ภายในห้องนอน
แก๊ก...!!!
ประตูถูกเปิดเข้ามา ก่อนที่ตัวผมจะถูกเหวี่ยงลงมาเตียงพร้อมกับตัวของจอนจองกุกที่ขึ้นมาคร่อมตัวผมเอาไว้จากทางด้านบน ผมพยายามผลักเค้าออกจากตัวผม ก่อนที่จอนจองกุกจะใช้มือของเค้าล็อคข้อมือของผมเอาไว้ทั้งสองข้าง
" นี่มึงจะทำบ้าอะไร ปล่อยกูนะจอนจองกุก "
" ของมันเคยๆกันไม่ใช่หรอ มึงจะอายทำไม "
" มึงพูดบ้าอะไรของมึง ปล่อยกูนะ กูบอกให้ปล่อยไง...ฮึก ฮึก..."
เค้าไม่ฟังอะไรผมเลย เค้าก้มลงมาไซร้ซอกคอของผมอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่จะใช้มือหนาของเค้าฉีกเสื้อผ้าของผมออก
" ผิวมึงมันก็เนียนเหมือนกันนิ งั้นกูขอประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของให้มึงหน่อยก็แล้วกันนะ "
" ไม่เอา ..ไม่นะ...ปล่อยกู "
ฝ่ามือสากลูบไล้ไปตามขาอ่อนของคนตัวเล็ก ทั้งที่เบี่ยงหลบไปทางไหนก็แล้วแต่มือหนาก็ยังคงไม่หลุดไป ดวงตาคมเหลือบลงมองคนใต้ร่างที่ส่งสายตาหวาดกลัวมาให้อย่างปิดไม่มิด
"กลัวหรอ "
มือหนาเอื้อมไปจับเข้าที่เข่าทั้งสองข้างของอีกคนก่อนจะดึงให้ขาเรียวเล็กแยกออกจากกัน เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้นพร้อมกับแรงส่ายไปมาของใบหน้าคนใต้ร่าง แต่จองกุกก็ไม่คิดที่จะสนใจ
"ไม่..ไม่ ขอร้องล่ะ ฮืออ"
จองกุกจงใจที่จะทำอะไรให้เชื่องช้าเพื่อให้อีกคนจดจำสัมผัสทุกสัมผัสที่เขาจะมอบให้ จัดการบดขยี้ริมฝีปากบางด้วยปากของตัวเองปิดเสียงสะอื้นน่ารำคาญนี่จนหนำใจก่อนจะเคลื่อนหน้าลงไปที่อกอีกคนที่ยังกระเพื่อมขึ้นลงเนื่องจากเจ้าของเอาแต่สูดอากาศเข้าปอดเพราะอาการจูบไม่เป็น
ปากขบกัดไปตามเนื้อเนียนจนขึ้นรอยแดงทั่วไปหมด ก่อนจะดูดเม้มยอดอกสีหวานทั้งสองข้างสลับกันไปมา มือข้างที่ว่างก็บีบเฟ้นไปรอบสะโพกขาวจนขึ้นรอยแดง
"อยะ..ฮึก อ๊ะ..อึก..อย่า"
เสียงสะอื้นปนเสียงครางยังคงมีให้ได้ยินเรื่อยๆ คนตัวโตผละตัวขึ้นมองไปตามใบหน้าที่ขึ้นสีของอีกคนอย่างหลงใหล ยกยิ้มอย่างพึงพอใจแต่ยุนกิกลับเห็นรอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มเยาะ ร่างบางจึงสะบัดหน้าไปอีกทางพร้อมกับพูดกระแทกเสียงด้วยความกรุ่นโกรธใส่คนบนร่างตัวเอง
" กูเกลียดมึง"
"....."
"ไปตายซะ!!!"
"กูกะจะอ่อนโยนกับมึงอยู่แล้วเชียว!"
"โอ๊ยยยยยย!!!!"
สิ้นเสียงร่างสูงก็ส่งนิ้วยาวสอดแทรกเข้าช่องทางด้านหลังของคนใต่ร่างทีเดียวทั้งสองนิ้ว ถึงแม้มันจะเข้าไปเพียงไม่ถึงข้อนิ้วแต่ช่องทางกลับตอดรัดจนจองกุกขยับนิ้วไม่ได้
"ไม่!! ปล่อยกู เจ็บ โอ๊ย! ฮืออออ อย่าดัน เอาออกไปนะ!!"
เสียงหวีดร้องดังลั่นไปทั่วทั้งห้องแต่แปลกที่คนด้านนอกกลับไม่ได้ยิน สองนิ้วที่ถูกดันจนมิดเริ่มขยับเข้าออกท่ามกลางเสียงร้องขอของคนตัวเล็ก แต่จองกุกก็ไม่คิดจะสนใจอีกเช่นเคย จากสองกลายเป็นสามนิ้วและเมื่อความต้องการพุ่งถึงขีดสุดร่างหนาก็รีบถอนนิ้วออกก่อนจะจ่อแก่นกายตัวเองเข้าไปแทนที่
"อ่ะ..ไม่!! อย่านะ ฮือออออออ"
ปึ่ก!!!!
"โอ๊ยยยยยย!! ไม่!!!"
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกและดีดตัวสูงหวีดร้องลั่นเมื่ออีกคนสอดแทรกแก่นกายใหญ่เข้ามาในช่องทางก่อนจะกระแทกทีเดียวมิดลำโคน ความเจ็บและจุกแล่นเข้าสู่ร่างกายไม่หยุดหย่อน เจ็บจนเหมือนโดนมีดแทงเป็นสิบๆเล่ม เจ็บจนขยับร่างกายไม่ได้แม้แต่หายใจยังเจ็บแปลบ ได้แต่นอนหลับตาตัวสั่นกลั้นสะอื้นเอาไว้ และภาวนาขอให้มันเป็นแค่ฝันร้าย
"ลืมตาสิยุนกิ มองหน้ากู"
ยุนกิลืมตามองอีกคนตามคำสั่งของเจ้าของเสียงทุ้ม ก็พบกับดวงตาดุดันคู่เดิมที่มองมา หยดน้ำตาค่อยๆไหลลงตามหางตา รู้สึกสูญเสียทุกอย่างไปแล้ว เหมือนจะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ตั้งแต่อีกคนกระทำสิ่งเลวร้ายแบบนี้กับเขา
"อ๊ะ..อย่า..ฮึก..อย่าขยับ"
"อืม..อย่าเกร็ง"
ร่างเล็กพยายามจะผ่อนคลายลงหวังให้ช่องทางที่บีบรัดแก่นกายอีกคนคลายความเจ็บลงบ้าง แต่เมื่ออีกคนเริ่มขยับอีกครั้งความเจ็บแสบก็ยังคงมีอยู่เหมือนเดิม และเหมือนว่ามันจะเจ็บเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมด้วยซ้ำตอนที่สะโพกแกร่งของอีกคนสวนแก่นกายเข้ามาอย่างแรง
"อ๊ะ..อ๊าา พอ..หยุด! มันเจ็บ..ฮึก พอที..เจ็บ หยุดซิ"
เหมือนว่าเสียงหวีดร้องของยุนกิจะไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของจองกุกเลยด้วยซ้ำ ร่างหนายิ่งโจนจ้วงความแข็งแกร่งใส่ช่องทางอย่างเร็วและแรงเพิ่มขี้นตามแรงอารมณ์โดยไม่ได้สนว่าคนใต้ร่างดิ้นทุรนทุรายหรือมีอาการทรมานมากขนาดไหน
"อ่ะ..อ๊าาา..อ๊ะ..แฮ่ก อ๊าาาาาา!!"
จนเมื่อความเจ็บได้ถูกความเสียวเข้ามาแทนที่เสียงสะอื้นก็ถูกแทรกเป็นเสียงครางแสนหวาน ดวงตาฉ่ำน้ำหลับพริ้มริมฝีปากล่างที่ถูกกัดเอาไว้พร้อมกับดวงหน้าที่แหงนเชิดขึ้นตามอารมณ์ที่ปะทุ ยิ่งทำให้จองกุกกระหน่ำเอวกระแทกช่วงล่างของอีกคนไปไม่ยั้งจนกระทั่งร่างทั้งร่างของยุนกิกระตุกเฮือกก่อนเจ้าตัวจะหลับตาปี๋พ่นน้ำขาวขุ่นใส่หน้าท้องอีกคนทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้แตะต้องมันแม้แต่น้อย
"แฮ่กๆ อึก..ฮึก"
เอวหนาค่อยๆลดระดับแรงกระแทกให้อีกคนได้พัก แต่ก็ยังคงขยับแก่นกายเข้าออกช้าๆฟังเสียงอีกคนหอบหายใจเนื้อตัวสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินอีกครั้ง
"ลืมตาสิยุนกิ"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ใบหน้าหวานกลับส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธด้วยความอับอาย เกลียดร่างกายตัวเองที่แม้จะไม่ต้องการ แม้จะต่อต้าน แต่กลับสำลักความสุขออกมาทุกหยาดหยดขนาดนี้ แค่คิดก็เกลียด เกลียดตัวเองมากมายเหลือเกิน
"ฮึก..อึก..ฮืออออ"
ร่างหนาโน้มตัวลงกดจูบไปตามใบหน้าหวานเพื่อซับน้ำตา แต่นั่นกลับทำให้ร่างเล็กดวงตาเบิกโพลงกระเสือกกระสนหนีอีกครั้ง เนื่องจากแก่นกายที่ถูกดันเข้าลึกกว่าเดิมจนรู้สึกเจ็บจนความเจ็บแล่นลิ้วไปจนถึงกลางหลัง
"ฮ๊ะ..อย่าดะ อย่าดัน..อ๊าาา..เจ็บ"
แต่อีกคนก็ไม่ได้ฟังเช่นเคย จัดการยกขาเรียวพาดบ่าจนเอวของยุนกิลอยไม่ติดที่นอน โน้มตัวลงกกกอดจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันกับร่างเล็กสองแขนโอบรัดรอบเอว ริมฝีปากพรมจูบฝากรอยไปจนทั่วผิวขาว ท่ามกลางเสียงหวีดร้องของคนใต้ร่าง
"อ๊ะ..ฮือ..กู..ฮึก อยะ.. กูทำผิดอะ..อ๊าาาา ผิด..อะไรนักหนาหรอ..ฮึก"
"....."
"อ๊ะ มะ..มึง ฮึกก มันก็แค่คนเห็นแก่ตัว อ๊าาา"
"หยุดพูดแล้วเก็บเสียงไว้ครางเถอะ"
ยิ่งยุนกิสะอื้นดังเท่าไหร่ จองกุกก็จะยิ่งโหมแรงใส่ร่างบางอย่างไม่ยั้งแรงจนเสียงกระแทกดังไปทั่วทั้งห้อง กลับกันยิ่งเสียงกระแทกดังขึ้นเท่าไหร่นั่นก็ยิ่งตอกย้ำความเสียใจให้กับยุนกิ ส่งผลให้ร่างบางยิ่งส่งเสียงสะอื้นหนักไปอีกจนตัวโยน ข้อมือที่ถูกมัดโดนกระชากครั้งแล้วครั้งเล่าจนแดงเถือกไปทั้งข้อมือซ้ำยังมีรอยถลอก
ก๊อก ๆ ๆ
"นายน้อยครับ"
เฮือก!!!!
เป็นเสียงของโฮซอกที่ดังขึ้นนอกประตู ร่างบางเบิกตาโตตกใจจนกระตุกไปทั้งร่าง ช่องทางตอดรัดแก่นกายอีกคนโดยที่ไม่ตั้งใจ และโดยไม่คาดคิดจองกุกก็คลายมือหนาออกจากข้อมือของอีกคน ยุนกิพยายามดิ้นหนีไม่รู้ว่าคนตัวโตจะทำอะไรกันแน่ แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับแรงของคนที่ตัวใหญ่กว่าอีกครั้ง
"อยะ..อย่า ไม่เอา..ฮึก"
ร่างบางถูกยกขึ้นให้อยู่ในท่านั่งคร่อมตักของคนร่างหนา แต่เหมือนจะไม่จบแค่นั้นเมื่ออยู่ๆจองกุกก็ลุกขึ้นยืนทั้งที่ยังมีแก่นกายคาอยู่ในช่องทางของอีกคน ทำให้ยุนกิต้องกระหวัดขารัดรอบเอวหนาไว้พร้อมกับสองแขนที่ยกขึ้นโอบรอบคออีกคนไว้กันตก
"ฮึก..อึก"
ฝ่ามือสากลูบไปตามกระดูกสันหลังเหมือนปลอบโยนร่างเล็กที่โดนอุ้มจนอะไรๆมันสอดแทรกเข้าไปในกายลึกกว่าเดิม จนเมื่อจองกุกก้าวเดินทำให้ร่างบางลอยขึ้นและหล่นลงช่องทางโดนแก่นกายใหญ่สวนลึกจนรู้สึกจุก แต่นั่นก็ไม่น่าตกใจเท่าที่จองกุกเดินเข้าไปทางประตูที่มียุนแจรออยู่
"อ่ะ..อ๊ะ ฮึก"
ร่างบางทำหน้าตื่นตระหนกผละตัวออกมองจ้องหน้าอีกคนด้วยดวงตาคลอน้ำอีกครั้ง ส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงร้องขอให้คนตัวโตอย่าทำอะไรมากไปกว่านี้ จองกุกเองก็สบสายตากลับไปด้วยแววตาที่นิ่งเฉยจนกระทั่งแผ่นหลังเนียนราบไปกับประตูเสียงจากด้านนอกก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"นายท่านโทรมาครับ"
ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก
"ฮะ..อ๊ะ..อึก"
ไม่รอให้ยุนกิได้ตอบกลับ จองกุกก็เริ่มส่งแรงกระแทกหนักๆแบบไม่ออมแรงให้ร่างเล็กอีกครั้ง จนยุนกิต้องรีบโอบรัดรอบคออีกคนแล้วจัดการฝังเขี้ยวลงที่ลาดไหล่หนา สลับกับการผละหน้าออกแล้วกระซิบอ้อนวอนเสียงขาดหายเพราะแรงกระแทกปนเสียงสะอื้น
"พะ..พอก่อน..อ๊ะ..โฮ..ซอก อยู่ข้างนอก ฮึก..ขอร้องล่ะ..อ่ะ"
แต่ยิ่งร้องขอแรงกระแทกก็ยิ่งหนักขึ้นเหมือนเป็นการลงโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนยุนกิกลัวว่าตัวเองจะเผลอหลุดครางออกไปให้คนที่อยู่ข้างนอกได้ยิน
" งั้นผมจะไปบอกนายท่านว่านายน้อยไม่ว่างที่จะรับสายนะครับ "
น้ำเสียงร้อนรนที่ทำเอายุนกิถึงกับน้ำตาร่วงอีกครั้ง พยายามเงียบเสียงคราญของตัวเองเอาไว้ เพราะกลัวคนข้างนอกจากได้ยิน แต่มันก็ยิ่งให้อีกคนได้ใจ ที่เห็นท่าทีที่หวาดกลัวนี้
" ได้. เอาแบบทีี่นายว่านั่นแหละโฮซอก บอกพ่อว่าเดียวฉันจะโทรกลับไป "
" ครับนายน้อย "
ในเมื่อขอร้องคนใจร้ายที่กระทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ต่อเขาไม่ได้ ก็คงต้องขอร้องคนๆเดียวที่พอจะเข้าใจแทน น้ำตาไหลลงมาตามเสียงฝีเท้าของอีกคนที่ไกลออกไป พร้อมกับเสียงหวีดร้องอีกครั้งเมื่ออีกคนเร่งกระแทกความเร็วและใช้มือช่วยปรนเปรอส่วนหน้าของตัวเองจนกระตุกร่างพ่นน้ำรักทุกหยาดหยดออกมาแทบจะพร้อมๆกัน
"ฮึก..อ๊ะ..อ๊าาาาาา!! แฮ่กๆๆๆ"
เป็นอีกครั้งที่แผ่นหลังของร่างบางสัมผัสกับที่นอน ดวงตาว่างเปล่าที่แฝงไปด้วยความเศร้าทำเอาจองกุกแอบใจกระตุกแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการหรือท่าทีอะไร ค่อยๆถอนแก่นกายออกจากช่องทางที่บวมช้ำและมีเลือดติดอยู่จนน้ำขาวขุ่นไหลย้อนออกมา
ยุนกิหมดแรงที่จะทำอะไรแล้ว ได้แต่นอนร้องไห้เงียบๆอยู่แบบนั้น ก่อนจะพูดอะไรกับอีกคนที่ยังท้าวแขนคร่อมร่างมองตนอยู่แบบนั้นพร้อมกับสติที่ดับวูบไป
"คิดว่า..อึก คงพอใจมึงแล้วนะ ... อึก..จองกุก "
Guest
