พี่ไม่เล่น

สปอย 

" พี่ปราบช่วยทำอะไรสักอย่างสิคะ ขนมไม่อยากได้ยินเสียงมัน " 

ป้องปราบหลุบตามองร่างเล็กที่มุดอยู่กับหน้าอกเขาพลางครุ่นคิดว่าเขาจะหาวิธีไหนทำให้เธอลืมเรื่องนี้ดี แต่ในหัวเจ้ากรรมกลับไม่คิดเรื่องดีๆ เอาเสียเลย อาจเพราะตอนนี้หน้าอกของสาวเจ้าที่กำลังบดเบียดอยู่ตรงช่วงหน้าท้องเขา ความนุ่มนิ่มของมันทำให้เขาคิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่างเดียว 

" เรามาทำเหมือนที่ทำกันวันนั้นดีรึเปล่า ไม่แน่นะว่าอาจช่วยทำให้ขนมไม่ต้องคิดถึงเสียงฟ้าร้องในตอนนี้ " 

" อะไรก็ได้ค่ะ ขนมอยากลืม ไม่อยากได้ยินเสียงฟ้าร้อง กรี๊ด! " 

ร่างเล็กกรีดร้องดังลั่นเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องคำรามสนั่นหวั่นไหวไปทั่วผืนฟ้า ตอนนี้เธอไม่สนแล้วว่าพี่ปราบจะทำอะไร ขอแค่ให้เธอไม่ต้องจดจ่ออยู่กับเสียงฟ้าร้องฟ้าแล่บนี่ก็พอ 

" พูดแบบนี้พี่หนักใจนะ " 

ปลายคางมนถูกช้อนขึ้นด้วยมือหนาให้ขนมหวานลืมตาจ้องมองเขา ไฟหัวเตียงเริ่มหรี่ลงให้พอแค่สลัวๆ สายตาคมเข้มที่จ้องมองมาราวกับสะกดให้ร่างบางต้องนอนนิ่งจ้องมองเขาตอบอยู่อย่างนั้น 

มือหนาค่อยๆ ยื่นมาลูบแก้มนวลเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนมันลงไปบริเวณริมฝีปากอวบอิ่ม ป้องปราบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ระหว่างที่เขาใช้นิ้วหัวแม่มือปาดไล่กลีบปากล่างของคนตัวเล็กเล่น ค่ำคืนนี้ดูเหมือนบรรยากาศเป็นใจให้เราสองคนได้ใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาอุตส่าห์แบ่งเส้นเว้นระยะห่างมาโดยตลอดเวลาที่เราสองนอนด้วยกัน แต่วันนี้ดันเป็นเธอที่ข้ามเส้นนั้นมาหาเขา 

" เธอรู้รึเปล่าว่าฉันต้องห้ามใจตัวเองมากแค่ไหน " 

คำเรียกขานเปลี่ยนไปและดูห่างเหินไม่เหมือนเดิมทำให้ขนมหวานรู้สึกสงสัย แล้วทำไมเขาต้องหักห้ามใจตัวเอง มันหมายความว่ายังไง 

" พี่ปราบไม่พอใจอะไรขนมรึเปล่าคะ โกรธอะไรขนมเหรอ " 

ร่างเล็กขยับเข้าหาด้วยความลืมตัว ร่างกายเธอนั้นมันบดเบียดเขาแทบจะกลายเป็นร่างเดียวกันอยู่รอมร่อ ยิ่งเบียดเข้ามายิ่งทำให้ความอดทนอดกลั้นของป้องปราบยิ่งหมดลง 

' เราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ สักหน่อย และพี่ชายคนนี้ก็ไม่เคยคิดว่าน้องสาวคนนี้เป็นน้องสาวเลยสักครั้ง '