พระชายาอย่าหนีเข้าไป

"โจวหว่านถิง  เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า" 

ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมานอนแผ่หลา   

โจวหว่านถิงสำลักน้ำลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด 

ซ่างกวนหลิวหยางนั่งลง  ใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน 

"ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า  แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า  เทียบกับน้องสาวเจ้าๆนับเป็นตัวอะไร" 

โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก  มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ 

"ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว  ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง  ทำให้จริงสักที  ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ   ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า  ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง" 

โจวหว่านถิงกระชากมือกลับ  ก่อนจะสาวเท้าไปไม่ใยดีเขาเหมือนเคย  ปกติต้องร้องห่มร้องไห้แล้วที่เขาเฉยชา  หรือพูดถึงสตรีอื่นเกิดอะไรขึ้นกับนาง 

เสี่ยวชุ่ยเห็นเจ้านายไม่สนใจชินอ๋องก็งง  ปกติพระชายารักชินอ๋องมากนี่นา 

"พระชายา  ปกติท่านรักท่านอ๋องมากนี่เพคะ" 

"ตอนตกน้ำเพิ่งนึกได้  ที่ควรรักคือตัวเอง  อย่าเอาชีวิตที่มีคุณค่า  ไปให้ใจคนไร้ค่าอย่างซ่างกวนหลิวหยาง" 

แม้จะเป็นเพียงการพูดคุยของนายบ่าว  แต่พวกเขาได้ยินทุกคน