[OS] - Disease -

-  Disease -

Pairing : Minhyun x Jaehwan

Rate : Erotic

Music theme :  Mercy - Shawn Mendes

.

.

.

ครั่นเนื้อครั่นตัว..



ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นอะไรบางอย่าง..

ไข้หรอ?

ไม่รู้สิ แต่ผมคิดว่ามันไม่ใช่..

ผมคิดว่าผมอาจจะเป็นอะไรมากกว่านั้น..



บางทีผมอาจจะต้องไปหาหมอ...?

.

' เป็นอะไรมาหรอครับคุณ.. คิมแจฮวาน ใช่ไหมครับ? '



    เสียงนุ่มชวนฝันเอ่ยถามผม หลังจากที่ผมได้เข้ามานั่งในคลีนิกเล็กๆแห่งนี้
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือไป...ผมคิดว่าสายตาที่คุณหมอมองผมมันแปลกๆ..


บางทีมันอาจจะเป็นเพราะอะไรสักอย่างที่ผมเป็นอยู่..
ผมถึงได้รู้สึกว่า สายตาที่อีกฝ่ายมองผม..

มันร้อนแรงชอบกล...



' ผม...รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว...นอนไม่ค่อยหลับ มันอึดอัดไปหมดเลยครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นอะไร.."

 


    ผมตอบคุณหมอรูปหล่อตรงหน้า จากสายตาของผมแล้วอีกฝ่ายคงยังอายุไม่มากนัก คุณหมอพยักหน้าลงเป็นเชิงรับรู้ ก่อนที่สายตาใต้กรอบแว่นหนาคู่นั้นจะกวาดมองไปทั่วตัวของผม เขาน่าจะกำลังพยายามมองหาสาเหตุอยู่ว่าผมเป็นอะไร





แต่ทำไมผมรู้สึกว่าบางอย่างในตัวแปลกๆไปนะ..

 



' หมอคิดว่า ..คงอาจจะเป็นเพราะคุณ อดกลั้นกับมันมากไปนะครับ.. '




   คุณหมอหนุ่มพูดออกมาอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์และสายตาร้อนแรงของอีกฝ่ายที่จ้องมา ผมหลบสายตาทันที ตอนนี้หน้าของผมคงจะเริ่มแดงขึ้นมาแล้วล่ะ

 


' เอ่อ..คุณหมอหมายความว่าอะไรหรอครับ..คือ..ผมไม่ค่อยเข้าใจ '

 



ผมพูดออกไปแบบนั้น..แต่จริงๆแล้ว...


 

 

 

 

ไม่เข้าใจ? ..



 

หึ

.

.

.
 

 

 คิมแจฮวานไม่ใช่เด็กประสีประสาที่ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลยเสียหน่อย

แต่จะให้ผมพูดออกไปหรอ? ใครมันจะไปกล้าพูดล่ะ..ว่า

 


ครับคุณหมอ ผมเข้าใจ...ผมคงไม่ค่อยได้ช่วยตัวเอง..

 


แบบนี้หรอ ไม่มีทางซะหรอก..



   คุณหมอรูปหล่อยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมตัวใหญ่
มือเรียวจะกดโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานแล้วกรอกเสียงลงไป..

 


' คุณจีซองครับ..คนไข้คนนี้ต้องใช้เวลาวินิจฉัยนานสักหน่อย ช่วยล็อกคิวไว้ก่อนนะครับ

แล้วก็อย่าให้ใครมารบกวนระหว่างที่ผม ทำการรักษา '




หลังจากสั่งพยาบาลหน้าห้อง ( ตามที่ผมเข้าใจ )
ร่างสูงของคุณหมอคนนั้นก็เดินเข้ามาใกล้เก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่..


 


เขาส่งยิ้มให้ก่อนจะถือวิสาสะจับมือของผมไว้..

เขาฉุดผมให้ลุกขึ้น...จากเก้าอี้...แล้วพาผมไปที่เตียงคนไข้ขนาดไม่ใหญ่นัก..

 



' คุณคิมแจฮวาน...ขึ้นไปนอนรอบนเตียงเลยครับ..คุณต้องได้รับการรักษาอาการของคุณอย่างเร่งด่วน '

 



ผมไม่รู้ว่าเขาจะรักษาผมแบบไหน แต่ผมก็ยอมขึ้นไปนอนบนเตียงนั้นแต่โดยดี
ผมเอนหัวลงบนหมอนสีขาวสะอาด..พลางมองหน้าคุณหมอหนุ่มเชิงถาม...

 



เขาคิดจะทำอะไรผมกันแน่?




' หมอชื่อ ฮวังมินฮยอน นะครับ... คุณจะได้เรียกถูก '

 


เขาบอกผม

 

 
แต่ทำไมผมต้องเรียกชื่อหมอ?

 

 

นี่มันก็แค่การรักษาไม่ใช่รึไง

 

 


' คุณหมอ! คุณมัดผมทำไม!? '

 

 



   ผมส่งเสียงออกไปอย่างตกใจ เมื่อรู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของตัวเองถูกผ้าก๊อตสีขาวมัดไว้ก่อนจะ ตรึงกับหัวเตียง พยายามดึงแขน กระชากอย่างแรงหวังจะให้มันหลุดออก แต่ดิ้นเท่าไหร่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกมาเลยสักนิด

   เสียงหัวเราะของคุณหมอที่ชื่อฮวังมินฮยอนดังขึ้นเบาๆ เรียกเอาสติของผมกลับมาจากการ
พยายามดิ้นรน มือเรียวยกขึ้นถอดแว่นกรอบดำออกจากใบหน้า สายตาคู่นั้นมองมาราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว..

    ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดเตียงขาว ..ก่อนที่ผมจะต้องตกใจอีกครั้ง.. เมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายกดจูบลงบนเรียวปากของผม..

 


' อื้อ! '





ผมพยายามดิ้นขัดขืน..แต่ก็ไม่หลุดจากการพันธนาการที่ตรึงร่างไว้สักอย่าง

 

ทั้งจากผ้าก๊อตที่รัดมือทั้งสองข้างไว้


และ

 

ทั้งจูบที่ถูกมอบให้โดยที่คนรับไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด...

ล่ะมั้ง..





   เรียวลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาโพรงปากของผม..ผมพยายามถดลิ้นหนี.. แต่ลิ้นของอีกฝ่ายก็ยังตามหยอกล้อกับลิ้นของผมไม่เลิก จนผมเหนื่อยที่จะหนี ปล่อยให้เค้าเก็บเกี่ยวความหวานจากปากของผมจนเพียงพอ..





' อืม... '




   เสียงครางต่ำหลุดออกมาจากร่างสูงตรงหน้า...คุณหมอยังคงจูบผมอยู่แบบนั้น ผมหยุดขัดขืน ตอบสนองเค้าแต่โดยดี จูบของเขาทำให้สมองของผมขาวโพลน มันวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก...

 


หรือว่าผมจะชอบมันเข้าแล้ว?..

 



' อื้อ.. อึก.. '



   ผมส่งเสียงอืออาจากลำคอ พลางดิ้นไปมาเมื่อรู้สึกว่าออกซิเจนในปอดใกล้จะหมดลงจากการจูบมาราธอนครั้งนี้ เหมือนคุณหมอฮวังจะรับรู้และถอนจูบออกไป เขาแลบเลียริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม ยิ้มที่ทำให้ผมต้องรู้สึกร้อนไปหมด..

 



' หวานดีนะ คุณคิมแจฮวาน ชักจะอยากรู้แล้วสิ ว่าตรงอื่นจะหวานเหมือนปากรึเปล่า? '



' คุณหมอ ฮึก..จะทำอะไรผม? '




ผมส่งเสียงถามออกไป...

 

จริงๆแล้วก็ถามถ่วงเวลาไปแบบนั้นเอง..

 

 

  คิมแจฮวานรู้ดีว่าต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้น.. แว่บนึงแจฮวานเองก็รู้สึกว่าไม่ควรยอมแต่ใจกับร่างกายมันไม่ได้บอกแบบนั้น..
 

 


' ผมว่าคุณรู้นะ คุณคิมแจฮวาน...'

 





   คุณหมอหนุ่มพูดพลางปลดกระดุมเสื้อของผมออกอย่างไม่เร่งรีบ อีกฝ่ายคงรู้แล้วล่ะว่าผมไม่ขัดขืนหากถามว่าเขารู้ได้ยังไงน่ะหรือ?

 


ผมคิดว่าเค้าเห็นบางอย่างที่นูนขึ้นมาผ่านกางเกงยีนส์ตัวเก่งของผมแล้วล่ะ..
 

 



' ไม่ต้องเกร็งนะ...หมอจะรักษาให้ '




   สิ้นเสียง ..มือเรียวขาวของคุณหมอฮวังก็เริ่มไล้ไปตามร่างกายท่อนบนของผม สัมผัสแผ่วเบา แต่กระตุ้นความต้องการของผมให้พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ..




' อือ...หยุดเถอะครับ '




     ผมครางออกมาพร้อมกับเสียงห้ามเผื่อเค้าจะหยุด แต่คุณหมอกลับไม่ยอมฟัง แต่มือของเขาเริ่มร่นลงหยอกล้อกับยอดอกของผมที่มันชูชัน เพราะอากาศเย็นๆจากแอร์ในห้องตรวจ มือของอีกฝ่ายบดขยี้ลงไปอย่างไม่ปรานี และในที่สุดเขาก็ก้มลงมาชิมมัน ลิ้นร้อนตวัดดูดดึงยอดอกของผมอย่างรุนแรง จนผมต้องแอ่นอกขึ้นอย่างเสียวซ่าน คำห้ามทั้งหมดของผมที่ตั้งใจจะพูดออกมาถูกกลืนลงไปจนหมด..

 



' อึก..อา.....'

 


' รู้สึกดีใช่ไหมล่ะครับ '

 

 


เขาเงยหน้าขึ้นมาถามผม..


ใครมันจะไปตอบกันล่ะครับคุณหมอ!!

     ผมไม่ตอบอะไร ก่อนจะเบนหน้าหนีสายตาร้อนแรงคู่นั้น คุณหมอมินฮยอนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจัดการกับร่างกายของผมอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายกดจูบไปทั่วซอกคอของผม สร้างรอยสีแดงที่เกิดจากการดูดดึง ไปทุกตารางนิ้วที่เค้าลากริมฝีปากผ่าน..

' คุณหมอ...ผม...อือ..'

 


ผมครางออกมาอย่างทรมาณ ร่างกายถูกปลุกอารมณ์อย่างหนักหน่วง

แต่ส่วนที่กำลังต้องการอย่างหนัก กลับไม่ถูกสัมผัสสักที..

 

 
ทรมาณ





แต่ในที่สุด...คุณหมอก็ใจดีกับผมเสียที

 

 

 



' คุณคงต้องการมากนะ ดูสิ... '

 

 

     ใบหน้าของอีกฝ่ายละออกมาจากการสร้างรอยรักบนตัวผม ก่อนจะย้ายตัวจากข้างเตียงตรวจขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน มือร้อนลูบไล้ไปบนส่วนอ่อนไหวผ่านเนื้อผ้า ผมเริ่ดหน้าขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ประสาทสัมผัสทั้งหมดของผมจดจ่ออยู่กับน้ำหนักมือที่เขากดลงมาบนส่วนล่างของผม...

 
 



' อา..... '



ผมครางออกมาเบาๆเมื่อความทรมาณที่มีถูกเติมเต็ม...แต่อึดอัด..
คุณหมอค่อยๆปลดซิปกางเกงของผมออกและเลื่อนมันลงไปกองไว้ที่ข้อเท้า..

 



' ....เปียกไปหมดแล้ว '

 



คุณหมอหนุ่มพูดเมื่อเห็นรอยซึมเป็นวงกว้างบนชั้นในสีขาวของผม...

แหงสิ...ก็คุณเล่นปลุกอารมณ์ผมขนาดนี้น่ะ...





ร่างสูงปลดปราการชั้นสุดท้ายออกไป
เผยให้เห็นแกนเนื้อสีชมพูเข้มที่ชูชันรอรับการปลดปล่อย..

 


' นี่ไง...ตัวการที่ทำให้คุณรู้สึกไม่สบาย..ผมคงต้องเริ่มการรักษาแล้วล่ะ '



     สิ้นคำ ริมฝีปากของเขาก็ก้มลงครอบครองส่วนนั้นของผมเอาไว้ในอุ้งปากร้อน พลางดูดดึงจนเกิดเสียงน่าอายออกมา..
ฟันคมครูดไปตามความยาว...จนทำให้น้ำสีขาวขุ่นที่ถูกกักเก็บอยู่ภายในไหลซึมออกมา..



' อือ คุณหมอ.. ฮึก...ไม่ไหวครับ.. '



     ผมครางออกมาอย่างทรมาณ..มือที่ถูกพันธนาการกำแน่น ร่างกายบิดไปมาจากอารมณ์ที่พุ่งสูง
คุณหมอคนหล่อไม่ตอบ ยังคงก้มหน้าก้มตาปรนเปรอให้ผมต่อไป จนในที่สุด...ผมก็ถึงจุดสูงสุดของห้วงอารมณ์..
น้ำสีขาวกลิ่นคาวไหลทะลักออกมา โดยที่มีอุ้งปากร้อนของคุณหมอรองรับอยู่..
ลิ้นหนากวาดชิมกลืนลงคอไปอย่างไม่รังเกียจจนหมด แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองผมอีกครั้ง



' อาการทั้งหมดที่คุณบอกผม ตอนนี้ดีขึ้นไหมครับ? '

เขาถามผมด้วยสีหน้ายิ้มๆในขณะที่ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบอย่างเขินอาย


( คือจริงๆผมทำเองก็ได้ป่ะวะหมอ.. )

 



' เอ่อ..ขอบคุณมากนะครับหมอที่ช่วย..คือ...แล้วจะปล่อยผมได้รึยัง? '

 


     ผมถามออกไป เริ่มจะแสบๆที่ข้อมือทั้งสองข้างของแล้วตอนนี้ คุณหมอพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วแกะผ้าก๊อตที่มือของผมออก ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะจัดการตัวเองให้เรียบร้อยและกำลังจะลงจากเตียง แต่มือของคุณหมอตรงหน้าฉวยจับมือไว้ซะก่อน..

 

 


' มีอะไรหรอครับคุณหมอ? '

 


' คุณคิมหาย ..แต่ดูเหมือนหมอจะเป็นแทนแล้วน่ะสิครับ '

 


 


     คุณหมอฮวังมินฮยอนพูดก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วก้มมองยังกางเกงสแลคเนื้อดีของตัวเอง

ผมมองตามสายตาของคุณหมอลงไปก็ต้องหน้าแดงวาบ..

 

 

 


' คนไข้พอจะช่วยคุณหมอหน่อยได้ไหมครับ?... '

 

 




ก่อนที่การรักษาที่คนไข้เป็นผู้ลงมือวินิจฉัยก็ได้เริ่มต้นขึ้น
 

 

 


....

 


..

 

 

 


.





การรักษาครั้งนี้..นอกจากผมจะหายจากอาการทั้งหมดเป็นปลิดทิ้ง

ผมยังได้ของแถมมาเป็นคุณหมอส่วนตัวอีกหนึ่งคน....

 

 

 

 

 



อย่าได้อิจฉาผมเชียวล่ะ : )




.
.
.




- END -

บาป บาป บาป

เม้าท์มอยหอยกาบได้ที่แท็ค #ฮนฟ นะคะ : )