❣ นิยาย Y ประเภทนี้ เป็นนิยายที่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป อาจมีภาพหรือเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้านพฤติกรรม ความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา ซึ่งต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรได้รับคำแนะนำจากผู้ใหญ่ จึงไม่ควรอ่านนิยายประเภทนี้ตามลำพัง สำหรับผู้ที่อายุ 18 ปีขึ้นไปไม่ควรอ่านคนเดียว ควรเชิญชวนเพื่อนมาอ่านด้วยกันเพื่อเพิ่มความฟิน :D
✘นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งสนองความต้องการของตัวเองล้วนๆ✘
✘ขอสงวนลิขสิทธิ์ ห้ามมิให้ทำการละเมิดลิขสิทธิ์ใดๆ ทุกกรณี✘
✦
✦
✦
✦
✦
" May I Love You? ❥ ขอรักได้ไหมคุณผู้ปกครองจำเป็น "
.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.• ❥
INTRO..
คุณคิดยังไงกับคำว่า...เด็กเสี่ย
ชีวิตที่ถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ต้องแลกกับบางอย่างที่คุณอาจจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม...
ผมได้รับทุกสิ่งที่พวกคุณต้องการมัน เงินจำนวนมหาศาลที่ไม่รู้ชาตินี้จะใช้ยังไงหมด บ้านที่มีมูลค่าราคาร้อยล้านพันล้าน รถสปอร์ตเปิดประทุนคันหรูพร้อมกับคนขับ หรือแม้แต่เครื่องเพชรนับสิบกะรัตที่เพียงแค่กระดิกนิ้วของทุกอย่างล้วนมาอยู่ตรงหน้า ชีวิตที่แสนสุขสบายของผมก็เริ่มจากตรงนั้น..
[ ณ สถานทูต ]
รายชื่อผู้เสียชีวิตนับร้อยรายปรากฏผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่เสียงร้องไห้ระงมของบรรดาเครือญาติที่ต้องสูญเสียบุคคลสำคัญของครอบครัวไปตลอดกาลแบบไม่มีวันหวนกลับเช่นเดียวกับเด็กน้อยวัย 9 ขวบต้องเสียทั้งผู้เป็นพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน
โศกนาฏกรรมเครื่องบินตกลงมหาสมุทร ผู้โดยสารรวมทั้งกัปตันและลูกเรือเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุนับร้อยราย..
“ฮ..ฮืออ .. คุณพ่อ คุณแม่... อย่าทิ้งผมไป..แล้วผมจะอยู่กับใคร...ฮึก..ฮือออ...”
“ไหนว่าจะไม่ทิ้งผมไง..ฮือออ อย่าทิ้งผมไป...ผมกลัว...ฮืออ ฮึก..ฮือออ”
..
เด็กผู้ชายสวมชุดนักเรียนนั่งกอดเข่าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ในมือถือภาพถ่ายครอบครัวเอาไว้ร่ำร้องถึงผู้เป็นพ่อและแม่ที่ประสบอุบัติเหตุนี้ด้วย
“น่าสงสารจังต้องมาเสียพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก เห็นว่าต้องส่งไปอยู่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะทางบ้านไม่มีญาติที่ไหน”
“ตายจริง.. เสียดายอนาคต หน้าตาก็น่ารักจิ้มลิ้มถ้ามีใครใจบุญรับเลี้ยงก็คงดี”
“ถ้าฉันไม่มีลูกก็อยากจะรับอยู่หรอก เฮ้อ...แต่การเลี้ยงเด็กคนนึงมันง่ายที่ไหน”
เสียงพูดคุยของผู้คนรอบกายไม่ทำให้เด็กน้อยสนใจ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตายังคงมองภาพถ่ายในมือกอดเข่าร้องไห้คิดถึงผู้เป็นพ่อและแม่
ตึก
ตึก
ตึก..
รองเท้าหนังราคาแพงเดินมาหยุดตรงหน้าเด็กน้อย ร่างสูงปลายตามองคนที่นั่งก้มหน้าซบลงกับเข่าตัวเองก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาตามนิสัยตัวเอง
“ลุกขึ้น”
“ฮึก ฮืออ..คุณคือใคร..ฮืออ..”
“ถ้าไม่อยากไปอยู่บ้านพักโทรมๆก็ทำตามที่บอก”
เด็กน้อยปาดน้ำตาออกจากใบหน้า มองสำรวจชายหนุ่มตั้งแต่ปลายเท้าจรดจนใบหน้าของผู้ที่ยื่นข้อเสนอให้ เขาไม่มีทางเลือก ชีวิตเขาไม่เหลือใครอีกแล้วหากคนตรงหน้านี้จะพาไปขายหรือพาไปฆ่าให้ตายก็ช่าง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเขาก็จะได้ไปพบกับพ่อและแม่บนสวรรค์ไวขึ้น..
“คุณ..ฮึก..คุณคือใครครับ”
หมับ...
เสียงสะอื้นในลำคอพูดถาม มือเล็กยื่นไปจับกับฝ่ามือหนาก่อนจะรั้งตัวเองให้ลุกขึ้นตาม เพียงเสี้ยววินาทีที่สัมผัสมือกันร่างสูงก็ชักมือกลับหยิบผ้าเช็ดหน้าจากการ์ดคนสนิทมาเช็ดทำความสะอาดราวกับรังเกียจ ก่อนจะเอามือล้วงในกระเป๋ากางเกงตนเองเดินนำไปยังรถคันหรู ทิ้งให้เด็กน้อยเดินตามพูดถามด้วยความสงสัย
“ฮึก..ผ..ผมชื่อสีน้ำ.. คุณคือใคร..ฮึก..บอกผมได้ไหม”
ปึก...
ประตูรถถูกเปิดออกจากชายที่สวมใส่ชุดสูทสีดำ เด็กน้อยยืนมองรถBMWสีดำสนิทที่จอดรออยู่ในโซนวีไอพี ดูเหมือนคนตรงหน้าจะชอบสีดำเป็นพิเศษเพราะรอบกายล้วนแต่มีสีดำ ยิ่งพอมองใบหน้านิ่งๆและไม่ค่อยพูดของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ดูน่ากลัวจนรู้สึกหายใจไม่ออกเพียงแค่สบตา ไหนจะมีผู้ชายสวมแว่นตาดำคอยเดินตามด้วยท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรนั่นอีก
เขาคิดดีแล้วหรอ..เปลี่ยนใจทันมั้ยนะ ..
พ่อ แม่ ช่วยสีน้ำด้วย..
“ขึ้นรถ ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ”
“ฮึก..ค..คุณน่ากลัว..”
“สีน้ำ..”
ร่างสูงกดเสียงต่ำพูดชื่อเด็กน้อยที่ไม่มีทีท่าจะก้าวขึ้นรถตามเขามาจนเกือบทำเขาหงุดหงิด
“คุณคือใคร..ผมจะไว้ใจคุณได้ยังไง ..ฮืออ ..ผมไม่อยากไปแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ”
หมับ...
ข้อมือเล็กถูกรั้งไว้จากชายหนุ่ม ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปหาคนตัวเล็กที่เริ่มตั้งท่าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ใบหน้าเย็นชาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักใจก่อนจะจ้องตาอีกฝ่ายนิ่งๆและพูดตอบ
“เพลิงกันต์”
“...”
“ต่อไปเรียก..คุณเพลิง รู้จักแล้วก็ขึ้นรถมาได้แล้วใช่มั้ย”
“คุณเพลิง..”
เด็กน้อยพยักหน้า ก่อนจะก้าวขึ้นรถตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างว่าง่าย
“แล้วถ้าอยากอยู่ด้วยกันก็เลิกร้องไห้ซะ”
“ .... “
“ ฉันไม่ชอบ”
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป..
ผลงานเรื่องใหม่ล่าสุดจาก...
#ลอสริส เปลี่ยนนามปากกาเป็น
#ลมหนาวเตาผิง
ผู้แต่งเดียวกับ ‘อักษรลับค้นหัวใจนายมาเฟีย’
Guest
