เฝ้ารอรักให้เธอหวนคืน

กรภัทรหนุ่มหล่อวัย 27 ทายาทตระกูลกิจสุพัฒน์ภาคิน และควบตำแหน่งประธาน บริษัทแลนด์พร็อพเพอร์ตี้ รับออกแบบและสร้างบ้านโดยมีที่ดินและโครงการต่างๆ มากมาย ถือเป็นตระกูลที่ถือครองอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งของประเทศ  ผู้มีนิสัยเย่อหยิ่งเอาแต่ใจกล้าได้กล้าเสีย ด้วยความที่ทั้งหล่อและรวยจึงเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ทั้งเมือง ทว่าหัวใจของเขาด้านชาไปตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้วแล้วล่ะ 

          มธุรินสาวสวยในวัย26ปีผู้มีใบหน้างดงามดุจนางฟ้าแต่เธอเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าที่เติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นคนจิตใจดีอ่อนโยนมีเมตตาและขี้แยที่สุด 

       เมื่อคนที่เขาเฝ้ารอมาตลอด ได้หวนกลับมาอีกครั้ง เขาจึงทำทุกทางเพื่อให้เธอกลับมาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง เพราะหัวใจของเขามีเพียงแค่เธอคนเดียว… 

           “รินเป็นอะไรหรือเปล่า?” เขาถามพร้อมกับตักสตูเนื้อให้เธอขณะที่มธุรินยิ้มหวานให้เขาพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ 

           “ไม่เป็นไรหรอกก็แค่อยากมองหน้านายให้หายคิดถึงน่ะ”  

           “ทำไมเหรอฉันไปแค่แป๊บเดียวคิดถึงขนาดนั้นเลย?” เขาถามยิ้มๆ ส่วนคนฟังก็พยักหน้าแรงๆ  

           “กรภัทรนายรักฉันบ้างไหม? มธุรินเอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงเบา ทำเอากรภัทรยิ่งแปลกใจกับประโยคของอีกฝ่าย 

           “รักสิรักมากด้วยเธอถามแปลกๆ นะมีอะไรหรือเปล่า?” กรภัทรรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายพร้อมกับก้มลงหอมกระหม่อมได้รูป 

             “ฉันรักเธอที่สุดและรักมากด้วยไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วนอกจากเธอ”       

             กรภัทรฉันรักนายแต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะดึงนายให้มาตกต่ำได้ลูกเจี๊ยบอย่างฉันไม่คู่ควรกับหงส์อย่างนายหรอก 

            รุ่งเช้าวันต่อมา บนเตียงกว้างกรภัทรตื่นขึ้นมาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ก่อนจะคลำหาคนตัวเล็กแต่เมื่อไม่เจอชายหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปม แล้วรีบลุกขึ้น เรียกหาเธอแต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับชายหนุ่มรีบวิ่งไปที่ห้องครัวโดยยังไม่ได้สวมกางเกงด้วยซ้ำ เมื่อค้นหาเธอทั่วห้องแล้วไม่เจอทำเอาชายหนุ่มใจหายขึ้นมาเสียดื้อๆ แต่เมื่อกลับมาที่เตียงกลับสะดุดกับแผ่นกระดาษสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วรีบหยิบกระดาษแผ่นสีขาวขึ้นมาอ่าน ภายหลังจากอ่านใจความในจดหมายแล้วเขาถึงกับตะโกนลั่น 

         “ไม่!!! มธุรินคุณจะทิ้งผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ” กล่าวจบเขารีบใส่เสื้อผ้าแล้วขับรถออกไปที่แรกที่เขาไปก็คืออพาร์ทเม้นท์ของธาริกา แต่เมื่อเธอไม่อยู่เขาก็รีบขับรถไปที่บ้านแสงธรรมซึ่งเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเหมือนกัน จากนั้นกรภัทรรีบขับรถไปที่มหาวิทยาลัยต่อ แต่ก็ไม่พบเธอเช่นเดิม กรภัทรก็ไปอีกหลายๆ ที่ที่คิดว่าเธอจะไปแต่ก็ไม่พบเธออีกตามเคย 

        “มธุริน คุณใจร้ายที่สุด” กรภัทรพึมพำออกมาเบาๆ ขณะที่อีกมุมหนึ่งมธุรินเอามือปิดปากร้องไห้ออกมาเบาๆ  

        “กรภัทรฉันขอโทษ ลาก่อน…” จากนั้นร่างบางในชุดเดรสสีขาวก็เดินจากไป หลงเหลือเพียงแค่ความทรงจำที่ต่างคนต่างมิเคยลืมเลือน…