เด็กเลี้ยงของภูริทัศน์(คุณป๋าอย่าร้าย)

เมื่อเข้าใจผิดว่าเธอคือสาเหตุที่ทำให้พีรดลลูกชายของเขาเกเร ภูริทัศน์จึงกีดกันและลงโทษเธอ แพรชมพูถูกเขาทำให้มีมลทิน เธอหนีการคุกคามจากเขาจนกระทั่ง พีรดลเพื่อนของเธอกลับมาจากต่างประเทศแล้วได้ติดต่อหากัน วันหนึ่งเขาเกิดอยากเอาเจ้าตัวน้อยไปอวดพ่อว่ามีเด็กที่หน้าเหมือนเขาตอนเด็กๆมาก

"พ่อครับ..พ่อได้เคยไปไข่ทิ้งที่ไหนไหม ผมมีน้องชายหรือพี่ชายหรือเปล่า"

"มีแกคนเดียวก็ภาระพอแล้ว ถามทำไม"

"นี่พระพายครับ พ่อดูสิหน้าเหมือนผมยังกับถอดมาเลย นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นลูกสาวยายแพรคนต้องนึกว่าลูกผมแน่ๆ"

"แกว่าอะไร ลูกของใครนะ"

"พ่อจะเสียงดังทำไม่ครับเด็กตกใจหมด ก็ยายแพรที่ไปเที่ยวไร่เราตอนที่พวกผมฉลองเรียนจบไงครับจำไม่ได้เหรอ"

ภูริทัศน์มองหน้าเด็กน้อยวัย3ขวบเต็มตาอีกครั้ง แม่หนูนี่ช่างเหมือนเขามากนัก อีกทั้งยังเหมือนเจ้าพีลูกชายเขาตอนเด็กๆราวกับคนเดียวกัน ภาพในคืนนั้นที่เขารังแกเธอและยังมีอีกหลายๆครั้ง ภาพเหล่านั้นลอยเข้ามาในความทรงจำ แปลว่ายายเด็กแพรชมพูนั่นท้องกับเขางั้นหรือ

**************

ตอนนี้ภูริทัศน์ยืนหน้าถมึงทึงอยู่ ในห้องเช่าที่อพาทร์เม้นเล็กๆแห่งหนึ่ง ร่างบางของผู้หญิงในวัย25กำลังยืนประจันหน้ากับเขา ร่างสูงมองไปยังเด็กวัย3ขวบที่เธออุ้มอยู่ก่อนจะเอ่ยออกมา

"เอาลูกมาให้ฉันแพรชมพู เธอต้องการเท่าไหร่ว่ามา"

"ลูกของแพรทำไมแพรต้องให้คนอื่นด้วยคะ คุณป๋ากลับไปเถอะคะ อย่ามาสร้างเรื่องให้คนอื่นเขาลำบากใจเลย"

"อย่างเธอเนี่ยเหรอจะมีปัญญาเลี้ยงลูกฉัน"

"แพรก็เลี้ยงของแพรมาได้ตั้งนานนี่คะ"

"เลี้ยงได้กับเลี้ยงให้ดีมันต่างกันนะแพรชมพู แล้วไอ้ห้องที่เธอเช่าอยู่เนี่ย เอากันทีก็ลั่นไปทั้งตึกแล้วมั้ง"

"อย่ามาหยาบคายนะ แพรก็อยู่ของแพรกับลูกมาได้ คุณป๋าก็คิดเสียว่าเราไม่เคยรู้จักกัน"

"อ้อ เธอชอบแจกฟรีสินะ ฉันต้องการพระพายไปเลี้ยงเอง ส่วนเธอฉันไม่สนใจ"

"แต่ในใบเกิดพระพายระบุว่าไม่มีบิดา คุณป๋าไม่มีสิทธิ์ในตัวแก ประตูอยู่ตรงนั้นไม่ส่งนะคะ"