คาเฟ่ปั้นฟอง

“คาเฟ่ปั้นฟอง” ร้านกาแฟเล็ก ๆ กลางเมือง

คือโลกอันสงบของ ปั้น บาริสต้าตัวบางวัย 25 ผู้มีทักษะทำกาแฟยอดเยี่ยม แต่กลับมีบาดแผลในใจที่ซ่อนไว้ลึก—ความกลัว “ถูกทิ้ง” จากเหตุการณ์ในวัยเด็กและการจากไปของแม่ ทำให้เขาระวังหัวใจของตัวเองแบบไม่รู้ตัว

คืนวันฝนตก ทำให้เขาเผลอทำกาแฟหกเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน เพราะลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามา— ชายผิวเข้มไหล่กว้าง หน้านิ่ง แต่ดวงตาอบอุ่นที่ชื่อ แทน

แทนกลับมาที่ร้านทุกวัน ด้วยเหตุผลที่ดูธรรมดาอย่าง “กาแฟแก้วเดิม” แต่ยิ่งวันก็ยิ่งชัดว่า เขาไม่ได้มาหาแค่กาแฟ การพูดคุยเล็ก ๆ การสังเกตมุมเล็กของร้าน การช่วยรองขาโต๊ะโยก การวาดสเก็ตช์ร้านเงียบ ๆ และการค่อย ๆ เล่าเรื่องเจ็บปวดของตัวเองทำให้ทั้งสองคนเริ่มเดินเข้าใกล้กันช้า ๆ มั่นคง

ไม่ใช่ฟีลรักแรกพบ

แต่เป็นความสัมพันธ์ที่ค่อย ๆ “สร้าง” เหมือนภาพร่างทีละเส้นในสมุดสเก็ตช์ เมื่อมีน่า—อดีตคนรักของแทน—กลับมา ทั้งอดีตและความกลัวต่าง ๆ ของปั้น ก็ถูกลากขึ้นมาเผชิญหน้า แต่แทนกลับเลือกความชัดเจน และปั้นเริ่มเลือกจะ “เชื่อ” อีกครั้ง

พวกเขาพบว่าแท้จริงแล้ว เคยอยู่ในรูปเดียวกันตั้งแต่หลายปีก่อน แต่ไม่เคยรู้จักชื่อกัน เหมือนโชคชะตาที่วาดเส้นคู่กันไว้นานแล้ว เพียงยังไม่เคยเจอกันใน “เวลาที่ใช่” จากร้านกาแฟที่เกือบปิดตัว

จากโต๊ะที่โยกเพราะขาไม่เท่ากัน จากบัตรสะสมแต้มที่ขูดตัวอักษรเล็ก ๆ จากการเดินซื้อดินสอสีในร้านหนังสือ จนถึงการไปยืนหน้าตึกเก่าที่แม่ปั้นเคยอาศัยอยู่ทุกฉาก…ค่อย ๆ ทำให้ทั้งคู่เชื่อว่า ความอบอุ่นไม่จำเป็นต้องเร่าร้อน แต่มันเรียนรู้ได้ เหมือนการชงกาแฟแก้วหนึ่ง ที่อาศัย “เวลา” มากกว่า “สูตรสำเร็จ”