ระหว่างค่ำคืนแรกของการเข้าพัก เขานั้นนอกจากจะวนเวียนคิดถึงคำพูด รอยยิ้มและเรื่องราวระหว่างที่เจอกับคนแปลกหน้าที่แสนจะหน้าตาน่ารัก ตัวเล็กกระทัดรัดความสูงเธอนั้นเท่าไหล่ของเขาพอดิบพอดี
เป็นคืนแรกที่เขานอนยิ้มอยู่บนเตียงและไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองปล่อยเวลานอนคิดวนเวียนถึงเธอไปนานเกือบเที่ยงคืน พอเริ่มเคลิ้มจะหลับก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจึงรีบเดินไปเปิด และคนที่มายืนเคาะก็คือคนที่เขาวนเวียนคิดถึง เธอทำเขาประหลาดใจ
“ขอโทษทีนะคะพี่แทน คือ เอ่อคือ พี่แทน ฮึก ฮึก ฮือ...” เธออดทนไม่ไหวถึงกับปล่อยน้ำตาให้ไหลพร้อมใช้มือสองข้างปิดหน้าไว้สะอื้นเบาๆ อย่างนึกหวาดกลัวอะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองมโน คิดมากหรือมันมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในห้องพักของเธอจริงๆ
"น้องข้าวครับ ให้พี่เข้าไปอยู่ในห้องเป็นเพื่อนมั๊ย" มือใหญ่สองข้างจับไหล่เล็กทั้งสองแล้วรั้งเข้ามากอดไว้อย่างนึกสงสารแต่ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรทำไมเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดจ้อเหมือนตอนก่อนหน้าที่อยู่ด้วยกัน
“รบกวนพี่แทนทีนะคะ คือ เอ่อ..”
“งั้นเอางี้ เข้ามาอยู่ห้องพี่ดีกว่าน่าจะรู้สึกดีกว่าเข้าไปอยู่ในห้องน้องข้าว แล้วไหนลองเล่าให้พี่ฟังหน่อยว่าน้องข้าวเป็นอะไร” เขาผละจากเธอแล้วถือโอกาสจับมือเล็กจูงเข้าห้องแล้วล็อกประตูเพื่อความปลอดภัย
“ข้าวหลับไปตอนไหนไม่รู้เลยค่ะ แต่อยู่ๆ ข้าวก็ฝันร้ายแล้วมันน่ากลัวมากๆ ข้าวไม่เคยฝันอะไรแบบนี้มาก่อน รู้ตัวอีกทีก็สะดุ้งตื่นแล้วนึกกลัวนอนต่อไม่ได้เลยค่ะพี่แทน ก็เลยมารบกวนพี่แทนตอนเที่ยงคืนแบบนี้ข้าวขอโทษมากๆ นะคะ คือข้าวไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนขวัญอ่อนมากแบบนี้มาก่อน รู้อย่างนี้ไม่น่ามาเที่ยวคนเดียวเลย ถ้าไม่มีพี่แทน ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นบ้าคนเดียวในห้องไปตอนไหน กว่าจะเช้า ข้าวขอโทษพี่แทนที่รบกวนเวลาพักผ่อนด้วยนะคะ ข้าวขออยู่ในห้องนี้จนเช้า แค่มีเพื่อน ข้าวก็รู้สึกสบายใจกว่าอยู่ในห้องตัวเองคนเดียวแล้วล่ะค่ะ”
“เฮ้ย อย่าคิดมากอย่างนั้นสิ พี่ยินดีให้รบกวนครับ พี่ยังไม่นอนเลยด้วยซ้ำ ข้าวเข้ามาอยู่ด้วยแบบนี้ดีเสียอีก ข้าวขึ้นไปนอนเถอะมันเที่ยงคืนกว่าแล้ว เดี๋ยวพี่ไปนอนโซฟาตรงนั้นเอง”
“ไม่เอาค่ะ ข้าวมารบกวนพี่แทนข้าวไปนอนโซฟาเองพี่แทนมานอนสบายๆ บนเตียงเถอะนะคะ อย่าให้ข้าวรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย”
“งั้นเอางี้ เกี่ยงไปมา มันจะเช้าเอาเดี๋ยวไม่ได้พัก ข้าวนอนด้านในพี่นอนด้านนอก นอนด้วยกันบนเตียงนี่แหละ ถ้าข้าวไม่สบายใจก็หาอะไรมาคั่นตรงกลางไว้เลย ”
Guest
