ฮูหยินคนงามของคุณชายหยาง

หยางหนิงเฉิงเห็นสตรีที่ถูกทุบตีมาก็แค่นเสียง"ไป๋ซู่ฮวา เจ้าอาลัยอาวรณ์บุรุษผู้นั้นถึงเพียงนี้ก็ไม่ควรปีนเตียงข้า ไปขอร้องให้เขารับเจ้าเป็นอนุแต่กลับถูกทุบตีแล้วมาโยนไว้หน้าบ้านข้าช่างน่ารังเกียจนัก"

"นี่หยางหนิงเฉิง ข้าไม่ได้ไปอาลัยอาวรณ์ไอ้หน้าปลาในนั่นข้าไปทวงเงินที่เขายืมข้าไปสอบต่างหาก "

ไป๋ซู่ฮวาเพิ่งฟื้นก็ถูกคนบนเตียงด่าทอแถมยังขับไล่ ต้องไปจัดการไอ้สารเลวนั่นก่อนบังอาจนักมากล่าวหาเจ๊ว่าคบชู้ ถึงจะไม่ใช่คนเดิมแต่ตอนนี้นางอาศัยร่างนี้แล้วใครจะแบกชื่อเสียงไม่ดีกันเล่า

"ไป๋ซู่ฮวาถ้าเจ้าไม่อยากอยู่กับพวกเราเจ้าก็กลับบ้านตนเองเถอะ ยังไงก็ไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นป้าสะใภ้เจ้ายัดเยียดเจ้ามาใช่ว่าข้าอยากแต่งงานกับสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้าเมื่อไหร่ ข้ามีคนรักแล้วใช่ว่าเจ้าไม่รู้" บุรุษบนเตียงยังคงกล่าวต่อ

"นี่หยางหนิงเฉิงอย่าปัญญาทึบนัก เจ้าและข้าต่างก็ถูกคนใช้เป็นเครื่องมือ แต่แล้วอย่างไรล่ะถ้าเจ้ารังเกียจข้านักเหตใดคืนนั้นเจ้าไม่กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสีย กลับขึ้นขย่มข้าเอาเป็นเอาตายทั้งคืนจนเอวข้าปวดเมื่อยอยู่จนถึงตอนนี้" ไป๋ซู่ฮวาพูดเสร็จก็ไม่มองหน้าเขาแต่หันไปสนใจเด็กทั้งสอง คนตัวโตหน้าแดงเขายอมรับว่าเมื่อคืนวานแม้จะถูกวางยาแต่ยามที่นางร้องครวญครางเสียงหวานอยู่ใต้ร่างเขานั้นช่างหอมหวานเร่าร้อนจริงๆ แต่เขาไม่ยอมรับยังคงด่าทอสตรีตรงหน้า

"เจ้ามันสตรีแพศยา หน้าด้านนัก"

"หนิงจิน หนิงหรง ดูแลพี่ชายแสนโง่เจ้าด้วยข้าจะไปเอาเงินของข้าคืนวันๆ กินแต่น้ำข้าวจะรอดได้กี่วันเชียว"ไป่ซู่ฮวารำคาญไอ้ทึ่มที่โวยวายนางอยู่บนเตียง เลยหันไปหาเด็กทั้งสองคนที่ยืนอยู่

เด็กทั้งสองมองหน้าพี่ชายสลับกับพี่สะใภ้สุดท้ายก็พยักหน้ารับ