ท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป

เด็กน้อยวัยห้าขวบตรงหน้ามีดวงตาสีอำพันเช่นเดียวกับเขา  มวยผมที่เกล้าไว้กลางศีรษะปักด้วยปิ่นไม้แกะสลักสวยงาม ไม้ที่ใช้ก็เป็นไม้อย่างดี  แผ่นหลังตั้งตรงมิเกรงกลัวผู้ใด

 เผยซ่างกวนเพิ่งเคยเจอคนที่กล้าสบตาเขาเป็นคนที่สอง คนแรกผู้หญิงสมควรตายคนนั้นเสิ่นชิงเวยและเด็กคนนี้ เหตุใดดวงตาคู่นี้คล้ายกับเขาเคยเห็น มองดูแล้วเป็นเด็กเฉลียวฉลาด

แปลกเขามาไกลเป็นพันลี้กลับมาเจอเด็กที่ใบหน้าคล้ายเขาตอนเด็กไม่มีผิดเพี้ยนหากบอกเป็นบุตรชายของเขาก็คงมีคนเชื่อถือ

เผยซ่างกวนย่อตัวลงแล้วเอ่ยถามเด็กน้อยตรงหน้า

"เจ้าหนูบิดามารดาไปไหนเสียเล่า เหตุใดมาเดินเพ่นพ่านบนเขา"

"มารดาข้าไปเก็บลูกเกาลัดด้านนั้น ส่วนบิดาแน่ใจว่าตายตั้งแต่ข้ายังไม่เกิดแล้วขอรับ"

"ช่างน่าสงสาร บิดาเจ้าเป็นอะไรจึงจากไปเล่า"

"ท่านแม่บอกว่าเขาตายเพราะความโง่ขอรับ "

เผยซ่างกวนถึงกับสะอึก เป็นแม่หม้ายเลี้ยงลูกคนเดียวคงลำบากน่าดู เพราะถูกชะตาจึงหยิบตั๋วเงินห้าสิบตำลึงส่งให้

"มารดาเลี้ยงบุตรคนเดียวล้วนไม่ง่าย ข้าให้เจ้ารับไว้สิ"

เสิ่นจ้าวหยวนมองกระดาษตรงหน้าแล้วมองหน้าท่านลุงตัวสูงจากนั้นก็ได้เสียงเรียกหาเขา

"เสี่ยวหยวน อยู่ที่ไหนแม่จะกลับแล้วนะ"

พลันได้ยินเสียงมารดาเรียกหา  เสิ่นจ้าวหยวนจึงรีบตอบกลับไปก่อนจะหันมาเอ่ยกับเผยซ่างกวน

" ท่านแม่ข้าอยู่ที่นี่ขอรับ กำลังไปหาท่าน มารดาข้าร้องเรียกแล้ว ขอตัวก่อนนะขอรับ "

เด็กน้อยตะโกนกลับไปก่อนจะหันมาหาเผยซ่างกวนแล้วเอ่ยประโยคที่แม้แต่องครักษ์ยังตกใจ  ที่กล้ากล่าวเช่นนี้กับแม่ทัพใหญ่แห่งต้าหลี่

"อีกไม่นานข้าก็มีท่านพ่อแล้ว ท่านลุงกู้เป็นคนดีที่สำคัญเขาชอบท่านแม่ของข้า อีกอย่างบ้านข้ามิได้ขาดแคลนเงินทอง ขอบคุณท่านลุงที่หวังดี ข้าลาก่อนนะขอรับ"

ขาคู่เล็กวิ่งไปทางลงเขา  มองเห็นสตรีที่กำลังสะพายตะกร้าเดินออกมาจากป่าอีกด้าน ปากก็ตะโกนเรียกหาบุตรชาย  เผยซ่างกวนกำลังจะหันหลังกลับแต่เสียงช่างคุ้นเคยจึงหันกลับมามองดู  

นางคือสตรีที่เขาไม่เคยลืมว่านางสร้างความอัปยศไว้ให้เขาเช่นไรคุณหนูตกอับตระกูลเสิ่นคนนั้น เสิ่น ชิง เวย  นางย่อตัวลงนั่งยองๆ เก็บเศษหญ้าออกจากศีรษะเด็กน้อย เสียงเล็กๆเรียกนางว่า  ท่านแม่  นี่มันหมายความว่าอะไรท่านแม่หรือ

เสิ่นชิงเวยเงยหน้าขึ้นก็เห็นบุรุษคนนั้น  เผยซ่างกวน คนที่พรากพรหมจรรย์ของนางไปทันทีที่นางลืมตามาอยู่ในโลกเส็งเคร็งนี่ จนให้กำเนิดเด็กน้อยคนนี้ 

"เสี่ยวหยวนรีบกลับบ้านเถอะ แม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย"

เสิ่นชิงเวยจุงมือบุตรชายรีบลงเขา แต่กลับหนีไม่พ้นบุรุษที่นางพยายามหนีจากเขามาหกปี

"หาแทบพลิกแผ่นดินกลับไม่เจอ  บทไม่หาเจ้าก็มาอยู่ตรงหน้าข้าเสียได้คุณหนูเสิ่น"

"นายท่านจำคนผิดแล้วกระมังเจ้าคะ  เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน รบกวนท่านหลีกทางด้วย ข้ากับลูกต้องลงเขาแล้ว กลางคืนอันตราย ตะวันจะตกดินแล้วเจ้าค่ะ"

มือหนาราวกับครีมเหล็กคว้าข้อมือบอบบางก่อนจะออกแรงบีบ เอ่ยด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว

"ข้าจะลืมสตรีแพศยาที่ปีนเตียงข้า สร้างความอัปยศให้ข้าได้อย่างไรกัน เสิ่น ชิง เวย"

"นายท่านรบกวนท่านปล่อยข้าด้วย ท่านอาจจะเคยเห็นคนใบหน้าคล้ายข้าจึงเข้าใจผิด"

"แต่เด็กที่หน้าตาเหมือนข้าเช่นนี้ มิใช่พยานในคืนนั้นของเราหรือ อืมท่าทางฉลาดไม่น้อย เจ้าเลี้ยงได้ดีจริงๆ  แบบนี้ข้าจะได้ไม่เหนื่อยมากนัก"

มือหนากำลังจะคว้าข้อมือบุตรชายนาง เสิ่นชิงเวยปัดออกพร้อมกับเอาบุตรชายมาไว้ด้านหลังกกางแขนปกป้อง

"ไสหัวไป เผยซ่างกวน อย่ามาแตะต้องบุตรชายข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์ เสี่ยวหยวนกลับบ้าน"

เสิ่นชิงเวยอุ้มบุตรชายกลับบ้าน ร่างอรชรอ้อนแอ้นนั้นอุ้มเด็กวัยห้าขวบลงเขาดูลำบากนัก  นางอยากหนีหรือเด็กคนนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลูกเขา  

"หึ..ข้ายังอยู่ตรงนี้ทั้งคนคิดหาพ่อใหม่ให้บุตรชายข้าหรือแม่ตัวดีเสิ่นชิงเวยข้ามีเรื่องให้เจ้าชดใช้นับไม่ถ้วนเชียวล่ะ"  

เผยซ่างกวนปล่อยนางไปก่อนเขาต้องไปพบกับคนที่นัดหมาย วันนี้ไว้ชีวิตนางหนึ่งวัน