“เธอเข้าใจสถานะของตัวเองถูกแล้ว เพราะฉะนั้นสิ่งที่ฉันมอบให้เธอไปมันก็คืออำนาจ และไม่ว่าจากนี้เธอจะไปที่ไหน จะไม่มีใครกล้าวุ่นวายกับเธอโดยเฉพาะคนของโชติเวช”
เธอซ่อนใบหน้าแดงจัดเอาไว้ สารพัดเรื่องราวยังคงไม่ได้รับคำตอบอย่างชัดเจน
“ตอบฉันมาก่อนได้ไหม ทำไมคุณถึงต้องโกหกทุกคนว่าตัวเองไม่สามารถเดินได้ ทุกคนต้องลำบากเพื่อที่จะทำให้คุณมีชีวิตอยู่อย่างเป็นปกติ”
“ใครบอก ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อตัวเองต่างหาก แล้วตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่ควรจะต้องแสดงว่าใครคือคนที่ฉันควรจะตอบแทน และใครที่ควรจะให้ฉันสะสาง”
เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่เพียงแค่รอยยิ้มและฝ่ามือกว้างที่เอื้อมเข้ามาจับปลายคางเล็กมนของเธอเอาไว้ หัวใจของปิ่นหอมที่กำลังสับสนอยู่ๆ มันก็เกิดสงบนิ่ง
“จำเอาไว้อย่างเดียวว่า จากนี้ไปเธอคือคนของบดินทร์ราชอย่างเต็มตัว และจากนี้ไปมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้น”
มันต้องไม่ใช่เรื่องปกติ เพราะตัวของเธอเองไม่ได้มีสิทธิ์มีอำนาจใด ที่สำคัญทุกคนต่างก็รู้ดีแก่ใจว่ามาอยู่ที่นี่ด้วยสถานภาพไหน ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์กดดัน สิ่งที่เสียไปไม่อาจจะเรียกร้องกลับคืนมาได้ตลอดกาล ปิ่นหอมยังคงคิดเสมอว่าเขาไม่ได้บริสุทธิ์ใจที่ทำแบบนี้กับเธอ
“คุณคิดอะไรอยู่กันแน่ เรื่องแบบนี้มันไม่สมควรเกิดกับฉัน ผู้หญิงที่ไม่ได้มีสถานภาพเหมาะสมอะไรกับคุณทั้งนั้น ถ้าจะโกรธแค้นเรื่องที่คุณน้าอุไรส่งฉันมาแทนกฤษณาลูกสาวของเขา แล้วมันถูกแล้วหรือที่มาทำแบบนี้กับฉันทั้งที่ไม่มีทางสู้”
ชายหนุ่มยังคงมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วก็เป็นสายตานี้เองที่ไม่ว่าจะพยายามทำอย่างไรก็ไม่สามารถล้วงเข้าไปในหัวใจของอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร จากนี้ไปจะลงมือหรือผลักไสให้เธอทำสิ่งใดบ้าง
Guest
