคุณ จำเอาไว้!”  

         “ปล่อยนะ!” นีนนาราสะบัดตัวอย่างแรงเพื่อหวังให้ตัวเองเป็นอิสระพร้อมๆ กับน้ำใสอุ่นๆ ที่ไหลลงมาอาบแก้ม แต่ยิ่งดิ้นรนเธอก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น  

         “อย่าอ้อนวอนเสียให้ยากเลยน้ำ ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปอีกแน่ เพราะผมปล่อยคุณไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่คุณก็รนกลับมาหาที่เอง” เจ้าชายหนุ่มตวัดร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมพระกร และเสด็จไปที่แท่นบรรทม ก่อนจะโยนร่างบางลงไปบนพระยี่ภู่นุ่มนิ่ม แล้วตามทับลงไปด้วยวรกายหนาหนักของพระองค์โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัว แขนเรียวถูกพระหัตถ์หนาจับตรึงเอาไว้เหนือศีรษะเล็ก