คนตัวสูงยืนนิ่งเพื่อรอฟังสิ่งที่หญิงสาวต้องการจะบอก ธาริการวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา
“คุณพีคะ หม่อน...ท้อง” น้ำเสียงสั่นเครือบอกออกไป น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามเมื่อได้พูดบอกเขาไปแล้ว
สิ้นประโยคบอกเล่าที่แผ่วเบา มีเพียงความเงียบรายล้อมห้องสี่เหลี่ยมที่มีแสงสว่างเพียงน้อยนิด จนผ่านไปชั่วอึดใจ มุมปากหยักยกยิ้มอย่างเหยียดหยัน
“เธอจะใช้วิธีนี้เหรอ”
คนฟังมึนงงกับประโยคคำถามที่หลุดมาจากปากเขา
“ฉันดูออกว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉัน แต่เธออย่ามาใช้วิธีนี้จับฉันซะให้ยาก ไง...พอเห็นเพื่อนได้สมหวังกับน้องชายฉัน เธอเลยอยากตกถังข้าวสารบ้างอย่างนั้นเหรอ”
“เปล่านะคะ หม่อนไม่เคยคิดแบบนั้น แต่มันพลาดไปแล้ว หม่อนเองก็...”
“ฉันไม่ได้ป้องกันแค่ครั้งเดียว...คืนที่ไปนอนบ้านเธอ แต่ฉันหลั่งข้างนอก และฉันกับเธอก็ห่างกันไปเป็นเดือน เธอเองก็ไปทำงานของเธอที่ร้านอื่น ได้เจอผู้ชายมากมาย ฉันเป็นคนแรกของเธอก็จริง แต่หลังจากนั้นล่ะ เธอจะแก้ตัวยังไงก็ได้ แต่ถ้าเธอเดินมาเสนอให้ฉันได้ นับประสาอะไรที่เธอจะไปเสนอให้คนอื่นไม่ได้ แล้วนี่ท้องจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ พูดลอย ๆ หลักฐานการตรวจก็ไม่มี”
หัวใจคนฟังแทบแหลกสลาย แม้จะเตรียมใจมาก่อนแล้วว่าการเข้ามาบอกกล่าวกับเขาอาจต้องพบเจอกับสถานการณ์ที่กระทบกับจิตใจ พอเอาเข้าจริงก็ตื้อตันจนทำอะไรไม่ถูก ธาริกายืนปิดปากร้องไห้อยู่อย่างนั้น หาใช่ว่าต้องการให้เขาสงสารหรือเห็นใจ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกอ่อนแอเหลือเกิน
“คิดว่าฉันจะใจอ่อนกับน้ำตาของเธองั้นเหรอ” ปฐพีหาได้รู้สึกสงสาร และยังรู้สึกหงุดหงิดหัวใจเสียด้วยซ้ำ
“หม่อนต้องทำยังไงให้คุณเชื่อ หม่อนก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้” เสียงพูดปนเสียงสะอื้นจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์
“อย่ามาสำออย!!!”
เสียงตะคอกดังลั่นจนคนฟังสะดุ้งเฮือก ธาริกาน้ำตาไหลพรากอย่างเสียใจ ทำไมหนอ...ทำไมเธอต้องพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้
ร่างสูงพุ่งเข้าไปบีบหัวไหล่บอบบางอย่างหมดความอดทน เสียงร่ำไห้ของเธอสร้างความรำคาญให้กับเขาเหลือเกิน
“อย่ามาจับฉันด้วยวิธีนี้!!! และถ้าเธอยังยืนยันว่าเธอท้อง พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล หากผลตรวจออกมาว่าเธอท้องจริง ๆ ฉันก็จะรอให้เด็กมันคลอดออกมาซะก่อน หลังจากนั้นฉันจะตรวจดีเอ็นเอ ถ้าผลออกมาว่าไม่ใช่ลูกฉันล่ะก็...ฉันเอาเธอตายแน่” เขามั่นใจว่าคืนนั้นไม่มีสเปิร์มของเขาหลุดรอดเข้าไปได้แน่นอน
“คุณพี...หม่อนนอนกับคุณแค่คนเดียว หม่อนมีแค่คุณ” แรงบีบจากมือของเขาสร้างความเจ็บปวดที่ร่างกาย แต่คำพูดของเขาสร้างความเจ็บปวดที่หัวใจดวงน้อยของเธอเหลือเกิน
“แต่ฉันไม่เคยคิดจะหยุดที่เธอ ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉัน แต่ขอโทษด้วย...ฉันไม่ได้รักเธอ ไม่เคยคิดจะรัก ยิ่งเธอมาทำแบบนี้ มันยิ่งสร้างความเกลียดให้ฉันด้วยซ้ำ เธอคิดผิดแล้ว คิดผิดมาก ๆ ด้วย” เขาผลักร่างบอบบางจนเซถอยหลังไปชนกับกำแพง
ธาริกายืนกอดตัวเองร้องไห้แบบนั้นอย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก ปฐพีจ้องมองด้วยสายตาเหยียดหยัน เขาสัมผัสได้ว่าเธอมีใจให้เขา แต่ไม่ควรเลยที่เธอจะใช้วิธีแบบนี้...
พล็อตเรื่องพื้นฐานแนวนิยายรักดราม่า นางเอกยอมขายตัวให้พระเอกเพื่อแลกกับเงิน
บางช่วงของเนื้อหาอาจมีความหดหู่ในแบบฉบับของฝนเมษาค่ะ
Guest
