ทาสรักกลางทะเลทราย

“นี่ค่ะ พอใจคุณแล้วใช่ไหมคะ คุณคงเกลียดฉันมากไม่ฟังแม้คำอธิบายของฉัน คุณใช้เรื่องแค่นี้มาไล่ฉันออกทั้งๆที่ฉันไม่ผิด นี่นะเหรอที่คุณบอกว่าไม่เอาเรื่องเก่ามาปะปนกับงาน” เธอวางปากกาลงเต็มแรงแล้วเลื่อนเอกสารไปตรงหน้าของเขา ราซิลหยิบขึ้นมาดูแล้วกระตุกยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะปรายตาขึ้นไปมองใบหน้าเนียนที่เริ่มแดงขึ้นด้วยความโกรธอีกครั้ง  

“ผมคือเจ้าของโรงแรมนี่ ถ้าไม่พอใจใครหรือว่าถูกใจใครก็ไล่ออกหรือเรียกขึ้นมาบนนี้ก็ได้ทั้งนั้น คุณไม่มีสิทธิ์มาวิพากษ์วิจารณ์ผม เชิญคุณออกไปได้แล้ว” เขาชี้นิ้วไล่เธอด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด 

“ได้ ถ้าคุณต้องการแบบนั้น ดิฉันก็ขอตัวจะรีบกลับไปเก็บเสื้อผ้าแล้วรีบออกไปจากโรงแรมแห่งนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีก่อนที่อีกฝ่ายจะเห็นน้ำตาของเธอแล้วหัวเราะเยาะเธอซ้ำอีก นิโคล์ก้าวเท้าออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งไปที่ลิฟต์ น้ำตาแห่งความเสียใจและแค้นใจไหลออกมาพรางพรูเมื่อเธออยู่ในลิฟต์แล้ว  

“คุณเข้าใจฉันผิดอยู่นะคะราซิล ทำไมไม่ให้โอกาสฉันอธิบายบ้าง” เธอยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ แล้วต่อจากนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหน จะไปทำงานอะไร ไม่มีใครที่เธอจะพึ่งพาได้แล้ว