พลอยรุ้ง... คือเศษเสี้ยวของชีวิตที่ถูกทอดทิ้ง จนกระทั่ง คุณหญิงพิมพ์มณี หยิบยื่นแสงสว่างให้เธอในฐานะลูกบุญธรรม แต่แสงสว่างนั้นกลับทอดเงาที่มืดมิดที่สุดในชีวิตของ องศา ทายาทเพียงคนเดียวของบ้าน สำหรับเขา... พลอยรุ้งไม่ใช่น้องสาวบุญธรรม แต่คือหนามแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจ คือเงาที่คอยทวงถามความรักจากมารดาไปจากเขาตลอดกาล เขาจึงสถาปนาตัวเองเป็นผู้คุม ขีดเส้นชะตาชีวิตของเธอด้วยการกลั่นแกล้งและหยามเหยียด เพื่อให้เธอจดจำสถานะ "กาฝาก" ของตัวเองไปจนวันตาย
กาลเวลาที่ผันผ่าน... ได้หล่อหลอมให้พลอยรุ้งงดงามราวกับบุปผาที่ซ่อนพิษร้ายไว้สำหรับองศาแต่เพียงผู้เดียว ความเกลียดชังเดียงสาในวัยเด็กได้บ่มเพาะจนกลายเป็นแรงปรารถนาอันวิปริต เขาคลั่งที่ต้องเห็นเธอเติบโตเป็นหญิงสาวที่งดงามเกินกว่าที่เขาจะควบคุม และบ้าคลั่งยิ่งกว่าเมื่อต้องทนเห็นสายตาของชายอื่นที่มองเธอ เขาจึงเปลี่ยนการทารุณกรรมให้กลายเป็นการ ตีตราความเป็นเจ้าของ อย่างเลือดเย็น คุกคามเธอในทุกย่างก้าวเพื่อล่ามโซ่เธอไว้ในอาณัติของเขา
และแล้วในคืนที่เส้นศีลธรรมขาดสะบั้น... องศาก็ได้ทำลายทุกสิ่งลงด้วยมือของเขาเอง เขาย่ำยีเธอ... ทั้งร่างกายและวิญญาณ... เพื่อสนองความหึงหวงอันบ้าคลั่ง ตอกย้ำตราบาปที่เลวร้ายที่สุดลงบนตัวเธอ
แต่หลังจากคืนแห่งฝันร้าย... พลอยรุ้งไม่ได้หนีไปไหน...
คฤหาสน์ที่เคยเป็นบ้านได้แปรสภาพเป็น สุสานที่มีชีวิต อากาศทุกอณูหนักอึ้งไปด้วยความเกลียดชัง ความละอาย และแรงปรารถนาที่ไร้ทางออก พลอยรุ้งกลายเป็นตุ๊กตาแก้วที่ร้าวรานไปทั้งดวงใจ แววตาของเธอว่างเปล่าและดับแสง มีชีวิตอยู่ราวกับรอวันแตกสลาย ในขณะที่องศาต้องเผชิญหน้ากับ ตราบาปที่หายใจได้ ทุกวัน เขาถูกทรมานด้วยภาพของเธอที่เดินสวนกันในบ้าน... ภาพสะท้อนของความผิดบาปที่เขาไม่อาจลบล้าง
นี่คือเรื่องราวของสงครามประสาทที่ไร้เสียง... คือโศกนาฏกรรมที่ดำเนินไปในทุกทุกลมหายใจใต้ชายคาเดียวกัน ระหว่างผู้กระทำที่ถูกจองจำด้วยความรู้สึกผิด กับเหยื่อที่ถูกกักขังไว้ในกรงทองแห่งความเจ็บปวด โดยไม่รู้ว่าปลายทางของพวกเขา... คือการอภัย หรือการพังพินาศไปพร้อมกัน
Guest
