“ตาคินมาพอดีเลย แม่กำลังจัดการผู้หญิงโรคประสาทคนนี้อยู่ ลูกรู้จักผู้หญิงคนที่อ้างว่าเป็นเมียของลูกอยู่ไหม ดูสิไม่รู้ไปเอาลูกใครมาหรือเปล่าถึงคิดจะมาเรียกร้องหาพ่อให้ลูกของตัวเอง เห็นแล้วน่าขนลุกจริงๆ”
“ไม่ใช่นะคะ เด็กคนนี้เป็นลูกของพี่คินจริงๆ พี่คินจำข้าวฟ่างไม่ได้แล้วเหรอคะ ไหนพี่สัญญาว่าไปทำงานที่เชียงใหม่แค่ไม่กี่เดือนแล้วจะรีบกลับมา ทำไมพี่ถึงลืมข้าวฟ่างได้ลง”
น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาก็หลั่งรินออกมาเหมือนคนหัวใจจะแตกสลาย เธอหวาดกลัวเมื่อต้องตกอยู่กลางวงล้อมของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวของฝ่ายชาย คำพูดเหล่านั้นควรจะดึงสติเขา แต่สิ่งที่เธอได้รับมันกลับเป็นหางตาและแววตาเย็นชาของชายหนุ่ม
“เธอเป็นใครไม่ทราบ ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีคนที่รู้จักชื่อว่าข้าวฟ่าง ขอโทษนะ ถ้าคิดจะมาจับผู้ชายแถวนี้เธอคงจะต้องมองตัวเองก่อนแล้ว ที่นี่เป็นบ้านพิมานเมธ อย่าเที่ยวมาทำอะไรส่งเดชแถวนี้ เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน”
ร่างทั้งร่างของอรุณีเหมือนกับถูกค้อนขนาดใหญ่ทับโถมใส่อย่างแรง เธอได้แต่กอดลูกน้อยซึ่งเริ่มร้องออกมาไม่หยุดราวกับรับรู้ได้ถึงความสั่นสะเทือนของดวงใจที่แตกสลาย แต่ไม่เพียงเท่านั้น ประตูรถฝั่งคนนั่งด้านข้างเปิดออกมาพร้อมกับหญิงสาวรูปร่างบอบบางที่เธอเคยเห็นในสื่อสังคม
Guest
