บทนำ
“ลินลี่ เตรียมสัมภาษณ์เลขาใหม่วันนี้รึยังน่ะ” น้ำเสียงดุของนันตชาเอ่ยขึ้นในวันหนึ่ง เมื่อเห็นว่าลินรดายังคงวุ่นวายกับการตรวจเช็กยอดสั่งสินค้าที่เข้ามาประจำเดือน ท่าทางดูเพลิดเพลินกับงานตรงหน้า จนไม่รู้ว่าจะลืมนัดสัมภาษณ์เลขาสาวคนใหม่ เพื่อมาเป็นบุคลากรและกำลังแรงสำคัญ ต่อการขยายกิจการต่อไปหรือเปล่า
มือเรียวสวยที่กำลังหมุนควงปากกาเล่นอยู่อย่างครุ่นคิดถึงกับสะดุดลง ลินรดาวางปากกาพร้อมกับปิดแฟ้มลงชั่วขณะ ก่อนหันมายิ้มบางให้กับนันตชาที่ดูออกจะเป็นกังวลไปกับทุกเรื่อง...
“ทราบแล้วค่า งานใหญ่ขนาดนี้ ลินลี่จะลืมได้ไงล่ะ”
“ไม่ลืมก็ดี...ลือกันว่าขนบญี่ปุ่นน่ะ เขาตรงเวลามากนะ แล้วนี่ก็เป็นลูกครึ่งน่าจะไฟแรงพอตัว เตรียมคำถามสัมภาษณ์คัดกรองดีๆ เข้าล่ะ” นันตชากำชับก่อนเดินมาหยุดที่แฟ้มงานที่ลินรดาคัดกรองอยู่ตรงหน้า
“งานนี้เสร็จแล้วใช่มั้ย...พี่จะได้ยกออกไป”
“เรียบร้อยค่ะ” ลินรดาบอกพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ก่อนจะสังเกตเห็นว่านันตชาดูจะหน้าหงิกงอเกินควร “เดี๋ยวพี่นัน...อย่าเพิ่งไป...”
“หืมม์” นันตชาผู้อยู่ในวัยอายุปาไปกว่าจะ 40 ปลายๆ แล้ว หันมามองอย่างสงสัย ในอ้อมแขนยังคงถือแฟ้มงานอย่างงุนงง ก่อนจะโดนคนตัวสูงกว่าลุกขึ้นแล้วก้มหน้าลงมาขโมยหอมฟอดใหญ่ ทำเอาคนที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับถลึงตาใส่อย่างตกใจ
“นี่...นี่มันในบริษัทนะลินลี่ เล่นอะไรเป็นเด็กๆ” น้ำเสียงดุเอ่ยขึ้น ที่ลินรดายังยิ้มกว้าง เพราะเห็นนันตชาเหมือนจะดุไปอย่างนั้นเอง เพราะยามนี้คนถูกหอมมีใบหน้าเปื้อนยิ้มตาหวานพราวระยับ
“ก็อยากหอม หลายวันมานี่เหนื่อยจะแย่” คนใจกล้ากลับตอบหน้าตาเฉย
“พอเลย...ตั้งใจทำงาน แล้วก็อย่ามีแววเจ้าชู้ให้เห็นนะลินลี่” นันตชาไม่วายชี้หน้าดุอย่างห้ามปราม เพราะเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน เธอกลับรู้สึกหวงแหนลินรดาที่เติบโตเป็นสาวสะพรั่งสวย เนื้อหอมมากขึ้นทุกวัน ต่างกันกับเธอนักที่เริ่มราศีถดถอยลง ด้วยวัยอายุเลขหลักสี่สิบตอนปลายเข้าไปแล้ว...
...จะว่าไป...ความห่างของอายุก็ทำให้เธอแอบหวั่นใจนัก...หากว่าวันหนึ่งความสัมพันธ์มันเปลี่ยนไปเพราะแหนงหน่ายเล่า...เธอจะทำอย่างไร?
“ค่า รับทราบไม่เกิดขึ้นหรอกค่ะ ลินลี่จะตั้งใจทำงานนะ” ลินรดาให้คำมั่นสัญญาพร้อมกับแววตาที่ทอดมองมายังนันตชาด้วยความรักไม่เปลี่ยน แต่ก็ไม่รู้ทำไม...คนได้รับทำสายตาอย่างนันตชา ถึงกับมีอาการแอบคิดมากด้วยความกลัวและระแวง ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีนัก?
Guest
