วนาลีเอื้อมมือออกมารับลูกน้อยไว้ในอ้อมแขน ดวงตาที่มีน้ำตาคลอขังเฝ้ามองลูกน้อยด้วยความรักความหวงแหนจนสุดหัวใจ แม้ชีวิตของเธอที่ผ่านมาจะเลวร้ายเพียงใด แต่เด็กน้อยตรงหน้านี้คือดวงใจอีกดวงที่ช่วยนำทางชีวิตให้กับเธอ น้ำเสียงสะอื้นสั่นพูดกับลูกน้อยในอ้อมแขน
“หนูบัว หนูชื่อ ‘บัวบูชา’ นะลูก ให้เจ้าได้เป็นดอกไม้ที่สูงส่ง อย่าได้เป็นแค่ดอกไม้ที่ไร้ค่าอย่างแม่เลย”
ธีรกานต์ผุดลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่มในห้องนอนส่วนตัวของบ้านวานะกิจ ชายหนุ่มหอบหายใจจนตัวโยน มือหนาทาบทับตรงบริเวณหัวใจที่กำลังเต้นแรง เขาไม่ได้ฝันร้าย และสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล ธีรกานต์ควบคุมลมหายใจเข้าออกช้า ๆ จนจังหวะการเต้นของหัวใจกลับมาเป็นปกติ แต่อยู่ดี ๆ สมองก็พลันนึกถึงหญิงสาวที่แม่ฮ่องสอน รู้สึกคิดถึงและห่วงหาอย่างบอกไม่ถูก
ร่างสูงลุกจากเตียงนอนตรงไปยังระเบียงห้องที่ผ้าม่านผืนบางกำลังพัดปลิวเบา ๆ ไปตามแรงลม ท้องฟ้ายามเย็นที่ดวงตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า บรรยากาศที่มีกลิ่นอายของฤดูหนาว ตอนนี้ที่แม่ฮ่องสอนอากาศคงกำลังหนาวเย็น เธอจะหนาวไหม จะคิดถึงอ้อมกอดของเขาหรือเปล่า ธีรกานต์หันกลับไปยังตู้เสื้อผ้า ลิ้นชักส่วนล่างถูกดึงออกด้วยมือหนา ผ้าพันคอผืนนั้นถูกหยิบขึ้นมาจ้องมองอยู่ครู่ เขารู้สึกใจหวิวโหวงแปลก ๆ อย่างไรชอบกล
เขาเดินกลับไปที่ระเบียงอีกครั้ง แล้วนำผ้าพันคอผืนนั้นพันที่รอบต้นคอ ร่างสูงยืนกอดอกเหม่อมองขึ้นไปยังผืนฟ้ากว้างไกล ราวกับว่าจะมองเห็นคนที่ตนกำลังนึกถึง...
“พี่คิดถึงเธอนะ...ดอกหญ้า แต่เรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้”
ธีรกานต์ไม่มีวันรู้เลยว่า...การตัดสินใจของเขาในวันนี้ จะทำให้เขาเจ็บปวดปางตายได้ขนาดไหนในวันข้างหน้า...
ฉากและสถานที่ไม่มีอยู่ในความเป็นจริง นักเขียนมโนขึ้นเองทั้งหมดค่า
นิยายเรื่องนี้พระเอกเห็นแก่ตัวและตั้งใจมาหลอกนางเอก
ดราม่าหนักและอาจมีบางฉากที่ไม่เหมาะกับคนเป็นโรคซึมเศร้านะคะ
Guest
