หลังจากวางสายจะทางโรงแรมฉันก็เดินเล่นอยู่ในสนามบินซักพัก เมื่อเดินต่อไปไม่นานฉันก็มาถึงประตูทางออกที่สองตามที่ทางโรงแรมได้บอกไว้ และฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนถือป้ายชื่อของฉันอยู่ ฉันเลยเดินเข้าไปทักพนักงานคนนั้นอย่างไม่ลังเล
"สวัสดีค่ะ คุณมาจากฮาร์ทมนตรารีสอร์ทรึเปล่าคะ" ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นหันหน้ากลับมาก็ทำให้ฉันต้องช็อกตาตั้งไปอีก
"ใช่ครับ...ยัยผลไม้ปั่น!!!" อืมใช่ทุกคนเดาถูกค่ะ มีคนเดียวแหละที่จะปากจัดได้ ขนาดนี้อะ เขาคือผู้ชายที่ฉันทำสมูทตี้หกใส่นั่นเอง แถมตอนนี้เขาก็ทำหน้าตาคล้ายจะกินหัวฉันอีกแล้ว
"นี่!!! นายเรียกใครว่ายัยผลไม้ปั่นห๊ะะะ นายนกแก้ว"
"เธอเรียกฉันว่านกแก้วเร๊อะะ"
.
.
.
"นายต้องไปยกกระเป๋าเดินทางให้ฉัน เพราะฉันก็คือลูกค้าที่นายต้องมารับยังไงล่ะ อ้อแล้วอย่าลืมปรนนิบัติฉันดีๆด้วยล่ะ ไม่งั้นนายได้ตกงานแน่ หึ"
ฉันพูดจบพร้อมกับทำหน้าเหนือกว่าเขาและฉันมั่นใจว่าฉันต้องชนะเขาแน่ๆ แต่ผลที่ได้กลับเป็นตรงข้ามซะงั้น
"ไม่มีทาง ถ้าเธออยากไปโรงแรมเธอก็ไปเองแล้วกันนะ เพราะฉันไม่ใช่คนรับใช้ของเธอ" พูดจบเขาก็ทำท่าจะเดินจากฉันไปจริงๆ
นายจะเอาอย่างนี้ใช่ไหมนายนกแก้ว ได้!!!!! ถึงเวลานักแสดงสาวออกโรงแล้วสิ
"ฮรือออ คุณจะไปไหนคะ คุณจะทิ้งฉันกับลูกไว้ที่นี่จริงๆหรอคะ" ฉันพูดพร้อมกับคว้าแขนเขาไว้ แล้วทำท่าทางน่าสงสารเพื่อเรียกความสนใจจากคนรอบข้าง
"นี่เธอบ้าไปแล้วหรอ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ฮรืออออ คุณอย่าทิ้งฉันไปเลยนะคะ ฉันอุตส่าห์เดินทางจากกรุงเทพมาหาคุณถึงที่นี่ ฉันสัญญาค่ะว่าฉันจะทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง"
"นี่เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย ฉันให้เธอไปทำอะไรร หยุดเล่นละครได้แล้วว" ตอนนี้คนเริ่มจะสนใจเรามากขึ้นแล้ว และถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องเติมเชื้อไฟซักหน่อยย
"ฉันไม่ได้เล่นละครนะคะ ฉันสัญญาว่าฉันจะเอาเด็กออกค่ะ ขอแค่คุณไม่เลิกกับฉันก็พอนะคะ ฮรืออออ" ฉันพยายามเพิ่มเสียงขึ้นอีกเพื่อให้ทุกคนสนใจเราสองคน
แล้วฉันก็กระซิบเบาๆบอกกับเขา "นายจะยอมไปยกกะเป๋าให้ฉันได้รึยัง" พร้อมทำท่าว่าจะย่อขาลงไปคุกเข่าขอร้องเขาไม่ให้ทิ้งฉันไป และมันก็สำเร็จ
"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวดี" เขาพูดอย่างจนใจพร้อมกับโอบไหล่ฉันแล้วพาฉันเดินไปขึ้นรถยนต์ที่จอดอยู่ใกล้ๆ ฉันยิ้มอย่างผู้ชนะให้เขาเห็น
Guest
