ขอโอกาสอีกครั้งให้ฉันได้แก้ตัว

 เกริ่นนำ 

ไป๋ลู่ซือเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาๆ ยากจนคนหนึ่งที่บังเอิญโชคดีได้แต่งงานกับนายช่างโรงเหล็ก 

แต่ทว่าหลังจากแต่งงานเธอกลับพบความจริงที่ว่าเสี่ยวเว่ยหยางมีลูกติดถึงสองคน ไป๋ลู่ซือรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เสี่ยวเว่ยหยางไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้เธอรู้มาก่อน 

ด้วยเพราะรู้สึกผิดและรักเธอมากเสี่ยวเว่ยหยางจึงพยายามทำดีต่อเธอทุกอย่าง เขาไม่เพียงแต่จะมอบเงินเดือนทั้งหมดที่เขามีให้กับเธอเท่านั้นแต่เขายังคอยดูแลปรนนิบัติเธออย่างดีเพียงเพื่อหวังว่าเธอจะรักและปฏิบัติกับลูกๆ ทั้งสองของเขาเช่นเดียวกับที่เขาทำกับเธอ 

แต่ทุกอย่างกับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเพราะนอกจากไป๋ลู่ซือจะไม่รักเด็กๆ ทั้งสองคนแล้วเธอยังเอาแต่ทุบตีด่าทอเด็กทั้งสองอยู่ร่ำไปด้วยความเกลียดชัง มิหนำซ้ำเงินทองที่เสี่ยวเว่ยหยางมอบให้ เธอก็เอาไปถลุงใช้จ่ายปรนเปรอตัวเองอย่างฟุ้มเฟือยแต่กลับปล่อยให้เด็กทั้งสองต้องอดอยากพร้อมทั้งบีบบังคับให้เด็กทั้งสองเก็บงำการกระทำอันเลวทรามของเธอไม่ให้ผู้เป็นสามีได้ล่วงรู้ 

แต่แล้วสวรรค์ก็ไม่อาจทนดูความเลวของเธอได้อีกต่อไปเมื่อจู่ๆ เธอกลับล้มป่วยลงด้วยโรคประหลาด แม้เสี่ยวเว่ยหยางจะหาหมอที่เก่งกาจมากมายทั่วทั้งเมืองมารักษาก็ไม่อาจรักษาเธอได้ สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้คือดูแลเธอที่นอนนิ่งเป็นผักเฉาด้วยความรักแม้จะรู้ดีว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานก็ตาม 

“พี่ใหญ่คุณแม่จะตายไหมคะ” วังจินน้อยวัย3ขวบเอ่ยถามพี่ชายด้วยความกังวล 

“ไม่หรอก คุณแม่คงไม่ทิ้งพวกเราไปง่ายๆ อย่างนั้นหรอก” เด็กชายตัวน้อยวัย6ขวบพูดขึ้นอย่างรู้ประสา 

“วังจินน้องไปยกถังน้ำใบเล็กนั่นมาเร็วเข้าพี่จะเช็ดตัวให้คุณแม่” 

“ค่ะ พีใหญ่” เด็กหญิงตัวน้อยรีบวิ่งอย่างเร็วรี่ก่อนจะยกถังน้ำมาให้กับพี่ชายอย่างทุลักทุเล 

“พี่ใหญ่ ถังน้ำมาแล้วคะ” เธอรีบวางถังน้ำพร้อมกับผ้าสะอาดผืนเล็กๆ ให้กับพี่ชาย 

เด็กชายตัวน้อยไม่รอช้าเขารีบนำผ้าสะอาดไปชุบน้ำพร้อมกับบิดจนหมาดก่อนจะนำมาเช็ดเนื้อตัวให้กับไป๋ลู่ซืออย่างระวัง 

แม่เลี้ยงใจร้ายที่ในวันนี้กลับต้องนอนเป็นผักเฉาอยู่บนเตียงแม้แต่หายใจก็ยังลำบากแต่เด็กทั้งสองกลับคอยดูแลเธอไม่ห่าง 

ไป๋ลู่ซือที่ขยับตัวไม่ได้ลืมตาไม่ขึ้นแต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความเอาใจใส่ของเด็กทั้งสองที่มีต่อเธอ 

ทำไมกันฉันร้ายกับพวกเธอสองพี่น้องถึงเพียงนั้นแต่ทำไมเธอทั้งสองถึงยังดีกับฉันอยู่อีก เสี่ยววูจิน เสี่ยววังจินฉันขอโทษ เสี่ยวเว่ยหยางฉันขอโทษ ฉันมันเป็นนังผู้หญิงสารเลว ฉันขอโทษ หากฉันย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะทำดีกับพวกเธอให้มาก แต่มันคงสายไปแล้วที่ฉันจะได้กลับไปแก้ไขความผิดนั่นฉันขอโทษ 

น้ำตาแห่งความเสียใจค่อยๆ ไหลรินออกมาเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆ หมดลง 

แต่เป็นเพราะความรู้สึกผิดอันแรงกล้าที่อยากจะแก้ไขความผิดที่เคยก่อ จู่ๆ สวรรค์กลับเมตตายอมคืนชีวิตคนชั่วอย่างเธอให้ได้กลับมาแก้ไขความผิดอีกครั้ง