[OS] - Professor and his student -

-  PROFESSOR AND HIS STUDENT -

Pairing : Minhyun x Jaehwan

Rate : Erotic / NC

.

.

.

‘ วันนี้ผมขอจบการสอนเพียงเท่านี้แล้วกันนะครับ งานที่ต้องทำผมจะส่งอีเมลล์รายละเอียดให้พวกคุณอีกที ไว้เจอกันคลาสหน้าครับ ‘

เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังของอาจารย์ประจำวิชาประวัติศาสตร์ศิลป์ไม่ได้ทำให้คิมแจฮวานอยากจะหยุดรอฟังต่อสักเท่าไหร่ เขากวาดสมุดกับปากกาลงกระเป๋าทำท่าจะลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงอนุญาติ

‘ ครับ.. ยกเว้นคุณคิมแจฮวานช่วยอยู่รอก่อนนะครับ อาจารย์มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย ‘

นักศึกษาหนุ่มกลอกตา เขายอมทิ้งตัวลงนั่งตามเดิม

ตากลมตวัดมองอาจารย์ฮวังมินฮยอนที่ยังคงยืนยิ้มทักทายนักศึกษาที่ทยอยออกจากห้องอย่างไม่สบอารมณ์

คิมแจฮวานไม่สบอารมณ์ตั้งแต่วันแรกที่ฮวังมินฮยอนเข้ามาเป็นอาจารย์ฝึกสอนเมื่อต้นเทอมแล้ว

ถ้าถามว่าทำไม

ย้อนกลับไปเมื่อสามเดือนก่อน มันเป็นช่วงที่เขาเพิ่งสอบไฟนอลเสร็จ

คิมแจฮวานและเพื่อนๆนัดกันไปปาร์ตี้กันอย่างสุดเหวี่ยงที่ผับ เขาดื่มเหล้าไปเยอะมาก

มากจนไม่รู้ว่าเขามาจบลงที่เตียงกับคนแปลกหน้าได้ยังไง

นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่าไหร่ มันไม่ใช่ครั้งแรกเรื่อง one night stand สำหรับคิมแจฮวาน

ต่างคนต่างมีความสุขมันก็จบ แค่นั้น แต่การที่อีกฝ่ายตื่นมาโดยที่มีเขาอยู่ในอ้อมกอด

แต่ดันหยิบกระเป๋าตังค์แล้วควักเงินให้เขานี่แหละที่ทำให้เจ้าตัวโมโห

เขาไม่ได้ขายตัวนะเว้ย!

สุดท้ายก็จบที่คิมแจฮวานต่อยหน้าหล่อๆของอีกฝ่ายไปเต็มรัก

ถึงแม้คนตัวสูงกว่าคนนั้นพยายามจะขอโทษขอโพยยังไง แต่ก็สายไปแล้ว

แจฮวานคว้าเสื้อผ้าแล้วรีบแต่งตัวออกไป เขาก่นด่ากับตัวเองว่าวันหลังอย่าใจง่ายกันคนหล่อๆอีก

เพราะคนหล่อที่เหี้ยก็มีเหมือนกัน!

เขาจะถือว่าการเสียตัวในคืนนั้นมันเป็นการฟาดเคราะห์และคิดว่าชาตินี้จะต้องไม่เจออีกฝ่ายอีก

ถึงกับกล่าวอย่างเด็ดขาดกับเพื่อนในแก๊งซ์ว่าจะไม่ไปเที่ยวย่านนั้นเพื่อตัดปัญหาการสุ่มเสี่ยงเจอกันเป็นครั้งที่สอง

แต่..

ไอ้การที่อาจารย์ประจำวิชาประวัติศาสตร์ศิลป์

วิชาที่เขาเกลียดแสนเกลียดมันคือคนเดียวกับผู้ชายที่เอาเขาแล้วฟาดเงินใส่ได้ยังไงกันวะ!?

แล้วการที่อีกฝ่ายทำทีเป็นจำเขาไม่ได้ด้วยนี่แหละที่ทำให้คิมแจฮวานเกลียดอีกฝ่ายเป็นเท่าตัว

โชคดีที่มหาวิทยาลัยไม่ได้ซีเรียสเรื่องการเก็บเวลาเข้าเรียนเท่าไหร่

เขาเลยหาทางโดดวิชาที่อีกฝ่ายสอนได้ทุกครั้งที่มีโอกาส แต่เพราะวันนี้มีสอบย่อยเก็บคะแนน

เขาถึงได้ต้องเข้าเรียนอย่างช่วยไม่ได้นี่แหละ

นักศึกษาออกไปจากห้องหมดแล้ว เหลือเพียงอาจารย์ฮวังมินฮยอนและเขาอยู่เพียงเท่านั้น

แจฮวานกอดอกไขว่ห้างมองอีกฝ่ายอยู่ห่างๆอย่างหงุดหงิด

เจ้าอาจารย์บ้านั่นยังคงยืดยาดเก็บอุปกรณ์การสอนโดยไม่สนใจเขาอยู่ได้

‘ ผมต้องนั่งรออาจารย์ไปอีกนานแค่ไหนหรอครับ? ‘

สุดท้ายมนุษย์ความอดทนต่ำอย่างคิมแจฮวานก็เอ่ยปากถามออกไป คนเป็นอาจารย์ชะงักมือเงยหน้ามองเขา

รอยยิ้มยังคงประดับไว้บนใบหน้าหล่อๆที่ครั้งนึงเขาเคยพลาดหลงใหลจนยอมขึ้นเตียงด้วย

‘ รอจนกว่าอาจารย์จะเก็บของเสร็จครับ นักศึกษามีธุระต่อหรอครับ? ‘

‘ ปล่อยเวลาไปเปล่าๆแบบนี้มันเสียดายครับ ‘

‘ เวลากินเหล้าน่ะหรอครับคุณคิมแจฮวาน? ‘

‘ อาจารย์มีอะไรกับผมก็พูดมาเลยดีกว่าครับ ‘

แจฮวานหมดความอดทน เขาลุกขึ้นเดินไปหาคนตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่หน้าห้อง

คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่ออีกฝ่ายเปิดแฟ้มหยิบเอากระดาษเอสี่แผ่นหนึ่งออกมายื่นให้

แจฮวานเห็นว่ามันเป็นรายชื่อนักศึกษาทั้งหมดในเซคชั่นที่เขาเรียน

และมันมีมาร์คเกอร์ขีดเน้นชื่อของเขาเอาไว้

‘ อะไรครับอาจารย์ ? ‘

‘ ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรที่คุณจะโดดวิชาของผมแทบทุกคาบนะครับ แต่ถ้าคะแนนคุณออกมาเป็นแบบนี้ ผมต้องรบกวนให้คุณไปดรอปดีกว่าคุณคิมแจฮวาน ‘

สายตาคมที่มองมากับรอยยิ้มที่ดูไม่เดือดไม่ร้อนนั่นทำให้แจฮวานอยากจะต่อยคนตรงหน้าอีกสักรอบ

ถ้าไม่ติดว่าสถานะของอีกฝ่ายตอนนี้เป็นถึงอาจารย์ เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างพยายามข่มอารมณ์

‘ ผมไม่อยากดรอปไปลงเรียนใหม่ครับอาจารย์ ให้ผมทำงานเพิ่มไม่ได้หรอครับ? ‘

‘ มันสายไปแล้วครับคุณคิมแจฮวาน ผมใจดีแล้วนะที่บอกให้คุณไปดรอป ไม่งั้นผมคงปล่อยคุณ F ไปแล้วนะ ‘

‘ นะครับอาจารย์ ... ให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมจะเป็นเด็กดีของอาจารย์เป็นไง? ‘

ถึงจะหงุดหงิดให้ตาย แต่ยอมรับว่าแจฮวานไม่อยากดรอปหรือเอฟวิชานี้

อย่างแรกคือเขายังอยากจบพร้อมเพื่อนๆ

และอย่างที่สองถ้าให้เขาต้องมาเรียนกับอาจารย์ฮวังอีกทีเขาคงประสาทเสียตาย

เจ้าตัวเลยได้แต่ข่มอารมณ์โมโหให้ลึกที่สุดแล้วปั้นหน้ายิ้มออดอ้อนอาจารย์ประจำวิชา

รอยยิ้มและเสน่ห์ยั่วยวนที่เพื่อนในกลุ่มต่างบอกว่ามันเอาไว้ตกเหยื่อของคิมแจฮวานไม่นั้นไม่เคยไม่ได้ผล

และเขาหวังว่าครั้งนี้มันจะใช้งานได้ดีเช่นกัน

‘ นะครับอาจารย์ฮวัง ? ‘

เขาส่งเสียงออดอ้อนออกไปอีกครั้ง มือเล็กเท้าแขนลงกับโต๊ะที่อีกฝ่ายนั่งอยู่

อาจารย์ฮวังมินฮยอนมองเขานิ่งเหมือนใช้ความคิด 

คนตัวที่นั่งอยู่ขยับแว่นก่อนจะยกยิ้มให้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาโดยไม่ทันตั้งตัว  แจฮวานทำท่าจะผงะออกกับปฏิกิริยาที่ไม่คาดคิดจากอาจารย์หนุ่ม แต่มือเรียวที่คว้าแขนเขาไว้ก็ทำให้แจฮวานต้องหยุดอยู่กับที่

‘ เอาเป็นว่าผมรับข้อเสนอ เย็นนี้มาหาผมที่ห้องพักอาจารย์แล้วกัน ‘

‘ เอ่อ .. ปล่อยมือผมดีกว่าครับ เดี๋ยวคนมาเห็น ‘

แจฮวานแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน อาจารย์ฮวังมินฮยอนปล่อยมืออีกฝ่ายออก

เขายิ้มออกมา .. แต่เป็นรอยยิ้มที่แจฮวานจำได้ลางๆว่าเขาเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้ตอนที่ขึ้นเตียงกับอีกฝ่าย

‘ เย็นนี้มาคนเดียวนะครับนักศึกษา ผมขอตัวก่อนนะ ‘

อาจารย์หนุ่มเดินออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งให้คิมแจฮวานยืนกลอกตาเสยผมอย่างยอมรับชะตากรรม

ปฏิกิริยาจากอีกฝ่ายเมื่อครู่ ทำให้แจฮวานเริ่มตะหงิดใจว่าฮวังมินฮยอนไม่ได้ลืมเรื่องคืนนั้น

แต่แกล้งทำเป็นลืมเสียมากกว่า เพราะถ้าลืม คนเป็นอาจารย์คงไม่กล้าเท้าแขนคร่อม

ทำท่าจะจูบเขากลางห้องเรียนแบบเมื่อครู่แน่

เห็นได้ชัดว่าเย็นนี้แจฮวานอาจจะต้องเปลืองตัวอีกครั้ง

.

.

.

‘ ขออนุญาติครับ ‘

หลังจากกลับไปนั่งนอนเล่นที่หอพักจนเวลาล่วงเลยมาถึงห้าโมงเย็นแล้ว

แจฮวานจึงกลับมาที่คณะอีกครั้งตามเวลานัด เขาเคาะประตูขออนุญาติก่อนที่เสียงตอบรับในห้องจะดังขึ้นให้เขาเปิดเข้าไป อาจารย์ฮวังมินฮยอนในชุดสูทเมื่อตอนกลางวันเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขน

ใบหน้าคมสวมแว่นสายตาเอาไว้ เขาเห็นอีกฝ่ายกำลังก้มหน้าก้มตาตรวจงานอยู่

คิมแจฮวานจึงเดินเข้าไปหยุดหน้าโต๊ะอีกฝ่ายนิ่งๆ

แล้วก็...เดดแอร์กันไป เพราะถึงจะมายืนกดดันตรงนี้แล้วอาจารย์ฮวังก็ยังคงไม่เงยหน้าขึ้นมามองเขา

‘ อาจารย์แกล้งผมรึเปล่าครับ? ‘

‘ เก้าอี้มีแต่คุณไม่ยอมนั่ง ผมก็คิดว่าคุณอยากยืนเสียอีก ‘

‘ อ้อ ความผิดผม แล้วสรุปอาจารย์จะให้ผมทำอะไรครับ? ‘

นักศึกษาหนุ่มครางหึในลำคอก่อนจะยอมนั่งลงดีๆ คนเป็นอาจารย์จรดปากกาลงบนกระดาษแผ่นสุดท้ายก่อนจะวางมือแล้วเงยหน้ามาคุยกับเขาตรงๆ ตาคมที่มองลอดแว่นมาทำให้คิมแจฮวานอดประหม่าไม่ได้

แม่งเอ้ย.. ใส่แว่นแล้วทำไมหล่อจังวะ

‘ ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณเอาแต่โดดคลาสของผม? ‘

‘ อาจารย์จำเป็นต้องรู้ด้วยหรอครับ? ‘

‘ ผมจำเป็นต้องรู้ครับ มันมีผลกระทบต่อรายงานการสอนประจำภาคของผม ‘

‘ แค่ผมไม่ชอบวิชานี้ ‘

‘ คิมแจฮวาน คุณเรียนเก่ง ผมเช็คแล้วคุณเข้าเรียนทุกวิชา แถมคะแนนยังดีมาตลอด ยกเว้นวิชาของผม ผมต้องการทราบเหตุผลครับ ‘

คนเป็นอาจารย์เท้าแขนทั้งสองข้างลงกับโต๊ะ จ้องเขาแบบไม่ละสายตา แจฮวานเหงื่อตก จะให้เขาพูดได้ไงว่า เพราะเค้าโกรธที่อีกฝ่ายจะใช้เงินฟาดหัวเขาหลังจากมีอะไรกันน่ะ

‘ ก็อาจารย์.. ‘

‘ เพราะเรืองคืนนั้นหรอ? ‘

‘ อาจารย์ฮวัง!! ‘

คิมแจฮวานลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้ เขาจ้องหน้าคนเป็นอาจารย์เขม็ง นั่นไง! อีกฝ่ายจำเรื่องคืนนั้นได้จริงๆด้วย แล้วการที่ฮวังมินฮยอนลอยหน้าลอยตาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาสอนเขาตลอดเทอมนี่มันคืออะไรกันวะ!?

‘ ใช่จริงๆด้วยสินะ ‘

‘ ถ้ารู้เหตุผลแล้วจะมาถามผมทำไมอีกล่ะครับ? ‘

‘ วันนั้นผมก็ขอโทษคุณไปแล้ว ‘

‘ หลังจากที่ยื่นเงินให้ผมน่ะหรอครับ หายโกรธตายเลย ‘

แจฮวานรู้ว่ามันไม่ควรที่จะมายืนเถียงเรื่องส่วนตัวในเวลาแบบนี้ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ

อาจารย์หนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวเอง อ้อมโต๊ะมายืนเท้าแขนคร่อมนักศึกษาของเขาที่นั่งอยู่

‘ ผมทำยังไงคุณถึงจะยกโทษให้แล้วตั้งใจเรียนวิชาของผมกัน? ‘

‘ ให้คะแนนผมเพิ่มสิ ทำให้ผมไม่ต้องไปดรอป อาจารย์ทำได้รึเปล่าล่ะครับ? ‘

‘ มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอคุณคิมแจฮวาน? ‘

‘ อาจารย์อยากให้ผมหายโกรธไม่ใช่หรอครับ? เอางี้ ถ้าอาจารย์ช่วยผม

ผมจะช่วยอาจารย์ด้วยเป็นของสมนาคุณ คิดว่าดีไหมครับ? ‘

แจฮวานยิ้มมุมปากเงยหน้าจ้องอีกฝ่ายที่เท้าแขนคร่อมตัวเขาอยู่อย่างไม่ลดละ

คนเป็นอาจารย์มองหน้าเขานิ่งอย่างใช้ความคิด ก่อนจะละออกแล้วเดินตรงไปที่ประตู

วินาทีนั้นแจฮวานคิดว่าข้อเสนอของเขาไม่เป็นผลแน่ เสน่ห์ที่เคยมั่นใจมาตลอดหดหายไปทันที

คงต้องทำใจยอมรับชะตากรรมไปดรอปเหมือนที่คนเป็นอาจารย์บอก

แต่เสียงล็อคประตู พร้อมเสียงปิดสวิตส์ไฟที่ดังขึ้นนั่นแหละทำให้นักศึกษาหนุ่มหลุดหัวเราะออกมา

เขายกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างมองคนเป็นอาจารย์ที่กำลังเดินกลับมา ใบหน้าหล่อที่สาวๆทั้งมหาวิทยาลัยฝันถึงยกยิ้มให้

...ยิ้มร้ายที่คงมีแต่คิมแจฮวานเป็นผู้โชคดีที่ได้เห็น

‘ ผมขอดูของสมนาคุณของคุณหน่อยครับว่าจะคุ้มกับการเพิ่มคะแนนวิชาผมไหม? ‘

‘ ห้องพักอาจารย์ไม่มีกล้องวงจรปิดใช่ไหมครับ? ‘

‘ อ๊ะ.. อะอาจารย์ครับเบาหน่อย... ‘

รู้ตัวอีกทีคิมแจฮวานก็ถูกยกตัวขึ้นมานั่งบนโต๊ะทำงานโดยมีคนเป็นอาจารย์ส่งแรงกระแทกกระทั้นเขามาในตัวเขาไม่หยุด เสิ้ตเชิ้ตนักศึกษาของเขาถูกเปิดออกกว้างให้อีกฝ่ายใช้ริมฝีปากขบเม้มที่อกขาวจนเกิดรอยแดงไปทั่ว คนถูกกระทำครางเครือ พยายามอย่างมากที่จะไม่ส่งเสียงเพราะคำขู่ของอีกฝ่ายในช่วงเริ่มบทรัก  

ห้องพักอาจารย์ไม่เก็บเสียงนะครับ

เป็นเหตุให้เขาต้องกลั้นเสียงครางด้วยการขบฟันแรงๆลงไปที่ไหล่อีกฝ่าย แจฮวานไม่แคร์ว่ามินฮยอนจะเจ็บหรือไม่เจ็บ เขายื่นข้อเสนอแล้วว่าให้ไปโรงแรม แต่ไม่รู้ไอ้อาจารย์นี่มันไปตายอดตายอยากมาทีไหนถึงได้กระแทกเอากระแทกเอาอยู่แบบนี้

‘ ซี๊ด.... แจฮวานอ่า.. แน่นชะมัด ‘

‘ ของอาจารย์มันใหญ่ไปต่างหากล่ะครับ ‘ เขาวาดแขนโอบคอคนเป็นผู้ใหญ่แล้วงับใบหูเบาๆอย่างยั่วเย้า คำพูดน่ารักๆนั่นยิ่งเร่งให้อาจารย์หนุ่มขยับสะโพกแรงขึ้น

‘ ขยับให้ผมหน่อยครับอาจารย์ .. ‘ แจฮวานจับมือของอีกฝ่ายที่เท้าอยู่ที่โต๊ะมาวางที่ส่วนหน้าของตัวเอง มินฮยอนรู้งาน เขาขยับรูดช่วยเหลือนักศึกษาของเขาทันที ในขณะที่สะโพกหนากดเข้าไปลึกๆเมื่อรู้ตัวว่ามใกล้จะปลดปล่อย

‘ อะ อาจารย์ครับ อีกนิด .. ‘

‘ เรียกผมเหมือนคืนนั้นสิ.. ‘

‘ ไม่เอา .. ‘

‘ คุณบอกผมว่าจะเป็นเด็กดี ‘

‘ ฮึก .. พี่ครับ ... ‘

แจฮวานหลุดสรรพนามที่เคยเรียกอีกฝ่ายออกมาทันทีที่มือเรียวหยุดขยับแล้วกดนิ้วที่ส่วนปลายแรงๆ อาจารย์ฮวังยิ้มอย่างพอใจ เขาขยับมืออีกครั้งจนในที่สุดเสียงหวานก็ครางยาวออกมา แต่โชคดีที่มินฮยอนจูบปิดปากอีกฝ่ายไว้ได้ทัน ไม่งั้นเสียงหวานๆของแจฮวานคงลอดออกไปแน่

หนึ่งคือเขากลัวมีใครมาได้ยินแล้วจะมีผลเสียต่อหน้าที่การงานของเขา

สองคือเขาไม่อยากให้ใครมาได้ยินเสียงหวานๆของอีกฝ่าย นอกจากตัวเขาเอง

‘ อื้อ... ‘ มินฮยอนยังคงปิดปากอีกฝ่ายไว้อยู่ในขณะที่ตัวเองก็เร่งขยับกายให้เร็วขึ้นก่อนจะกดกายเข้าไปจนสุดแล้วปล่อยอารมณ์ในเครื่องป้องกันที่สวมไว้ เขาละริมฝีปากออก ปล่อยให้อีกฝ่ายใช้อกของเขาซบเพื่อหอบหายใจ

‘ อย่าลืมข้อตกลงของเรานะครับ ‘

‘ ผมคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว หายโกรธผมแล้วใช่ไหม? ‘

‘ อย่าเอาเงินมาฟาดหัวผมอีกก็พอ ‘

‘ เจ้าคิดเจ้าแค้นเก่ง ‘ คนเป็นอาจารย์ส่ายหัวให้ความประชดประชันของคนในอ้อมกอด เขาค่อยๆถอนกายออก ถอนเครื่องป้องกันออกแล้วโยนใส่ถังขยะ จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คิมแจฮวานเองก็ทำเช่นเดียวกัน

‘ อย่าลืมผูกปากถุงแล้วไปทิ้งที่อื่นด้วยครับอาจารย์ เดี๋ยวแม่บ้านจะสงสัยว่าทำไมมีถุงยางอยู่นี่ ‘

‘ เรียกแบบเมื่อกี้ไม่ได้หรอ? ‘

‘ แบบไหนครับ? ‘

‘ พี่น่ะ ผมชอบนะ ‘

‘ คำนั้นเอาไว้ใช้ตอนมีอะไรกันพอครับ ‘

‘ แสดงว่าจะมีครั้งต่อไปสินะ ‘

‘ อาจารย์แม่ง... หมดธุระแล้วใช่ไหม ผมจะได้กลับ ‘ แจฮวานถดตัวลงจากโต๊ะทำงานที่สภาพเละเทะไปแล้วของอีกฝ่าย เขาคว้าเป้แล้วเดินตรงไปที่ประตูทันที แต่ก็ต้องชะงักมือไว้ก่อนเพราะเสียงที่เรียกไว้

‘ เดี๋ยวก่อนครับนักศึกษา ‘

‘ อะไรอีกล่ะครับ? ‘

‘ คุณไม่เข้าเรียนวิชาของผมแทบทุกครั้ง แล้วจะเอาอะไรไปสอบครับ? ‘

‘ เดี๋ยวผมถามเพื่อนเอา ‘

‘ ถ้าผมมีข้อเสนอที่จะติวข้อสอบให้คุณล่ะ คุณจะสนใจรึเปล่าครับคุณคิมแจฮวาน? ‘ เจ้าของชื่อยิ้ม อาจารย์ที่ยื่นข้อเสนอเองก็ยิ้มรออยู่ก่อนแล้ว แจฮวานหัวเราะในลำคอ พยักหน้าตอบรับข้อเสนออีกฝ่าย

‘ ไม่เอาห้องพักอาจารย์แล้วนะครับ ‘

‘ ไปห้องอาจารย์ดีกว่าครับ : ) ‘

‘ ขอบคุณนะครับอาจารย์ เกรดผมสวยมาก ‘

‘ ผมรับปากคุณแล้วก็ต้องรักษาคำพูดสิ ‘

‘ ไว้เดี๋ยวคืนนี้ผมให้รางวัลอาจารย์ที่รักษาสัญญานะครับ ‘

น้ำเสียงสดใสที่พูดคุยกับเขาเป็นตัวบ่งบอกอย่างดีว่าอีกฝ่ายพอใจกับเกรดของตัวเองแค่ไหน

รักษาคำพูดหรอ?

เปล่าหรอก ฮวังมินฮยอน ไม่ใช่คนรักษาคำพูดอะไร

เขาไม่ใช่อาจารย์ที่ดีเท่าไหร่หรอก

อาจารย์ที่ไหนกันที่จะหิ้วนักศึกษาในคณะที่ตัวเองสอนอยู่ไปขึ้นเตียง

เขาเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีดีมีเลวมีความต้องการทางเพศเหมือนคนทั่วไป

ยอมรับว่ามินฮยอนพลาดจริงๆที่เผลอยื่นเงินให้อีกฝ่าย

เพราะส่วนใหญ่เด็กที่ขึ้นเตียงกับเขาต้องการแค่เงินไม่ก็อยากเป็นแฟนเขาทั้งนั้น

แต่คิมแจฮวานแปลกออกไป

อีกฝ่ายชกหน้าเขาไปเต็มๆหลังจากที่มินฮยอนยื่นเงินให้

นั่นทำให้เขาถูกใจเด็กคนนี้มาก

โชคดีที่ความเป็นลูกของผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยทำให้เขาสามารถแลกเซกชั่นกับอาจารย์คนอื่นเพื่อมาสอนห้องของคิมแจฮวานได้ มินฮยอนวางแผนมาตั้งแต่ต้น

ใบคะแนนนั้นเป็นของปลอม

และคิมแจฮวานไม่ได้คะแนนแย่จนต้องไปดรอป

แต่มันเป็นความตั้งใจของเขาเอง

‘ อาจารย์จะรอคุณนะครับ คุณคิมแจฮวาน ‘

end.

_________________________