คำโปรย
ตอนฉันอายุ 15 มองไปทางใดก็ไร้ที่พึ่ง มีเขาเป็นอัศวินม้าขาวที่มาช่วยไว้ และยังมอบแหวนแต่งงานให้หนึ่งวงเป็นสัญญาใจ
ฉันไร้เดียงสาเกินไปยอมมอบกายมอบใจให้ เพียงเพราะเขาบอกว่าจะแต่งงานด้วยเมื่อโตขึ้น เฝ้าเพ้อฝันในความรักของตนเอง วันหนึ่งจะได้มีครอบครัวด้วยกันเปิดเผย
วันคืนผ่านพ้นไปเกือบ 10 ปี เขากลับบอกว่าที่ผ่านมาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย…หัวใจของฉันมันแหลกสลาย
หอบลูกในท้องกลับเมืองไทย กัดฟันเริ่มต้นชีวิตใหม่กันสองคน แต่โลกยังใจร้ายไม่พอ ต้องพาลูกสาวแสนอาภัพ กลับมาคุกเข่าอ้อนวอน ขอเศษเงินเพื่อรักษาชีวิตของลูก
“ลูกเหรอ ลูกฉันเหรอ”
“ค่ะ ฉันจะมาขอเงินหน่อยค่ะ ลูกไม่ค่อยสบายต้องใช้เงินค่ารักษาเยอะมาก เงินที่ฉันได้จากทำงานมันไม่พอ ฉันจะค่อยๆ ใช้คืนคุณ ไม่ขอฟรีๆ แน่นอน” ที่ผ่านมาฉันแทบจะไม่ขออะไรจากเขาเลย
“แต่ฉันให้เธอกินยาคุมตลอด สร้างปัญหามาเองก็รับผิดชอบเองไปสิ คนรักของฉันคงไม่สบายใจ”
ความไร้หัวใจทำฉันหลับตาแน่น สองมือกำหมัดจนเจ็บ ไม่ถามสักคำว่าลูกเป็นโรคร้ายชนิดไหน หากไม่หมดหนทางแล้วจริงๆ ฉันคงไม่กลับมาหาผู้ชายสารเลวใจดำคนนี้
นึกถึงหน้าลูกเอาไว้รสริน นึกถึงเสียงเล็กของลูกที่คอยแต่เรียกว่า “แม่จ๋าๆ แม่จ๋าหนูเจ็บ” นึกถึงลูกที่นอนหายใจรวยรินอยู่ที่โรงพยาบาล…
“คุณจะว่ายังไง ถ้าฉันยอมเป็นนางบำเรอคุณอีก ฉันจะไม่ปฏิเสธเรื่องที่คุณอยากทำด้วยอีก…”
เขาไม่ใช่พวกนักข่มขืนใจ แต่มีความวิตถารดำมืดในใจ เคยขอให้ฉันทำอะไรที่ไม่อยากทำ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกแล้ว
"จะให้ฉันทำทุกอย่างกับร่างกายของเธอเลยเหรอ"
"ค่ะ ทุกอย่างค่ะ"
--
เรื่องนี้จะเป็น POV ของนางเอกค่ะ เล่าเรื่องผ่านความคิดของนางเอก
Guest
