(มีอีบุ๊ค) เคยหวาน

กองทัพและจิระแต่งงานกันมาห้าปีแต่ถ้ารวมเวลาที่คบกันด้วยก็เกือบสิบปี ทว่าความรักเกือบสิบปีของเขาทั้งสองคนนั้นกลับดูเหมือนว่ามันจะจืดจางลง เมื่อมีใครอีกคนรู้สึกเบื่อกับความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เพียงเพราะคิดว่าอีกคนไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนทั้งที่คนคนนั้นก็คือคนที่เป็นแม่ของลูกตัวเอง จากความรักที่หวานกลายกลับกลายเป็น เคยหวาน อย่างกับไม่เคยมีความรักต่อกัน 

Cutscene 

Rrrrrr...Rrrrrr...Rrrrrr... 

สายตาคมของประธานบริษัทมองไปยังโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองก่อนที่จะขมวดคิ้ว เพราะหมายเลขที่โทรมาเป็นเบอร์ของภรรยา และตอนนี้ก็ทำให้ผู้ถือหุ้นมองเป็นตาเดียวเพราะปกติแล้วเขาจะไม่รับสายถ้าเข้าประชุม ทว่าครั้งนี้กองทัพเลือกที่จะรับเพราะน้อยครั้งที่อีกคนจะโทรหาเขาเวลานี้ แม้ว่าจะรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้างแต่เขาก็เดินออกมากดรับสายอยู่ดี 

"พี่ฟะ..." 

"โทรมาทำไมจิ๋วไม่รู้เหรอว่าตอนนี้พี่กำลังทำงานอยู่ ทำไมถึงได้โทรมาไม่รู้จักกาลเทศะแบบนี้" 

"....." 

"แล้วเงียบทำไมโทรมาแล้วก็ไม่พูดรู้มั้ยว่ามันเสียเวลา!! พี่ประชุมอยู่แต่ต้องออกมารับโทรเธอแบบนี้" 

"ผม..ขอโทษครับ" 

"ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะไร้สาระมาก!!" 

ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด! 

(ไม่รู้จักกาลเทศะ? ไร้สาระอย่างนั้นเหรอ?) จิระได้แต่คิดในใจก่อนจะปรายตามองไปยังลูกน้อยวัยสี่ขวบที่กำลังนอนให้น้ำเกลืออยู่ เขาได้แต่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระอย่างนั้นเหรอที่เขาจะโทรบอกผู้เป็นพ่อ แล้วอีกคนไม่คิดบ้างเหรอว่าทำไมเขาที่ไม่เคยโทรหาสามีเลยเวลางาน แต่กลับโทรหาอีกคนในเวลานี้ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญเขาจะโทรหาอีกคนเหรอ แต่สิ่งที่เขาได้รับรู้วันนี้คือการโทรหาสามีเวลามีเรื่องฉุกเฉินทำให้เขา กลายเป็นคนไม่มีกาลเทศะ 

สิ่งที่ทำให้จิระนั้นเสียใจที่สุดคือลืมนัดไม่เท่าไหร่ แต่อีกคนทำเหมือนกับว่าเรื่องของเขากับลูกๆ ไม่มีความสำคัญ คนเราสามารถลืมกันได้อันนี้จิระเข้าใจ แต่ที่เขาโทรหาอีกคนเพื่อเตือนความจำแล้วกองทัพกดตัดสายมันหมายความว่ายังไง นั่นแสดงว่าอีกคนไม่ได้ลืมแต่ตั้งใจเมินเฉยต่อความรู้สึกของเขาอย่างตั้งใจ กาลเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนอย่างที่เขาว่าจริงๆ 

++++++++ 

"พี่ฟาร์ลืมอะไรหรือเปล่าครับวันนี้" 

"พี่ขอโทษแล้วกันพี่ติดงานนะ" 

"ครับไม่เป็นไรผมรู้ว่าพี่ฟาร์งานเยอะ การที่จะลืมวันเกิดของผมเหมือนปีที่แล้วผมชินแล้วครับ" 

"....." 

"แต่อย่างน้อยถ้าพี่ฟาร์ติดงานก็น่าจะโทรบอกหรือส่งข้อความแจ้งผมบ้างนะครับจะได้ไม่รอ แล้วที่ผมโทรหาพี่ฟาร์ไม่เห็นเลยเหรอครับ" 

"ก็พี่ทำงานอยู่จะเห็นได้ยังไง อย่าหาเรื่องได้มั้ยจิ๋ว!! พี่ทำงานก็เหนื่อยแล้วนะเอาเป็นว่าพี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอ เดี๋ยวพี่พาไปทานฉลองย้อนหลังแล้วกัน" 

"ขอบคุณที่คิดจะพาผมไปฉลองย้อนหลังนะครับ แต่ถ้าพี่ทำไม่ได้อย่างที่บอกอย่าพูดออกมาจะดีกว่าครับ เพราะมันทำให้คนที่รอเค้าเสียความรู้สึก อ๋ออีกอย่างอาหารที่ร้านก็อร่อยดีนะครับวันนี้ ฝากถามคนที่พี่พาไปด้วยนะครับว่าอาหารที่ร้านอร่อยมั้ย ถ้าอยากทราบว่าที่ร้านนั้นเมนูไหนอร่อยที่สุดผมแนะนำได้นะครับ" 

"จิ๋ว..." 

"พี่ฟาร์ไม่ต้องห่วงครับผมเข้าใจว่าเป็นงานพี่ ที่พี่ไม่รับโทรศัพท์ก็คงจะเพราะยุ่งอยู่" 

"มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะจิ๋วนั่นมันลูกค้าพี่!!" 

"ครับ! ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับผมบอกว่าผมเข้าใจ" 

"เรื่องแค่นี้!! เธออย่าเอามาทำเป็นเรื่องใหญ่ให้ทะเลาะกันได้มั้ย ทำตัววุ่นวายน่ารำคาญคนที่เรียบร้อยเข้าใจง่ายเมื่อก่อนหายไปไหน ทำไมถึงได้ทำตัวงี่เง่า น่าเบื่อแบบนี้" 

"แล้วคนที่ใจดีกับผมนึกถึงความรู้สึกของผมเป็นอันแรก คนที่จะมาอยู่ข้างๆ ผมคนแรกในยามที่ผมมีปัญหา คนนั้นหายไปไหนครับ"

"จิ๋ว....."

** ไม่มีนอกกายนอกใจ เพราะพระเอกของเราคว้าธงเขียวไว้ค่ะทุกคน

** นางเอกของเราฉลาดนะคะ นิ่งๆสงบสยบทุกอย่างค่ะ