รุ่งเช้าของวัน ละอองดาวจัดการป้อนข้าวและให้คนป่วยทานยาจนเรียบร้อย เธอเดินกลับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง อัศวาเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี หญิงสาวจ้องมองเขาจนคนถูกมองต้องถามขึ้นมาอย่างสงสัย
“มีอะไรหรือเปล่า”
“พี่โอมคะ...ดาวมีเรื่องสำคัญจะบอกค่ะ” เสียงหวานพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“อืม ว่ามาเลย” เขาบอกในขณะที่เดินมาสวมใส่เสื้อผ้าที่เธอจัดเตรียมไว้ให้
“ดาวท้องค่ะ”
มือที่กำลังหยิบจับเสื้อตัวแพงหยุดชะงักในทันใด ในห้องตกอยู่ในความเงียบเนิ่นนาน เขาและเธอเคยตกลงกันไว้ว่าจะหย่ากันหลังจากที่ลุงประพันธ์จากโลกนี้ไป ละอองดาวหาเรื่องที่จะไม่หย่ากับเขามากกว่า
“นี่ดาวสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อจะไม่หย่ากับพี่ใช่ไหม มาท้องตอนที่ลุงพันธ์จากไปแล้ว เหอะ...ก็เคยบอกว่าไปฉีดยาคุมตามกำหนดตลอดนี่นา แล้วจะท้องได้ยังไง พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าพี่ไม่เคยคิดจะมีครอบครัว พี่รักอิสระ อย่าเอาคำว่าลูกมาเป็นข้ออ้าง...”
เพี๊ยะ!!!
อัศวาไม่ทันได้พูดจนจบประโยคดี มือบางของละอองดาวก็ตวัดไปที่ใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง ชายหนุ่มหันกลับมาด้วยดวงตาดุกร้าว
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาตบฉันละอองดาว” ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้
ละอองดาวมองเขาด้วยสายตาผิดหวังอย่างถึงที่สุด น้ำตาไหลรินออกจากดวงตาที่แดงก่ำ แล้วพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ออกเดินทางตอนเที่ยงใช่ไหมคะ ตอนนี้ยังพอมีเวลา เราไปหย่ากันได้เลยค่ะ”
ด้วยความโมโหที่ถูกหญิงสาวตบหน้า อัศวาไม่รอช้าที่จะทำตามคำขอนั้น คำว่าแต่งงานมีครอบครัวไม่เคยมีอยู่ในหัว แล้วจะให้เขามีลูกอย่างนั้นหรือ อย่าเอาข้ออ้างนี้มาจับเขาเสียให้ยาก...
Guest
