รักคุณเท่าล้านดวงดาว

บทนำ 

เด็กหญิงวัย 10 ขวบรีบวิ่งหนีสาวเท่อย่างไม่คิดชีวิต เข้ามาหาที่หลบบริเวณหลังโต๊ะทำงานของนันตชา ตัวสั่นดิกด้วยความกลัว เมื่อเสียงดุของรุชายังคงพูดเสียงดังก้อง ในการตามหาเจ้าเด็กตัวเล็กที่ไม่ยอมไปเรียนต่อในต่างประเทศตามที่หาญกล้าเป็นคนวาดหวังไว้ เพื่อกลับมาบริหารโรงงานต่อไปในอนาคต 

“ลินลี่ มัวแต่หลบที่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” 

รุชาร้องตะโกน กวาดสายตาหาให้ทั่วพื้นที่แล้วเดินเลี่ยงจากไปอีกทาง ในจังหวะนั้นเอง บริเวณมุมโต๊ะของนันตชา สาวผู้ดูแลบัญชีและความเรียบร้อยของโรงงานมากว่า 10 ปีจึงค่อยๆ เลื่อนโต๊ะออกมาให้ลินรดาได้แต่ผงกศีรษะให้อย่างขอบคุณ

               “พี่รุชตามหาใหญ่แล้ว ทำไมถึงวิ่งมาหลบแบบนี้ล่ะคะลินลี่” นันตชาต่อว่าด้วยน้ำเสียงดุแต่ยังมีความปรานีอยู่ในน้ำเสียง ด้วยนึกสงสัยเจ้าเด็กน้อยที่กำลังยืนตัวสั่น เหงื่อผุดพราวไปทั่วใบหน้าและแก้มใส

               “ลินลี่ไม่อยากไปต่างประเทศ พี่รุชกับคุณพ่อจะให้ลินลี่ไปเรียนในที่ๆ ลินลี่ไม่รู้จักใครเลย” ลินรดารายงานพร้อมกับเบ้หน้า

               “โธ่...” นันตชาส่งยิ้มให้อย่างมีเมตตา ก่อนโน้มตัวเข้ามาจับเส้นผมสลวยลูบเบาๆ “ที่คุณพ่อกับพี่รุชต้องการให้ลินลี่เรียนต่อ เพราะอยากให้ลินลี่เก่งนะคะ ดีเสียอีกได้ไปต่างประเทศ พี่นันทำงานแทบตายยังไม่ได้ไปเลย”

               “แต่ลินลี่กลัว...” เด็กสาวยังก้มหน้างุด คัดค้านการเสนอของนันตชาอยู่กรายๆ

               “ลินลี่...เรียนให้เก่งๆ เถอะค่ะ กลับมาจะได้ดูแลงานแทนพี่รุช แทนคุณพ่อต่อ ถ้าพี่นันยังทำงานไหว พี่จะรอลินลี่นะ” นันตชาพยายามหว่านล้อมเด็กสาวให้คล้อยตาม ด้วยเพราะสนิทสนมคลุกคลีกับลินรดามาตั้งแต่ฟันน้ำนมยังไม่ขึ้น จนรู้ใจเด็กสาวเกือบไปหมดทุกอย่าง

               แม้ยามนี้อายุจะล่วงเลยวัยเข้าเลข 3 แล้วก็ตาม...

               “พี่นันสัญญานะว่าถ้าลินลี่กลับมา พี่นันจะยังอยู่” ไม่พูดเปล่า หากแต่เด็กหญิงตัวน้อยยังชูนิ้วก้อยมาตรงหน้า เพื่อรับประกันความเชื่อมั่นและคำสัญญา

               “จ้ะ...พี่จะรอ” นันตชาอมยิ้ม ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวคล้องกับลินรดาแบบเด็กๆ ให้เด็กสาวคลายความกังวลพร้อมยิ้มกว้าง

               “อยู่นี่เอง ตัวแสบ” รุชาทักขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ให้ลินรดาผงะ ก่อนจะลอยหวือไม่ทันตั้งตัว เมื่อรุชาอุ้มพาดบ่า จับล็อกขามือเรียบร้อย 

               “ปล่อยนะพี่รุช” เด็กหญิงพยายามดิ้นเร่าๆ ในอ้อมกอดแข็งแรงของพี่สาว หากแต่รุชากลับล็อกตัวแน่น

               “ไม่ปล่อย ถึงเวลาต้องไปแล้วลินลี่” รุชาบอกด้วยน้ำเสียงเข้ม เมื่อรุชาเป็นคนอุ้มพาดบ่าแล้วเดินออกมา และนั่นก็ทำให้เด็กหญิงตะโกนพูดกับนันตชาแทน

               “พี่นัน พี่นันสัญญาแล้วนะ พี่นันสัญญากับลินลี่แล้วนะคะ” 

               “จ้า...” นันตชาได้แต่ยิ้มรับมองเด็กหญิงร่างเล็กที่ถูกรุชาอุ้มเดินห่างไปไกล

               “ลินลี่จะกลับมานะ ลินลี่จะกลับมา” ลินรดาน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเป็นกังวล และโบกมืออำลานันตชาที่ห่างออกไปเรื่อยๆ จนลับสายตา...