“ข้าวต้มพวกเรามาแล้ว ดูสิพรีมน่ากินมากๆ เลยนะ”
“น่ากินก็ต้องกินให้หมดนะลูก ส่วนส้มแม่จะเอาอย่างอื่นคลุกข้าวให้ก็แล้วกัน ข้าวต้มถ้วยนี้เป็นของน้องนะห้ามแย่งน้องกินรู้หรือเปล่า แม่จะป้อนพวกลูกเท่าๆ กันเอง”
“แม่ขา แล้วพี่ส้มล่ะ”
“เดี๋ยวแม่จะเอาข้าวให้ทีหลังจ้ะ พวกลูกรีบกินก่อนเถอะมันจะหายร้อนแล้วจะไม่อร่อย”
เจ้าส้มเองก็น่าจะรู้ มันทำได้เพียงแค่หมอบลงไปนอนแล้วถอนหายใจเบาๆ เจ้านายของมันพูดอย่างนี้เสมอแต่สิ่งที่มันได้รับกลับมาดีที่สุดก็คือข้าวเหลือกับหัวปลาทู ซึ่งแทบจะเรียกไม่ได้ว่าเป็นหัวปลาทู ต้องเรียกว่าหัวปลาทูที่ถูกทำจนละเอียดก่อนที่จะมาคลุกกับข้าวเย็นที่เหลือ ขนาดตัวของมันและจำนวนอาหารที่ได้รับย่อมไม่สมดุลจึงทำให้ในเวลากลางคืนมันจะต้องออกไปหากินตามบ้านของคนมีเงิน
พลอยใสตั้งอกตั้งใจกินข้าวที่มารดาป้อน ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่นคือข้าวมื้อสุดท้าย เนื่องจากข้าวสารภายในบ้านหมดลงแล้ว นี่เป็นเพียงแค่มื้อเช้า แล้วมื้อต่อไปเธอจะทำอย่างไร
เห็นแก้มยุ้ยที่กำลังขยับไปมาไม่ยอมหยุด กรามเล็กๆ นั้นกำลังเคี้ยวบดเมนูประจำบ้านอย่างตั้งอกตั้งใจ ลูกสาวกินอย่างเอร็ดอร่อยแต่แม่ทำได้เพียงกลืนน้ำลายลูบท้องที่กำลังหิว
Guest
