ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายที่ไม่ขออุ่นเตียงให้พระเอก

เกริ่นนำ 

สวี่หว่านถิง ดาราสาวที่คนทั้งวงการขนานนามว่า นางร้ายตัวแม่

บนหน้าจอเธอร้ายจนคนดูจดจำ แต่ในชีวิตจริงถ้าจะพูดว่าเธอ “ร้ายกว่า” ก็คงไม่เกินจริงนัก ใครคิดจะมาก้าวร้าวกับเธอ จงเตรียมใจไว้ให้พร้อม…เธอเอาจริงถึงตายไม่ต้องลุ้น

เป็นอีกหนึ่งวันที่เธอรู้สึกเหนื่อยล้าจากการถ่ายละคร แต่เมื่อเธอเปิดดูถุงกระดาษชิ้นหนึ่งที่ได้มาจากแฟนคลับกลับทำให้เธอขำ หนังสือนิยายชื่อ ยอดดวงใจของแม่ทัพใหญ่ 

เธอพลิกอ่านด้วยความรำคาญ แล้วส่ายหน้า

“น้ำเน่า” เป็นคำเดียวสั้น ๆ ที่เธอให้มันก่อนจะโยนลงไปในถังขยะ

“เหอะ พวกนิยายน้ำเน่าชอบเขียนอะไรที่ไร้สมองสิ้นดี มีที่ไหนให้เมียน้อยกลายเป็นนางเอก เมียหลวงต้องเป็นตัวร้าย พระเอกก็เลวสะท้อนเรื่อง ไม่พอใจนางเอกก็มาสมสู่กับเมียหลวงเพื่อประชด นางร้ายก็โง่ซะเหลือจะเชื่อรู้ว่าเขามาไม่รักยังจะยอมให้เขามาสมสู่ ถ้าเป็นฉัน อีตาหมาบ้าหื่นนั่นอย่าหวังจะได้แตะขาอ่อน”

พูดจบเธอก็หย่อนตัวลงบนโซฟา ร่างกายที่เหนื่อยล้าผลักความคิดให้มลายหายไปในความง่วงทันที

แต่แล้วจู่ๆกลิ่นกำยานฉุน ๆกลับปลุกให้เธอตื่นขึ้น ไม่ใช่กลิ่นครีมในห้องแต่งหน้า ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมแบรนด์เนมที่เธอใช้หากแต่เป็นกลิ่นไม้และธูปโบราณ เธอลืมตาขึ้นก่อนจะพบสิ่งที่ทำให้เลือดสูบฉีดจนสติแทบหลุด

เตียงไม้แกะสลักโบราณหลังใหญ่ที่มีผ้าม่านพริ้วไหวอยู่รอบเตียงพร้อมกับชายหนุ่มผิวเข้มตัวเปลือยนอนอยู่ข้าง ๆ เปลือยจริง ๆแบบไม่ต้องใช้ตัวแสดงแทน

ใบหน้าของเธอเย็นเฉียบที่ได้เห็น หากเป็นในหน้าจอคงได้ติดแฮชแท็ก #แม่ทัพสุดแซบ

สวี่หว่านถิงสะดุ้งจนเผลอใช้เท้าถีบเขาจนกระเด็นตกจากเตียง ร่างกายเธอสั่นระริกก่อนจะรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว พร้อมตวัดสายตามองไปรอบห้องที่เหมือนย้อนกลับไปเมื่อร้อยกว่าปี

“ไป๋หลิงซิ่ว นี่เจ้า…ทำบ้าอะไรของเจ้า!” เขาลุกขึ้น แสยะสีหน้าไม่พอใจ ก่อนหยิบกางเกงและเสื้อนอนตัวบาง ๆสีขาวมาสวม ด้วยท่าทางหัวเสียที่ขัดกับใบหน้าหล่อละมุน

สวี่หว่านถิงถึงกับชะงักเมื่อได้ฟังชื่อที่ชายหนุ่มเรียก เธอจำได้ว่า ชื่อนี้คือชื่อของตัวละครร้ายที่เธออ่าน อีกทั้งภายในห้องและการแต่งกายของชายหนุ่มก็ทำให้เธอตระหนักได้ว่านี่อาจไม่ใช่โลกของเธอหากแต่เป็นโลกของนิยาย

“อะไรกันนี่ฉัน ฉันเข้ามาในโลกของนิยาย มิหนำซ้ำยังมาอยู่ในร่างของนางร้ายอย่างนั้นเหรอ”เธอพึมพำขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อแต่แล้วคำพูดของชายหนุ่มก็ทำให้เธอรู้สึกเดือดดานจนลืมความตกใจในทันที

“ไป๋หลิงซิ่วเจ้ามันบ้าจริงๆ กล้าถีบข้างั้นเหรอ ช่างกล้านักนับต่อจากนี้ไปข้าจะไม่มาเหยียบห้องเจ้าอีก”

สวี่หว่านถิงเบะปากอย่างท้าทาย

“เหอะไม่มานะสิดี คิดว่าข้าอยากเปิดห้องต้อนรับท่านงั้นเหรอ ท่านแม่ทัพ ท่านจำไว้ด้วย ต่อไปนี้ข้าจะไม่เป็น สตรีอุ่นเตียงให้หมาบ้าคลั่งอย่างท่านแล้ว!”

คำพูดพุ่งออกมาอย่างไวราวกับปืนกล แต่ข้างในนั้นก็ยังมีเสียงหนึ่งกระซิบแผ่ว ๆ ในหัว 

“ใต้หล้ามีบุรุษมากมายให้ข้าเลือกทั้งแผ่นดิน มีหรือที่ข้าจะต้องตกปลักอยู่กับบุรุษมากรักอย่างท่าน คิดว่าใบหน้าหล่อเหลาอย่างเดียวจะทำให้ข้าทนงั้นสิ ขอโทษนะท่านแม่ทัพ.....ข้าชอบบุรุษที่มีสมองมากกว่าพวกไร้สมองที่มีดีแต่กล้ามโตๆ ไม่ใช่ผู้ชาย....เช่นท่าน!”

“นี่เจ้า..”

“อุ๊ยตายจริงสงสัยข้าจะแพ้เสียงในหัวอีกแล้วล่ะสิ”

“ไป๋หลิงซิ่วเจ้า”

“เชิญออกไปจากห้องข้าได้แล้ว ข้าจะพักผ่อน”หญิงสาวเอนตัวลงนอนบนเตียงก่อนก่อนจะทอดกายลงนอนอย่างไม่ใส่ใจชายที่ยืนอย่าตึงอยู่ข้างเตียงแม้แต่น้อย