เศษรักความทรงจำ (ebook ออกแล้ว)

​ 

Sebastian Monroe (เซบัสเตียน) 

รักสนุก ไม่เคยรักใครไปมากกว่าตัวเอง เที่ยวเล่นเสเพล ใช้เงินทองสบายมือจากความร่ำรวยของต้นตระกูล มาเจอสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มในการปกครองของพี่สาว เกิดต้องตาต้องใจ ยอมอดทนกับความป่วยประหลาดจนได้มาครอบครอง  

แต่ก็นั่นแหละหนาผู้ชายเจ้าชู้ไม่มีหัวใจผู้นี้ไม่คิดจะหยุดอยู่ที่ใคร… 

 

Cha-em (ชะเอม) 

เกิดมาพร้อมโรคประหลาด สมองว่างเปล่าในทุกเช้าที่ตื่นมา ไม่มีครอบครัวหลงเหลืออยู่ รู้เพียงจากเอกสารประจำตัวว่าเป็นคนไทยเท่านั้น ได้รับการอุปการะจากสาวใหญ่ใจดี ได้มีชีวิตใหม่ในบ้านไร่กลางหุบเขา 

ชีวิตเปลี่ยนไปตลอดการเมื่อทุ่มไปทั้งตัวทุ่มไปทั้งใจให้กับรักแรกในชีวิต ผู้ชายแปลกหน้าที่ตื่นมาเริ่มต้นทำความรู้จักกันใหม่ในทุกเช้า ผู้ชายคนเดิมที่ทำให้ต้องตกหลุมรักหัวปักหัวปำได้ในทุกวัน 

มันคงจะเป็น love story ที่น่าจดจำ... 

หากวันหนึ่งเธอไม่ต้องตื่นขึ้นมาพร้อมความว่างเปล่า เคว้งคว้างเศร้าโศกในหัวใจ ร้องไห้เหมือนใจจะขาด แต่ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะเหตุใด ไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นในอดีต 

เปิดวิดีโอที่ตนเองทำไว้บอกเล่าโรคประหลาด เข้าใจรับได้แต่ก็ยังคงต้องร้องไห้… 

ตัวอย่างจากบางตอน 

“ลูกจ๋า ลูกไม่ได้ผิดเลย แต่แม่ทนไม่ไหวอีกแล้ว แม่ขอโทษนะลูก แม่รักลูกมากนะ” 

ประคองร่างลุกขึ้นได้เดินไปยืนข้างโต๊ะทานอาหารในห้องครัว ส่งมือลงสัมผัสส่วนกลางลำตัวสื่อสารกับลูกในท้องที่ยังไม่รู้ว่าเป็นเพศหญิงหรือชายอีกครั้ง 

มืดมนหนทางความคิดชั่ววูบเข้าครอบงำ…คิดว่าหากหายตัวไปจากโลกนี้ได้ก็คงไม่ต้องทุกข์อีก 

“ไปอยู่ด้วยกันนะ ลูกไม่ต้องไปคนเดียว แม่จะไม่ทิ้งลูกไปไหน เราจะไปอยู่กันอีกโลกหนึ่ง โลกที่ไม่มีใครมารังแกเราได้อีก” 

เชือกเส้นหนาขนาดยาวราวสามเมตรถูกนำขึ้นมาผูกกับพัดลมเพดานที่ติดตั้งไว้เหนือโต๊ะทานอาหาร 

ไม่จำเป็นต้องรู้ว่ามันอยู่มาแขวนอยู่หน้าบ้านได้อย่างไร ไม่จำเป็นต้องมีความทรงจำส่วนนี้ที่หายไป ไม่ต้องรู้ว่าตัวเองเรียนรู้การผูกเงื่อนบ่วงมาจากที่ใด... 

“แม่ขอโทษที่แม่อ่อนแอ ถ้าเกิดชาติหน้าได้อีก ขอให้เราสองคนได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้นะลูก” 

พาร่างบอบบางขึ้นไปยืนอยู่บนโต๊ะ มือข้างหนึ่งส่งลงสัมผัสชีวิตน้อยๆ อีกครั้ง ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาไม่หยุดหย่อน หยดนี้ร่วงลงหยดใหม่เข้ามาแทนที่ 

สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อยโก่งคอลอดใบหน้าเข้าห่วงเชือกที่ห้อยลงมา หลับตาลงทิ้งน้ำหนักตัวฝากไว้ที่ลำคอบอบบาง 

ดึงปมเชือกอีกด้านหนึ่งลงจนมัดรัดแน่นเริ่มหายใจไม่ออก ทรมานสองขาถีบไปมากลางอากาศ ทุรนทุรายในหัวเห็นเพียงภาพสีขาวใกล้หมดสติเต็มที 

ร่างกายที่ยังคงเปียกชื้นน้ำฝนเย็นยะเยือกไปยิ่งกว่าเดิม มันเย็นเหมือนตัวเองกำลังจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว... 

-- 

:: สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิด ไม่ว่าการลอกเลียนแบบ ดัดแปลงทำซ้ำ หรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งไปใช้โนการเผยแพร่หรืออ้างอิงโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร หากฝ่าฝืนมีโทษตามกฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด 

:: นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้นชื่อของบุคคลและสถานที่มิได้มีอยู่จริง