เพียงพิณนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงนอนที่คุ้นเคย แรงสั่นจากมือถือเครื่องหรูของบูรพาสั่นครืดติดต่อกันอยู่หลายครั้งโดยที่เจ้าของเครื่องทำธุระอยู่ในห้องน้ำ คนที่เกือบจะเข้าสู่ห้วงนิทราต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มือบางคว้าเอาโทรศัพท์ของเขาขึ้นดูเพราะคิดว่าอาจมีใครโทร.หาแฟนหนุ่มของตัวเอง สายที่โทร.เข้ามาถูกตัดไปแล้ว แต่กลับมีข้อความจากแอปพลิเคชั่นไลน์แจ้งเตือนเข้ามาที่หน้าจอ
“กลับห้องหรือยังคะปั้น”
“วันนี้ทำข้อสอบได้หรือเปล่า”
“คิดถึงจังเลยค่ะ โทร.กลับหากวางด้วยนะ”
เพียงพิณหัวใจเต้นรัวเมื่อได้อ่านข้อความที่โชว์อยู่บนหน้าจอ จังหวะนั้นบูรพาเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี ภาพที่หญิงสาวกำลังถือโทรศัพท์ของเขาทำเอาความหงุดหงิดเกิดขึ้นในความรู้สึก ร่างสูงเดินตรงมาแล้วคว้าเอามือถือเครื่องนั้นมาถือไว้เสียเอง
“ทำอะไร มายุ่งกับโทรศัพท์พี่ทำไม” บูรพาคงลืมไปว่า หากตัวเองไม่ได้มีความลับอะไรก็ไม่จำเป็นต้องแสดงท่าทีโมโหเช่นนี้
“พี่ปั้น” ดวงตาคู่โศกมีน้ำคลอขัง น้ำเสียงสั่นเครือเรียกขานชื่อของเขา “พี่มีคนอื่นเหรอคะ”
บูรพาก้มมองที่หน้าจอ เพียงพิณคงเห็นข้อความที่ลลิษาส่งมาให้เขาแล้ว สายตาคมจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร
“พักหลัง ๆ ที่พี่ปั้นไม่ค่อยมีเวลาให้พิณ พี่ปั้นไปหาคนอื่นใช่ไหมคะ”
“พิณ” เขาพรูลมหายใจออกมาอย่างตัดสินใจ “ใช่ พี่มีคนอื่น”
เพียงพิณกลืนก้อนเหนียว ๆ ลงคออย่างทำอะไรไม่ถูก เธอทำผิดอะไรหรือ เขาถึงได้ทำร้ายหัวใจกันแบบนี้ ฝ่ามือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาของเธอพรั่งพรูออกมาดั้งสายฝนที่โหมกระหน่ำ
“นานหรือยังคะ” ผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่หญิงสาวจะหาเสียงตัวเองจนเจอ
“ก็...สักพักแล้ว พี่ขอโทษ” น้ำเสียงเรียบนิ่งบอกออกไป
นิยายเรื่องนี้ พระเอกนอกใจนางเอกแล้วทิ้งนางเอกไปคบกับคนใหม่
ใครหัวใจบอบบางโปรดพิจารณาก่อนกดเข้าชั้นนะคะ แฮ่ ๆ
...ฝนเมษา...
Guest
