ฉันไม่อยากเป็นเมียยากูซ่า

“ได้โปรด...ปล่อยฉันไปนะคะ” เธอบอกเขาอีกครั้ง 

รุยยังคงนั่งนิ่ง มองเธอด้วยแววตาอ่านไม่ออก เขาเงียบจนน่าอึดอัด 

“เธอพูดเหมือนฉันจับเธอมากักขังไว้” เสียงทุ้มต่ำเปล่งออกมาอย่างเรียบเฉย ข้าวหอมเบือนหน้าไปทางอื่น 

“มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกค่ะ” เธอพึมพำตอบกลับเสียงเบา 

ชายหนุ่มเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงที่เบาลงเล็กน้อย พร้อมกับเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังสวนกว้างที่เงียบสงบ 

“เธออยากไปขนาดนั้นเลยเหรอ?” 

“ค่ะ” ข้าวหอมตอบทันที ไม่ลังเล 

ร่างสูงโปร่งหันกลับมามองหน้าเธอ ดวงตาสีเข้มวาววับในแสงไฟ 

“ได้สิ ฉันจะปล่อยเธอไป” 

ข้าวหอมเบิกตาโพลง ริมฝีปากเผยอยิ้มโดยอัตโนมัติ ใบหน้าสดใสเปล่งประกายด้วยความดีใจ เธอกลัวแทบตายกลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้เธอออกไปจากอาณาเขตของเขา แต่ดูเหมือนเธอคิดผิด เขาใจดีกว่าที่เธอคิด เขาคงเข้าใจแล้วแน่ๆ ว่าการจับเธอมาขังเอาไว้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสำหรับเขา 

"จริงเหรอคะ? คุณพูดจริงๆ นะคะ ไม่ใช่ว่ากำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม" 

"หน้าตาฉันเหมือนคนพูดเล่นงั้นหรือ" 

ข้าวหอมฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ 

"ขอบคุณนะคะที่เข้าใจฉัน" 

“แต่...” เสียงของเขาขัดขึ้นมากลางประโยค ร่างเล็กชะงักค้าง รอยยิ้มแทบจางหาย 

“ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” 

คำพูดของเขาทำให้ความดีใจของเธอชะงัก ข้าวหอมมองเขาด้วยแววตามึนงงและสับสน 

“ข้อแลกเปลี่ยน...อะไรคะ?” 

ชายหนุ่มหันกลับมามองเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ และรอยยิ้มที่มุมปากแบบที่เธอเกลียดนัก แต่หัวใจก็เต้นแปลกทุกทีเวลาเห็นมัน เขาเดินเข้ามาใกล้ ยกมือไพล่หลัง ท่าทางราวกับนักธุรกิจเจรจาเรื่องหุ้น แต่สายตาที่จ้องมานั้น...ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนที่ถูกพนันแทน 

“มาเล่นเกมกับฉันสิ ถ้าเธอชนะ ฉันจะปล่อยเธอไป... อย่างไม่มีเงื่อนไข"