ท่านประธานค่ะอย่าลงโทษดิฉันนักเลยค่ะ

คำโปรย 

.......... 

“ผมถามว่าไอริณไปไหน!” สิ่งแรกที่ถามเมื่อเจอเลขาสาวในชุดนอนดูสภาพไม่เหมือนตอนไปทำงานสักนิด ถึงกระนั้นเขาไม่มีเวลาต้องมาพิจารนาการแต่งกายให้เสียเวลาจึงรีบถามคำถามเดิมออกไป 

“ดินฉันบอกไปหลายครั้งแล้วนี่ค่ะว่าไม่รู้เรื่อง ทำไมยังมาวุ่นวายกับดินฉันอีก”  

“ไม่รู้เรื่องได้ยังไง เป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ” 

“เป็นพี่น้องก็จริงแต่เราสองคนไม่ได้สนิทชิดใกล้ถึงขั้นที่รู้เรื่องของกันและกันขนาดนั้น” 

หนังตาที่พร้อมปิดลงทุกเมื่อลืมขึ้นมา ความง่วงของร่างกายยืนแทบไม่ไหวเมื่อกี้หายไปปริดทิ้งรีบเปล่งเสียงสวนกลับคนเป็นเจ้านายอย่างไม่เกร็งกลัว 

ก็ในเมื่อบอกไปไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้วว่าไม่รู้ เขาก็ไม่เชื่อ เพราะงั้นเธอเองก็จะไม่ทน ถึงจะเป็นเจ้านายก็เถอะ  

“ผมไม่เชื่อ” 

มือหนารับดันร่างบางตัวเบาหวิวลอยลิ่วแผ่นหลังชิดกับผนัง ใบหน้าคมดวงตาแข็งจ้องมองลึกเข้ามาที่ดวงตาเธออย่างกับจะกลืนกิน  

ที่ทำทั้งหมดนี้ก็เพียงแค่อยากรู้ว่าไอริณอยู่ไหนเท่านั้น ถ้าเปล่งออกมาเขาก็พร้อมออกไปจากที่นี่ไม่มายุ่งวุ่นวายกับเขาสาวอีก