เล่ห์รักร้ายคุณเจ้าหนี้ที่รัก

❣ นิยาย Y ประเภทนี้ เป็นนิยายที่ เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป อาจมีภาพหรือเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้านพฤติกรรม ความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา ซึ่งต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรได้รับคำแนะนำจากผู้ใหญ่ จึงไม่ควรอ่านนิยายประเภทนี้ตามลำพัง  

สำหรับผู้ที่อายุ 18 ปีขึ้นไปไม่ควรอ่านคนเดียว ควรเชิญชวนเพื่อนมาอ่านด้วยกันเพื่อเพิ่มความฟิน :D 

✘นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งสนองความต้องการของตัวเองล้วนๆ✘ 

✘ขอสงวนลิขสิทธิ์ ห้ามมิให้ทำการละเมิดลิขสิทธิ์ใดๆ ทุกกรณี✘ 

✦ แนะนำตัวละคร ✦ 

ตระกูล วรพัชรกิตตินนท์  

{1} " อธิราช วรพัชรกิตตินนท์" (พ่อ)  

.:. เป็นเจ้าของทั้ง 3 กิจการ : โรงงานผลิตวัสดุก่อสร้าง, คาสิโนรีสอร์ท, บริษัทนำเข้าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์

.:. อาชีพปัจจุบัน : ว่างงาน(มอบอำนาจให้ลูกแต่ละคนบริหารกิจการต่อเป็นที่เรียบร้อย)

☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦ 

{2} " อินทัช วรพัชรกิตตินนท์ " (คนโต) 

.:. อาชีพปัจจุบัน : บริหารโรงงานผลิตวัสดุก่อสร้างและรับก่อสร้างโครงสร้างขนาดใหญ่ เช่น อาคารเหล็กสำเร็จรูป เป็นต้น

☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦ 

{3} " องศา วรพัชรกิตตินนท์ " (คนกลาง)  

.:. อาชีพปัจจุบัน : บริหารคาสิโนรีสอร์ททั้งในและต่างประเทศ

☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦ 

{4} " อคิน วรพัชรกิตตินนท์ " (คนเล็ก)(คนละแม่กับสองคนข้างบน)  

.:. อาชีพปัจจุบัน : นักศึกษา (เตรียมตัวขึ้นบริหารบริษัทนำเข้าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์)

☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦ 

{5} " อลิซ วรพัชรกิตตินนท์ " (พี่สาวอคินแต่คนละพ่อ)  

.:. อาชีพปัจจุบัน : (นักศึกษาจบใหม่) รองผู้บริหารโรงเรียนเสริมความงามและสปาของแม่

✦——————————✦ 

ตระกูล เธียรวัฒนาสกุล   

{1} " ภูมินทร์ เธียรวัฒนาสกุล" (วอดก้า)(คนโต)  

.:. อาชีพปัจจุบัน : บริหารบริษัทผลิตเครื่องสำอางค์และผลิตภัณฑ์ดูแลตัวเอง 

☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦☯✦ 

{2} " ภูมิรพี เธียรวัฒนาสกุล" (วิสกี้)(คนเล็ก)  

.:. อาชีพปัจจุบัน : (นักศึกษาจบใหม่ที่เพิ่งตกงาน) ลูกหนี้ 

✦——————————✦ 

บทนำ...

เช้าวันจันทร์ในสัปดาห์แรกของเดือนใหม่ เหล่าผู้คนที่กระตือรือร้นกับการทำงานต่างก็มาใช้บริการรถไฟฟ้า เพราะความสะดวก รวดเร็ว และประหยัดเวลา แต่เพราะเป็นวันแรกของสัปดาห์จึงทำให้สถานีรถไฟฟ้าแน่นขนัด เต็มไปด้วยพนักงาน บริษัท นักเรียน และผู้ที่มีธุระที่จะต้องไปทำในช่วงเช้า ยืนเบียดเสียดกันอยู่ภายในรถไฟฟ้าเต็มขบวน

และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น...

เมื่อประตูเปิดออก ทุกคนต่างกรูกันเข้ามาทำให้ผมถูกเบียดเข้าไปอยู่ในมุมจนแทบหายใจไม่ออก ตอนนี้ผมขยับตัวไม่ได้เลยและรู้สึกมึนหัวเป็นอย่างมาก

คนจะแน่นไปไหนเนี่ย จะขาดอากาศตายอยู่แล้ว!

พรึ่บ!

"อ่ะ!" อยู่ๆก็มีใครบางคนจับแขนของผมแล้วดึงให้ออกมาจากมุมอับนั้น มายืนในที่ที่คนไม่เบียดเสียดกันมากนักและพอจะมีอากาศให้ผมหายใจได้บ้าง

“มายืนตรงนี้ดีกว่า"

เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นทำให้ผมต้องเงยหน้ามองชายหนุ่มสวมแว่นกันแดดสีดำทำให้มองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัด แต่การแต่งตัวด้วยแฟชั่นที่เรียบหรูดูแพง บวกกับส่วนสูงที่ต่างกันทำให้อีกฝ่ายดูโดดเด่นกว่าใครในนี้ทั้งหมด

นี่คงจะเป็นคนที่ช่วยผมสินะ

"ขอบคุณครับ"

"เห็นสีหน้าคุณไม่ค่อยดี ตอนนี้โอเคขึ้นมั้ย?"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม มือหนาถอดแว่นกันแดดออกเพื่อมองสำรวจสีหน้าของผม ทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน ผมสีดำถูกเซ็ตจัดทรงเปิดหน้าผากอย่างเป็นระเบียบ เผยให้เห็นหน้าผากกว้างดูมีราศี ดวงตาสีดำคม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอวบอิ่มได้รูป โดยรวมแล้วมันช่างสมบูรณ์แบบจนผู้ชายด้วยกันอย่างผมยังรู้สึกอาย

ผมจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่นานจนลืมตอบคำถาม อีกฝ่ายจึงถามย้ำอีกครั้งทำให้ผมรู้สึกตัว

“คุณโอเคมั้ย?”

"ดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลย ขอบคุณนะครับ คุณชื่อ..." ผมโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการขอบคุณเขา และเอ่ยถามชื่ออีกคนออกไป

อย่างน้อยเราก็ควรจะรู้ชื่อของคนที่ช่วยเหลือเราเผื่อเจอกันอีกครั้งจะได้ทักทายได้ถูก

"ผมต้องลงสถานีนี้แล้ว ขอให้เป็นวันที่ดีของคุณนะครับ" แต่ยังไม่ทันได้รู้ชื่ออีกฝ่ายก็เอ่ยลาพร้อมกับส่งยิ้มให้กับผมเล็กน้อยแล้วเดินออกจากขบวนรถไฟฟ้าไป ผมทำได้แค่มองตามหลังจนเขากลืนหายไปกับผู้คนที่เดินสวนกันไปมา

ไว้เจอครั้งหน้าค่อยถามเขาอีกทีแล้วกันเผื่อจะได้เลี้ยงกาแฟเป็นการขอบคุณเขาด้วย

เพราะยังไงผมก็ต้องเดินทางโดยรถไฟฟ้าทุกวันอยู่แล้ว...

โปรดติดตามตอนต่อไป... 

 彡ลมหนาวกับเตาผิง彡