บทนำ
“วันเพ็ญเดือนสิบสอง...น้ำนองเต็มตลิ่ง...” เสียงคนร้องเพลงในบรรยากาศงานวัดของมหาวิทยาลัยปีสุดท้ายที่ได้จัดกิจกรรม ยามนี้นักศึกษาชั้นปีที่สี ซึ่งรวมตัวกันใส่ชุดไทยแบบนุ่งโจงและเสื้อขาว พากันเดินเกาะกลุ่ม มีทั้งหญิงชายรวมตัวกันประมาณ 5 คน...
เมื่อเดินทางมาหยุดอยู่ตรงริมตลิ่ง อลินมาศหญิงสาวสวยหน้าตาหมวยตาโต ผิวขาวใสก็ยกกระทงขึ้นจรดศีรษะ โดยที่มีบรรดาเพื่อนๆ ต่างเดินเข้ามาใกล้...
“เฮ้ย...ขอเรื่องอะไรวะ” ยุพินดาเพื่อนจอมกวนหน้ามึนประจำกลุ่มเอ่ยถาม
“ไอนี่...ลอยกระทงก็ทิ้งความโศก ขอแต่เรื่องดีๆ ให้ตัวเองปะวะ” ยาริศ เพื่อนสาวตัวเล็กอีกคนหันไปค้อนขวับให้กับยุพินดา เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทถามคำถามที่ไม่น่าจะถามเท่าไหร่นัก
“ไม่ ที่เราทักเอยว่าขอเรื่องอะไร ก็นึกว่ามันขอเรื่องความรัก” พูดไปยุพินดาก็หัวเราะอยู่เบาๆ ที่ทำให้ ปัญน์ ชายหนุ่มตัวสูงโย่ง ไว้ผมยาวเซอร์หนวดเครารุงรังหันมามอง อลินมาศ...
“จริงเหรอเอย?”
อลินมาศไม่ตอบคำถามใคร เธอได้แต่เพียงฉีกยิ้มหวาน หันมามองกระทงสวยของตนเองในมือ ยกจรดศรีษะเตรียมพร้อมที่จะอธิษฐาน...
ขอพระแม่ธรณีจงเป็นพยานในการกระทำความดีมาตลอดของตัวลูก อลินมาศ...ขอให้มีแต่สิ่งที่ดีเข้ามาในชีวิต เจอคนที่ดีเหมาะสม เป็นคนข้างกาย...ลูกปรารถนาจะเจอคนที่อบอุ่น มีความมั่นคงและรักเดียวใจเดียว ขอให้ลูกมีความสุข มีทรัพย์สิน และประสบความสำเร็จ...
สาธุ...
คำขอพรที่ยังดังก้องอยู่ในใจ ก่อนจะลอยกระทงใบน้อยสีสวย หย่อนเงินและตัดปลายผมและเล็บมือตามความเชื่อ ที่จะปลดปล่อยความทุกข์ ความโศกลงแม่น้ำ และค่อยๆวักน้ำอยู่น้อยๆ เพื่อให้กระทงเคลื่อนไปในริมตลิ่งคลอง ที่ยามนี้ต่างสว่างไสว ไปด้วยไฟเย็นและเปลวแสงเทียน...
รอยยิ้มหวานแบบนิ่งๆ ท่าทางอ่อนช้อยกว่าใครในกลุ่มที่ดูนิ่มนวลของอลินมาศ กลับช่างเป็นเสน่ห์จับใจต่อชายหนุ่มมาศเซอร์อย่างปัญน์ยิ่งนัก...
เขาได้แต่มองแล้วอมยิ้มด้วยหัวใจที่พองโต...ความแอบชอบ...ความหลงใหลยังติดตรึงหัวใจอย่างไม่รู้ลืม...
คล้อยหลังจากการลอยกระทงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นยุพินดา คว้ามือทั้งปัญน์ ยาริศและตนเองมาวางประสานเอาไว้ ก่อนบอกด้วยรอยยิ้มสวย
“สัญญานะ ว่าจบไปแล้วจะไม่มีวันลืมกันน่ะ...”
“อื้อ...สัญญา”
Guest
