“ฉันไม่รู้หรอกว่านี่มันเรื่องอะไร แต่ฉันไม่ได้เจอพ่อมาตั้งแต่ตอนที่ฉันไปเรียนต่อแล้ว แบบนี้ท่านก็น่าจะเข้าใจบ้างว่าฉันคิดถึงท่านแค่ไหน” ดานิกายังคงไม่ยอมแพ้ ด้วยความที่ถูกตามใจมาทั้งชีวิต มันทำให้หญิงสาวไม่ยอมเข้าใจในสถานภาพปัจจุบันของตนเอง
“คุณจะได้เจอพ่อคุณอย่างแน่นอน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เรารีบออกจากที่นี่กันก่อนเถอะ ก่อนที่จะมีใครรู้ว่าคุณกลับมาที่เมืองไทยแล้ว” อติรุจกล่าวพร้อมกับเดินไปเข็นรถเข็นสัมภาระของหญิงสาว สายตาราวกับเหยี่ยวของเขามองไปที่ของมากมายที่เธอนำมาติดตัว แล้วเขาก็ต้องส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับสิ่งของที่เธอนำมาทั้งหมด
“คุณคงไม่เข้าใจหรอกว่าฉันรู้สึกยังไง เพราะคนอย่างคุณคงไม่มีความรู้สึก” ดานิการีบว่าชายหนุ่มทันที เพราะโดยปกติแล้วคนที่ถูกฝึกให้เป็นบอดี้การ์ด จะต้องตัดความรู้สึกพวกนี้ออกไปให้ได้
“คุณจะพูดอย่างนั้นก็ถูก เพราะพ่อกับแม่ผมเสียไปนานแล้ว ผมเลยไม่เข้าใจความรู้สึกของคุณ” ชายหนุ่มประชดหญิงสาวทันที ซึ่งสิ่งที่เขาเอ่ยมันทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมาที่ไปเอ่ยอะไรที่มันกระทบใจเขา
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณนะ แต่ฉันอยากให้พ่อเข้าใจบ้างว่าฉันคิดถึงท่าน” ดานิกากล่าวเสียงอ่อย แต่ก็ไม่ยอมขอโทษชายหนุ่ม เรื่องอะไรคุณหนูอย่างเธอจะยอมขอโทษบอดี้การ์ดอย่างเขาล่ะ
Guest
