ดันแคน (Duncan Martin Carter)
คุณพ่อลูกสองสุดฮอต ช้ำชอกจากความรักที่คิดว่าจะเป็นรักนิรันดร์ของตนเองจนไม่คิดว่าจะมีความรักให้ใครอีกแล้ว ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาหลังจากเลิกรากับแม่ของลูกก็คบหาไว้เพื่อคลายเหงาไม่คิดจริงจัง
จนมาพบกับเด็กกะโปโลทั้งซนทั้งแสบที่พยายามตามตื๊อขอให้ช่วยรับเลี้ยงให้จงได้ มารู้ตัวอีกทีก็สลัดออกไปจากชีวิตไม่ได้เสียแล้ว ลูกสองคนนั้นผูกพันจนแยกจากไม่ได้ ส่วนตนเองนั้นก็หลงเสน่ห์ความสดใสมากขึ้นทุกวัน...
หนูดรีม (Dream เหมือนฝัน)
สาวน้อยลูกครึ่งหน้าหมวยแสนแก่นแก้วที่ควรจะเติบโตอย่างสวยงามตามวัย แต่พ่อก็ติดเหล้า แม่ก็เอาแต่เล่นการพนัน พี่ๆ ก็แยกย้ายกันไปมีครอบครัว ไม่มีใครสนใจเลี้ยงดูลูกสาวคนสุดท้องเช่นเธอ
จนวันหนึ่งที่แม่ออกปากว่าจะขายให้กับชายชราคราวปู่ในหมู่บ้าน เธอจึงต้องทำทุกวิถีทางให้ได้มีชีวิตใหม่ให้จงได้ และคนที่คิดถึงเป็นคนแรกคือเทวดาใจดี ผู้ชายที่ยังคงตราตรึงในดวงใจผู้นั้นตลอดมา...
--
“หนูดรีม”
เขาเข้านอนครุ่นคิดเรื่องความสัมพันธ์ไม่ถูกไม่ควรกับเด็กสาวในปกครองเครียดจนนอนไม่หลับ
แต่พอเคลิ้มหลับไปได้ไม่นานกลับรู้สึกว่ามีร่างของใครบางคนมากอดกระชับจากด้านหลัง เปิดโคมไฟหัวเตียงเห็นหน้าเล็กแจ่มชัด ยิ้มแป้นแล้นเป็นคนละคนกับคนที่เศร้าโศกตัดพ้อน้ำตานองหน้าในช่วงหัวค่ำ
“เข้ามาได้ยังไง”
“ก็คุณไม่ล็อคประตู หนูก็คิดว่าเปิดเข้ามาได้”
“ก็ฉันไม่เคยล็อคมันอยู่แล้ว”
เขามักทำเช่นนั้นจนเป็นนิสัย เพราะในบางวันเวลาตื่นนอนตอนเช้าลูกสาวคนใดคนหนึ่งจะเข้ามาหา
“ออกไปได้แล้วไป มันไม่เหมาะสม”
ดันแคนล้มตัวลงนอนหนุนแขนตัวเองหันหลังให้ ทำตัวไม่ถูกกับความจอมตื๊อ แต่สิ่งที่ผ่านเข้าหูมันทำให้ต้องดีดเด้งร่างกายลุกขึ้นหันมาหาอีกครั้ง
“หนูตัดสินใจได้แล้ว ว่าจะเป็นเมียลับๆ ของคุณ”
“เมียลับๆ บ้าอะไร ไม่ได้”
“ก็หนูรักคุณนิ หนูยอมเป็นเมียคุณ หนูจะไม่บอกใคร ไม่บอกเจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์ด้วย จะรูดซิปปากเลย คุณไม่เข้าคุกแน่นอน”
ท่ารูดซิปปากจีบนิ้วดึงจากมุมปากซ้ายไปขวาพร้อมยิ้มสดใสจนตาหยีทำให้เขาถึงกับต้องยกมือขึ้นนวดขมับ
“ฉันไม่อยากเป็นไอ้แก่ตัณหากลับ กินเด็กคราวลูก คราวหลาน ออกไปซะไป” คราวนี้เขาถึงกับโบกมือไล่
“แต่คุณกินหนูแล้ว แล้วก็อยากให้กินอีก หนูเต็มใจ”
“โอ้ย หัวจะปวด เธอนี่มันยังไง”
ดันแคนถึงกับต้องลุกลงจากเตียง หัวหมุนหัวปั่นกับความจอมตื๊อ อยู่ดีๆ ก็มีเด็กอายุน้อยกว่าตัวเองเกือบ 20 ปีมาขอเป็นเมียเก็บ
“มานอนกันเถอะค่ะ” เห็นเธอส่งยิ้มกว้างมาให้อ้าแขนยื่นออกรับให้กลับไปนอนด้วยกันหัวใจของเขาก็เกิดเต้นตูมตามขึ้นมา
“หนูไม่ปล้ำคุณหรอกนา หนูยังทำไม่เป็น” คราวนี้มีเสียงหัวเราะคิกคักร่วมด้วย
เห็นเขาเดินกลับมาที่เตียงจึงขยับร่างมอบพื้นที่ให้ ดีใจราวกับลิงโลดที่ในที่สุดก็สมใจหวัง พอเขาล้มลงนอนหันหลังให้ก็รีบสวมกอดบดเบียดกายเข้าหาในทันที
“แต่ถ้าคุณจะปล้ำหนูก็ได้นะ หนูยอม”
--
:: สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิด ไม่ว่าการลอกเลียนแบบ ดัดแปลงทำซ้ำ หรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งไปใช้โนการเผยแพร่หรืออ้างอิงโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร หากฝ่าฝืนมีโทษตามกฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
:: นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้นชื่อของบุคคลและสถานที่มิได้มีอยู่จริง
Guest
