ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน

จางซูฉีเดินกลับเรือนตามทางเล็กๆ หนานกงเยี่ยตามมาคว้าเอวนางไว้ก่อนจะพาเหินไปยังทางด้านบนเขา

จางซูฉีกอดเขาแน่นนางกลัวความสูงนะไอ้เด็กบ้านี่ หนานกงเยี่ยวางนางลงยังไม่ทันจะเปิดปากด่าก็ถูกเขาจุมพิตเรียกร้อง จางซูฉีประท้วงแต่เขาไม่ใส่ใจ กลิ่นกายนางบวกกับเรือนร่างระหงเขาอยากกดนางลงตรงนี้นัก

"ท่านทำอะไร เยี่ยอ๋องท่านคิดว่าพวกข้าสามคนพี่น้องรังแกง่ายนักหรือ"

จางซูฉีโมโหนางตบหน้าเขาอย่างแรง หนานกงเยี่ยไม่โกรธเขารั้งนางเข้ามากอด 

จางซูฉีดิ้นรนแต่ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดเขาได้ หนานกงเยี่ยจูบนางอีกครั้ง กำปั้นน้อยทุบไหล่เขาประท้วง จนเขาถอนริมฝีปากออก

"เจ้าเขียนนิยายวสันต์เหล่านั้นได้อย่างไร เวลาโดนเองถึงไม่ประสานักหื้ม ไปเอาความรู้มาจากไหนทั้งที่ตัวเองแค่จูบยังทำไม่เป็นเลย"

จางซูฉีหน้าแดงเขารู้หรือ จางซูฉีก้มหน้าซบอกหนานกงเยี่ย ไม่ยอมให้เขาเห็นสีหน้าตนเองตอนนี้  

"ทำไมอายหรือ" หนานกงเยี่ยเชยคางนางกระซิบข้างหู

"มาเด็กดีข้าสอนให้ดีกว่า เผื่อเรื่องต่อไปของเจ้าจะเร่าร้อนกว่าเดิม"

"ข้าไม่ได้อยากรู้สักหน่อย อื้อๆ"

ครั้งนี้คนตัวโตเรียกร้องเนิ่นนาน จางซูฉีกอดคอเขาไว้ มือหนาล้วงสาบเสื้อนาง จางซูฉีจับมือเขาออก ละล่ำละลักพูด

"ดึกแล้ว ข้าง่วงด้วยต้องช่วยเสี่ยวเถาเลี้ยงคู่แฝดอีก" 

จางซูฉีลุกขึ้นจะลงเขาไปทางไหนเล่า ตาบ้านี่พาส่วนไหนของภูเขากัน 

หนานกงเยี่ยอุ้มนางขึ้นก่อนจะดีดตัวพานางกลับบ้าน

"เดี๋ยวๆๆๆ ท่านอ๋องพระองค์จะนอนที่นี่ไม่ได้นะ ไม่มีห้องแล้ว"

จางซูฉีดันหน้าอกหนานกงเนี่ยที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน

"ข้าจะนอนกับเจ้าไง ผัวเมียนอนด้วยกันแปลกตรงไหน"

"ไม่ได้  กลับตำหนักกุ้ยฮวาของท่านไปเลยคนบ้า"

หนานกงเยี่ยไม่ฟังอุ้มนางเดินเข้าห้องหน้าตาเฉย วางนางลงบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ 

"ไม่นอนหรือ  งั้นให้ข้าช่วยเจ้าหาอะไรทำไหม" 

"หนานกงเยี่ย ท่านมันโรคจิต"

จางซูฉียอมล้มตัวลงนอน หนานกงเยี่ยรั้งนางมากอด แล้วหลับไปด้วยกัน