ผมอยากได้ลูกสาวบ้านนี้

“ขี้งอลจริงๆ” 

“ไม่ต้องมาแตะต้องตัวหนู!” 

แค่เพียงมืออีกฝ่ายแตะลงมาสัมผัสเนื้อผ่านเสื้อขวัญฤดีรีบสะบัดมือของเขาออกไม่ให้อีกฝ่ายได้แตะเนื้อต้องตัวด้วยความแรงจน ใบหน้าหล่อชาลงอย่าเห็นได้ชัด ตั้งแต่คบกันมานี่เป็นครั้งแรกที่หญิงคนรักอารมณ์รุนแรงจนบุญเลิศเองก็คิดไม่ถึง 

“ขวัญ?” 

น้ำเสียงแผ่วเบาเรียกชื่อคนรักที่กำลังจะเดินหนีด้วยความรู้สึกมากมายจนอธิบายไม่ถูก เข้าใจว่าเธอคงโกรธที่พ่อของเขาไปสู่ขอธิดาให้ แต่ควรฟังเหตุผลกันก่อนได้ไหมเขาเองก็ไม่ได้มีส่วนรู้ร่วมคิดกับพ่อสักหน่อย 

สองเท้าเล็กหยุดก้าวโดยอัตโนมัติเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อ 

“พี่ยกเลิกการไปสู่ขอธิดาแล้ว เมื่อเช้าพี่ไม่รู้ว่าพ่อจะไปสู่ขอธิดาให้ พี่ขอโทษที่ไม่ได้มาบอกหนู” 

เวลานี้ทุกคำที่เปล่งออกมาชายหนุ่มเธอไม่อยากฟังทั้งนั้นมันเหมือนเธอโดนหลอกอยู่ตลอดเวลา 

“ไม่รู้แต่พี่ก็ไป!” 

“พี่โดนหลอก” 

“ข้ออ้าง!”