ในวันที่ฉันตาย

......ในห้วงภวังค์ฝันของดารา....... 

เธออยู่ในทุ่งกว้างมองไปสุดสายตามันช่างว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดเลยเงียบมากมีแค่เขาคนเดียว "ที่นี่ที่ไหนนะแล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน"ระหว่างที่ดารามึนงงอยู่กับความคิดต้วเองนั้นอยู่ๆก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลังของเขาดาราค่อยหันกลับไปมองคนที่เรียกตัวนั่นคือจันทรา "จันทร์นี่เราอยู่ที่ไหนกัน"ดาวเอ่ยถามเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า "ดาวที่นี่คือดินแดนที่อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย" ดาราเมื่อได้ยินก็ตกใจตาเบิกกว้าง "นี่เราตายแล้วหราจันทร์" ดาวเอ่ยด้วยความตกใจ "แค่จันทร์ ดาวพี่รีบกลับไปนะยังไม่ถึงเวลาของดาวรีบกลับไป" ดารามึนงงกับคำพูดของจันทร์ "ยังไงแค่จันทร์อะไรเราไม่เข้าใจ"ดารายังคงไม่เข้าใจ "หมดเวลาของจันทร์แล้วแต่ดาวยัง ฝากดูแลทุกคนแทนจันทร์ด้วยนะ จันทร์รักทุกคนรักดาวนะจันทร์ยังอยู่กับดาวตลอดไปไม่ต้องเสียใจใช้ชีวิตให้มีความสุขนะ รีบไปได้แล้ว" ดารามองหน้าจันทร์ "ไปยังไงไปไหนไม่เห็นมีทางไปเลยจันทร์เราไม่เข้าใจ" จันทราพาดาราเดินไปยังบานประตูสีขาว"ประตูบานนี้จะพาดาวกลับไปดาวต้องไปแล้ว ดาวดูแลตัวเองด้วยนะลาก่อนจันทร์ต้องไปแล้ว" ดาราเอื้อมมือจับลูกบิดประตูและหันกลับมาถาม "จันทร์ไม่ไปด้วยกันหรา" จันทราส่ายหน้า "จันทร์หมดเวลาแล้วลาก่อนนะดาว"และร่างของจันทราก็ค่อยๆเลือนหายไป "ลาก่อนจันทราไม่ว่าอย่างไรจันทราก็จะอยู่กับดาราตลอดไป"พูดจบก็เปิดประตูก้าวเท้าเข้าไปละปิดบานประตูลง 

หน้าห้องฉุกเฉินบานประตูเปิดออก ทุกคนที่อยู่รอด้วยความร้อนใจก็ตรงเข้าไปหาคุณหมอที่กำลังออกมา "หมอครับลูกผมป็นอย่างไรบ้าง" "เสียใจด้วยนะคะเราพยายามช่วยเต็มที่แล้วแต่คนไข้ขาดอากาศหายใจนานเกินไปเสียชีวิต1ท่าน อีกท่านต้องอยู่ห้องICUก่อนนะคะยังไม่พ้นขีดอันตราย" คุณหมอกล่าวบอกญาติที่รออยู่ "ใครครับ ใครอยู่ใครเสีย"อัคนีเอ่ยถามด้วยความหวั่นใจ "คุณดาราเสียชีวิต คุณจันทรายังไม่พ้นขีดอันตายค่ะ เดี๋ยวหมอขอตัวนำผู้ป่วยไปห้องปลอดเชื้อก่อนนะคะ" ทุกคนเมื่อได้ยินก็ทรุด ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า "ไม่นะ ดาวอย่าทิ้งพี่ไป ไม่จริงดาว..."อัคนีหัวใจกระตุกวูบเข่าทรุดน้ำตาไหลเหมือนใจจะขาดร่างสูงร้องไห้แทบขาดใจก่อนสติจะดับวูบไป 

ในห้องปลอดเชื้อ ร่างของจันทรานอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนเตียงร่างกายมีแต่สายน้ำเกลือสายเครื่องช่วยหายใจสายเครื่องวัดอัตตราการเต้นหัวใจที่ดัง ติ้ดๆอยู่ ร่างหมดสตินอนนิ่งแบบนี้มาเป็นเวลา 2 อาทิตย์แล้ว ระหว่างที่พยาบาลตรวจเช็คอุปกรณ์และจดลงกระดานชาร์ดนั่น นิ้วมือของคนที่นอนหมดสติมานานก็ขยับดวงตาค่อยๆกระพริบช้าๆ พยาบาลเมื่อได้เห็นก็กดกริ่งเรียกคุณหมอทันที 

ห้องพักฟื้น...ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาดวงตากระพริบปรับโพกัสสายตาเมื่อทุกอย่างเข้าที่ร่างบางก็เอ่ยขึ้น "น้ำ" คนที่นั่งเฝ้าที่คุยกันอยู่ที่โซฟาเมื่อได้ยินก็รีบเดินเข้ามาหาด้วยความดีใจพร้อมรินน้ำใส่แก้วพร้อมหลอดส่งให้คนป่วยที่พึ่งฟื้น "ฟื้นแล้วหราลูก น้ำค่ะค่อยๆดื่มนะลูกจันทร์" ร่างบางดูดน้ำเล็กน้อยพอดับกระหาย "จันทร์หนูฟื้นแล้วแม่ดีใจมากลูกหลับไปนาน2อาทิตย์เลยนะ"ผู้เป็นแม่กล่าวด้วยความดีใจ"ใช่พ่อห่วงจันทร์มากรอเมื่อไหร่จันทร์จะฟื้นสักที" ผู้เป็นพ่อก็กล่าวด้วยความดีใจไม่แพ้กัน ร่างบางที่เพิ่งฟื้นมาก็มึนงงกับคำเรียกชื่อตัวเอง"จันทร์หราพ่อแม่นี่ดาวนะคะ"ดารางงพูดท้วงพ่อกับแม่ของจันทร์ที่เรียกชื่อตัวเองผิด "จันทร์ลูกดาวเค้าเสียไปแล้วนะลูกหนูรอดมาคนเดียวนะจันทร์" แม่พูดบอกลูกชายที่กำลังพูดเหมือนกับสับสนอะไรสักอย่าง //(จันทร์หรานี่มันอะไรกันทำไมเรียกเราว่าจันทร์)//ดารางงคิดในใจอย่างสงสัย "แม่คะขอกระจกหน่อยค่ะ"คิดได้ดาราก็เอ่ยขอกระจกกับผู้เป็นแม่ "จ๊ะๆ นี่ค่ะกระจก" ผู้เป็นแม่ยื่นกระจกให้ดารา ดารารับมาและรีบส่งดูตัวเอง //(นี่มันอะไรกันทำไมทำไมเรา...นี้มันหน้าจันทร์นิ เรามาอยู่ในร่างจันทร์หรา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยแล้วจะทำยังไงล่ะเราต้องเป็นจันทร์หราโอ้ยจะบ้าตาย พี่ไฟ ดาวจะทำยังไงอยู่ในร่างจันทร์ดาวจะทำยังไงจะบอกใครจะเชื่อกันปวดหัวเว้ย สติๆ ใจเย็นดาวทุกอย่างมันต้องมีทางออกแต่จะทำไงดีวะ จันทร์นะจันทร์าที่บอกจะอยู่ด้วยตลอดไปนี่คือให้มาอยู่ในร่างจันทร์หรา เฮ้อ! เอาไงก็เอาได้จันทร์ถ้ายอมให้ดาวกลับมามีชีวิตดาวก็จะมีชีวิตแทนจันทร์เอง แต่ดาวจะต้องเป็นผู้ชายงั้นสิบ้าจริง เฮ้ย!ทำไงได้เอาวะในเมื่อจันทร์ยอมให้ชีวิตดาว ดาวจะให้จันทร์ได้มีชิวิตนะต่อไปดาราคือจันทราเราคือคนคนเดียวกันดาวจะทำให้จันทร์มีความสุขในชีวิตที่เหลือเอง)//