“ไม่ต้องดิ้นครับ เพราะยังไงก็ไม่ปล่อย แล้วถ้าคิดจะหนีออกไป ประตูใช้รหัส อยากได้รหัสเข้าออกก็ต้องฟัง” คนเอาแต่ใจเริ่มใช้เสียงเข้มเพื่อขู่ให้เธอสงบลง
มือใหญ่ค่อยๆ ปลดกระดุมหน้าออกอย่างช้าๆ พร้อมกับสายตาที่ส่งไปยังสาวน้อยที่สั่นเทาบนตักแกร่งของเขาอย่างไร้ทางดิ้นหนี
“ต่อไปพี่จะทำทุกอย่างให้ชัดเจน จ๋าจะได้ไม่ต้องคิดไปเอง พี่ชอบจ๋าตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน พี่ว่าจ๋าก็น่าจะดูออกว่าพี่คิดอะไร เพราะพี่ไม่เคยทำแบบนี้กับใคร แต่พี่ทำกับจ๋า ต่อไปพี่จะให้จ๋ามาอยู่ที่นี่กับพี่ เราจะย้ายออกจากที่บ้าน ถ้าจ๋าคิดถึงแม่ พี่จะพากลับ เรื่องของเราพี่อยากเปิดเผย พี่จริงจัง พี่อยากบอกให้ป้าแก้วรับรู้ไว้เลย พี่เชื่อว่าป้าแก้วจะเข้าใจ แต่ตอนนี้พี่อยากให้จ๋าเข้าใจความรู้สึกพี่ก่อน ว่าพี่รู้สึกยังไงกับจ๋า ส่วนจ๋าจะรู้สึกเหมือนพี่หรือเปล่า พี่ไม่รีบ แต่พี่อยากให้จ๋าเปิดโอกาสให้พี่ได้เข้าไปในหัวใจจ๋าบ้าง อย่าสร้างกำแพงมากั้นเรา พี่ขอแค่นี้ จ๋าให้พี่ได้มั๊ยครับ”
หญิงสาวที่ยังตกอยู่ในพวังรักของเขา ร่างน้อยสั่นเทาไปกับการแสดงออกของคนที่บอกว่าจะทำทุกอย่างให้ชัดเจน มือหนาปลดกระดุมหน้าออกเรียบร้อยทุกเม็ดโดยไร้การขัดขืนของเจ้าของเสื้อ เผยให้เห็นเนินเนื้อหน้าอกหน้าใจขาวนวลดันล้นออกมาจากบราตัวเล็ก
“พี่จะทำให้จ๋ารู้ว่าพี่จริงจังกับจ๋ามากแค่ไหน” เขาใช้มือหนาทั้งสองเค้นคลึงหน้าอกใหญ่ พร้อมจ้องมองอย่างพึงพอใจราวกับเด็กได้ขนมชิ้นหวานชิ้นโปรด
Guest
