วินสตัน (Winston)
เป็นเด็กไร้บ้านนอนข้างถนนไม่รู้จักคำว่าพ่อแม่และครอบครัว กินอาหารในถังขยะให้ความอบอุ่นด้วยเศษกระดาษหนังสือพิมพ์และกล่องลัง โชคชะตาไม่ได้กลั่นแกล้งยาวนาน ถูกชุบเลี้ยงโดยคนใจดีที่เห็นคุณค่า
ฝึกให้เป็นนักฆ่าไร้หัวใจ ใส่ความคิดใหม่เข้าไปในหัว ได้เป็นลูกบุญธรรมที่โดดเด่นกว่าลูกในไส้ มีชีวิตใหม่ที่แสนวิเศษ หากเลือกได้ใหม่ก็ไม่รู้สึกผิดที่จะเลือกชีวิตในแบบนี้อีก
จิน หรือ จิน่า (Gin, Gina)
ลูกสาวคนโตของมาเฟียสายเลือดญี่ปุ่นผู้โด่งดัง แต่มีเลือดผสมที่ไม่ได้รับการยอมรับต้องอยู่ในที่หลบซ่อน ไม่ได้รับความสำคัญมาตั้งแต่เกิด แต่ไม่เคยน้อยใจ ใช้ชีวิตสงบสุขเรียบง่ายกับแม่และน้องสาว
"ลูกผู้หญิงไม่มีความจำเป็นและไม่สำคัญ สืบทอดตระกูลไม่ได้ เมื่อตอนนี้มีโอกาสทำได้แล้ว แกก็ต้องทำ" ตั้งแต่เกิดมานั่นคือหนึ่งในไม่กี่ประโยคที่พ่อบังเกิดเกล้าพูดด้วย
ตัวอย่างจากบางตอน
“อายุ 20 แล้วแน่เหรอ หน้าอกก็เล็ก ส่วนเว้าส่วนโค้งก็ไม่มี”
ไม่ได้มาแมนชั่นริมทะเลสาบแห่งนี้มานานเกือบสองปี เรียกให้ผู้หญิงที่ได้เป็นสิ่งของแลกเปลี่ยนเข้ามาในห้อง
ยืนน้ำตาร่วงเพราะความคับแค้นใจ จำต้องถอดชุดคลุมอาบน้ำออกต่อหน้า เผยร่างเปลือยเปล่าให้เห็น มีเพียงแม่บ้านที่ช่วยดูแลเท่านั้นที่อนุญาตให้อยู่ด้วยกัน
“เดินเข้ามาใกล้ๆ หน่อย”
ดูดควันซิการ์ยี่ห้อดังพ่นออกมากลิ่นเหม็นคละคลุ้ง นั่งไขว้ขาเอนร่างไปด้านหลัง ในชุดทักสิโด้สีเทาเข้มและเนคไทสีดำ แต่สูทถูกถอดโยนไว้บนโซฟาอีกตัวหนึ่ง
ผมจัดทรงอย่างดี นาฬิกาที่ใส่อยู่มีมูลค่ามากกว่าเงินที่จะหามาได้จากทั้งชีวิตของคนบางคนเสียอีก
“ฉันบอกให้เดินมาไงวะ!” ไม่สบอารมณ์เสียงดังจนยอมเดินเข้ามาหาแต่ปิดทรวงอกกับของสงวนส่วนล่างเอาไว้
“ผมดำยาวสวยดี ใช้ได้ ข้างล่างก็ดูสะอาดแล้วนะ”
ร่างสูงใหญ่ในแบบบรรพบุรุษชาวยุโรปลุกขึ้นเดินวนรอบร่างผอมบางกินเท่าไหร่ก็ไม่มีเนื้อมีหนัง ใช้นิ้วเขี่ยเส้นผมและก้มลงสูดกลิ่นราวกับโรคจิตวิตถาร
ผิวขาวสะอาดบริสุทธิ์ แม้แต่แผลเป็นแผลเดียวก็ไม่มี ดูนุ่มลื่นน่าลูบไล้ ปากแดงราวกับลูกเชอร์รี่ที่ยังไม่สุกงอม หน้าตาจิ้มลิ้มเป็นสาวมากกว่าที่เห็นในครั้งก่อนเป็นอย่างมาก
“ก้นก็กำลังน่ารัก”
พอเลื่อนมือลงล่วงเกินลูบสะโพกขาวแถมยังเป่าลมหายใจร้อนใส่ต้นคอ กลิ่นเผาไหม้จากมวนซิการ์ชัดเจนขึ้น ก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อวิ่งหนีไปมุมห้องหยิบปากกาปลายแหลมคมยื่นออกไปป้องกันตัวเอง
“เธอคิดว่าปากกานั่นจะฆ่าฉันได้เหรอ”
เสียงหัวเราะกับสถานการณ์ตึงเครียดดูน่าเป็นห่วง จนสาวใช้ที่ดูแลมาตั้งแต่ยังเด็กต้องเข้าไปขอความเมตตา แต่ไม่กล้าเข้าไปปกป้องออกหน้ามากกว่านี้
“ค่อยๆ เถอะค่ะ นายท่าน”
“เธอออกไปก่อน”
“อย่านะ อย่าไป!”
กระต่ายน้อยถูกปล่อยให้อยู่ในกรงกับเสือแสดงความเข้มแข็งเก็บกลั้นน้ำตา ชีวิตเหมือนจะสุขสบายมีอาหารดีๆ และที่พักหรูหราราวกับพระราชวังขนาดย่อม แต่สำหรับเธอมันเป็นเพียงคุกกักขังอิสรภาพเท่านั้น
“ทาลิปสติกรสอะไรหวานจัง”
แย่งปากกาโยนทิ้งไปไกล กระชากร่างเปลือยเปล่าขึ้นมาด้วยแรงมหาศาลบังคับจุมพิต ได้มาเพียงริมฝีปากทาสิปกลอสมันวาวรสผลไม้ ไม่ยอมเปิดอ้าให้เข้าไปลิ้มรสภายใน ดิ้นหนีทุบตีสุดพลัง
ถูกบีบแก้มกรามให้อ้าปากแต่พยศหนักกัดริมฝีปากของอีกฝ่ายจนเลือดออก ถูกเหวี่ยงร่างล้มลงหัวกระแทกขอบที่นั่งเก้าอี้ไม้ มึนงงเห็นดาวเห็นเดือน
“กำแหงกับฉัน เธอมันเลี้ยงไม่เชื่อง เลี้ยงหมายังดีกว่านี้”
“งั้นก็ปล่อยฉันไปสิ แล้วก็เอาหมามาเลี้ยง” ลุกขึ้นมาได้ก็ตาขวางสู้ต่อลืมความเจ็บปวดของหน้าผาก
“แล้วเธอมันต่างจากหมาตรงไหน”
หัวเราะออกมาอีกครั้งสายตาหยามเหยียด เหมือนในหลายปีก่อนที่เจอกัน จำได้ไม่มีวันลืม วันที่พรากทุกอย่างไปจากชีวิตและต้องมาเป็นสัตว์เลี้ยงอยู่ในที่แห่งนี้
“ถ้าเป็นหมาก็อย่ามายุ่งกับฉัน อยากเอากับหมาหรือไง”
“ใช่สิ เธอไม่เคยได้ยินท่า Doggy style เหรอ โคตรมันส์ลองไหม หัดศึกษาไว้บริการฉันหน่อยสิ”
ใช้นิ้วหัวแม่มือปาดเช็ดความเค็มของเลือดที่ริมฝีปากล่างที่ยังซึมออกมา ผมที่เสยไปด้านหลังจัดทรงไว้ร่วงลงมาที่หน้าผาก หัวเราะดังกว่าเดิมยิ่งเจ็บยิ่งถูกใจราวกับคนชอบความรุนแรง
“ไม่ ฉันเกลียดคุณ ขยะแขยง คุณมันโรคจิต ถ้าแตะต้องฉันอีก ฉันจะฆ่าตัวตาย!”
“เหรอ งั้นน้องสาวก็น่าจะทำแทนได้นะ ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว”
“อย่ามายุ่งกับน้องฉันนะ ไหนบอกว่าจะไม่ยุ่งกับแม่กับน้องไง”
เถียงกันไปมาดวงตาแข็งกร้าวน้ำตาร่วงแต่จ้องกลับราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แขนถูกกระชากบีบรัดราวกับต้องการให้กระดูกแตกสลายแต่ไม่ได้ทำให้ความกล้าลดลง
“ฉันให้เวลาเธอมาตั้งกี่ปี จ่ายค่าดูแลไปตั้งเท่าไหร่” โยนร่างที่ยังจ้องมาลงบนพื้นและเรียกแม่บ้านให้เข้ามาอีกครั้ง
“พาผู้หญิงคนนี้ไปฝังเข็มคุมกำเนิด ต้องเสร็จภายในสัปดาห์หน้า”
“รับทราบค่ะนายท่าน”
--
จิน่า เธอคือ ดอกคามิเลีย (camellia) มีความหมายว่า "โชคชะตาของฉันอยู่ในมือของเธอแล้ว"