เสี้ยวหนึ่งในหัวใจ

“ว้าย !พี่ธีร์ทำอะไรคะ?” เธออุทานเสียงหลงไม่คิดว่าเขาจะเล่นแบบนี้ ก็เมื่อกี้เขาหลับอยู่ไม่ใช่หรือ? มะลิวัลย์รีบตะเกียกตะกายลุกนั่งแต่ก็เหมือนทุกครั้งนั่นแหละเมื่อไหร่ที่ตกอยู่ในอ้อมแขนของรัฐธีร์ถ้าเขาไม่ปล่อยถึงเธอจะพยายามสักเพียงใดก็ไม่สามารถที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการเขาได้ มะลิวัลย์มองใบหน้าคมที่เจือด้วยรอยยิ้มเธอก็ไม่รู้จะทำยังไงดีกลัวพยาบาลมาเห็นเสียเหลือเกิน 

            “พี่ธีร์คะปล่อยเอยค่ะอย่าแกล้งเอยนะคะเดี๋ยวพยาบาลเข้ามาเห็นหรอก” เสียงหวานเอ่ยบอกเบาๆพร้อมทำสีหน้าจริงจัง

           “ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับสามีกอดภรรยามันผิดตรงไหนพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยทำไมต้องกลัวด้วย” รัฐธีร์ทำหน้าตายพูดคำว่าสามีภรรยาอย่างไหลลื่นโดยไม่กระดากปาก แต่คนฟังรู้สึกอายจนพวงแก้มนวลแดงระเรื่อเมื่อได้ยินคำเรียกของเขา

             “แต่เอยอายนี่คะพี่ธีร์ปล่อยเอยก่อนนะคะ” เสียงหวานเอ่ยวิงวอนขณะที่ใบหน้าทั้งสองแทบจะนาบติดกันอยู่แล้วต่างหายใจรดใส่กันและกัน มะลิวัลย์เขินจนแก้มแดงปลั่งไม่กล้าสบตาเขาทันใดนั้นประตูถูกผลักเข้ามาอย่ากะทันหัน

             “อะแฮ่ม!” ฉัตรชัยกระแอมเมื่อเห็นสองผัวเมียพลอดรักกันอยู่บนโซฟา มะลิวัลย์เบิกตากว้างอย่างตกใจพยายามจะลุกนั่งแต่รัฐธีร์ยังกอดเธอไว้แน่นแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าฉัตรชัยมะลิวัลย์หยิกแขนล่ำสันของชายหนุ่มอย่างแรงแต่เจ้าของแขนล่ำไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บสักนิด ฉัตรชัยอมยิ้มมองคนทั้งคู่รู้สึกว่าผ่านไปแค่คืนเดียวดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งสองกระชับแน่นขึ้นไม่น้อย รัฐธีร์ยิ้มกว้างให้เพื่อนพร้อมกับยักคิ้วถาม

           “แกมาขัดจังหวะมีอะไรหรือเปล่าวะ?” น้ำเสียงห้วนเค้นถามเพื่อนอย่างหงุดหงิด

           “กูก็มาเยี่ยมน้องเอยไงล่ะ” กล่าวจบมองเพื่อนหนุ่มที่ยังคงกอดมะลิวัลย์ไว้ไม่ยอมปล่อยพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ

            “แล้วมึงคิดจะกอดน้องเอยอยู่อย่างนั้นทั้งวันเลยเหรอ?” ฉัตรชัยเอ่ยถามเพื่อนก่อนจะนั่งลงบนเตียงคนไข้ด้วยท่าทางสบาย

            “ฉันกอดเมียแล้วนายยุ่งอะไรด้วย” พร้อมกับมองคนที่ซุกอยู่บนแผ่นอกกว้างยกยิ้มมุมปาก

            “เรียกเมียเต็มปากเลยนะมึง” ฉัตรชัยหยอกเพื่อนแล้วหัวเราะลั่นแววตาเป็นประกาย มะลิวัลย์ที่กำลังซบอยู่กับแผ่นอกกว้างฟังสองเพื่อนรักคุยกันเธออายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีก่อนจะทุบแขนเขาแรงๆ

             “พี่ธีร์ปล่อยเอยค่ะ” หญิงสาววอนเขาด้วยเสียงแผ่ว รัฐธีร์ปรายตามองคนป่วยที่ทับอยู่บนร่างเขามุมปากยกยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะคลายวงแขนออกพอเป็นอิสระมะลิวัลย์รีบลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ฉัตรชัยอย่างมีมารยาทแม้จะอายจนแทบอยากจะหายไปจากตรงนี้ก็ตามทีเถอะ

            “สวัสดีค่ะพี่ฉัตรชัย”

            “สวัสดีครับน้องเอยเป็นยังไงบ้าง”

            “เอยไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”

            “ดีแล้วครับพี่เป็นห่วงเอยแทบแย่เมื่อได้ข่าวว่าน้องถูกงูกัด” เขาพูดด้วยเสียงจริงจังเพราะเมื่อเช้าเขาตั้งใจไปรับมะลิวัลย์ที่คฤหาสน์ แต่คุณปู่บอกว่ามะลิวัลย์เข้าโรงพยาบาลทำเอาเขาตกใจไม่น้อยยิ่งรู้สาเหตุที่เธอ