ลักษิกาจัดวางอาหารบนโต๊ะทานข้าวทั้งน้ำตาที่กำลังรินไหลไม่หยุดหย่อน นี่คงจะเป็นมื้อเย็นมื้อสุดท้ายที่เธอและเขาจะได้นั่งทานร่วมกัน
พอจัดจานอาหารจนเรียบร้อยได้เพียงไม่นาน ก็ได้ยินเสียงรถที่คุ้นเคยดังอยู่ที่หน้าบ้าน เขากลับมาแล้ว ถึงเวลาที่จะได้บอกเรื่องสำคัญกับเขาเสียที
คนในความคิดเดินเข้ามาในตัวบ้าน อนาภัทรนั่งลงยังที่ประจำของตัวเอง ทั้งสองคนนั่งทานอาหารกันด้วยความเงียบอย่างเคย จวบจนที่ชายหนุ่มยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม...ซึ่งเป็นบ่งบอกว่าเขาอิ่มแล้ว
“คุณภัทรคะ” เธอเรียกเขาทั้งที่ตัวเองยังนั่งก้มหน้า “หอม...จะหย่าค่ะ”
อนาภัทรนิ่งงันไปเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว จนเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง
“ทุกอย่างสำเร็จแล้วเหรอ” น้ำเสียงเรียบนิ่งถามกลับไป เขาคงหมายถึงเรื่องของลลิลและอนาวินทร์ จวบจนในวินาทีสุดท้าย...เขาก็ยังคงคิดว่าเธออยู่กับเขาเพราะแค่แผนการ
“สำหรับหอม หอมไม่เคยมีแผนการอะไรทั้งนั้นค่ะ ในวันนั้นหอมก็เป็นแค่เครื่องมือของใครคนหนึ่ง หอมไม่เคยสมรู้ร่วมคิดกับใคร คุณภัทรจะไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรค่ะ แล้ววันไหนที่คุณภัทรว่าง...บอกหอมได้เลยนะคะ เราจะได้ไปอำเภอด้วยกัน” ป่วยการที่จะอธิบายต่อไป
“อืม” เขาทำเพียงส่งเสียงอืออยู่ในลำคอ ก่อนลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ หอมจะย้ายไปอยู่กับพ่อนะคะ คงไม่ได้เตรียมอาหารให้คุณภัทรอีกแล้ว”
อนาภัทรเดินจากไปหลังจากที่เธอพูดจบ คนที่กลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นเอาไว้จึงปล่อยความอัดอั้นออกมา แม้เริ่มแรกความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะเกิดจากความจำยอม แต่เวลาเนิ่นนานผ่านไป...ก็เป็นเธอที่รักเขาไปทั้งหัวใจ...
นิยายเรื่องนี้ดราม่าพอหอมปากหอมคอ ไม่มีนอกกายนอกใจค่ะ
Guest
