ไฟกามกลางพงไพร

อรณิชายังคงยืนหลบหลับประตู แอบจ้องมองฝ้ายคำผงกศีรษะเข้าออกหน้าขาของเอก เด็กหนุ่มรวบเส้นผมยาวสลวยของแฟนสาวไว้พลางก้มหน้าจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะจิกขยุ้มเส้นผมเธอด้วยมือข้างนั้น ส่วนมืออีกข้างกุมที่คางมนสวยของฝ้ายเหมือนจะล็อกไว้แล้วกระเด้าเอวเสยแก่นดุ้นเข้าออก 

“อ๊อกก...อืออ” 

ฝ้ายหลับตาแล้วทำท่าจะสำลักออกมาเพราะส่วนหัวบานไถลลึกเข้าไปในลำคอ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยกับการกระทำแบบดิบ ๆ ของแฟนหนุ่ม ภาพตรงหน้าทิ่มแทงสู่หัวอกของอรณิชา เธอไม่เคยพานพบความเร่าร้อนแบบนี้มาก่อนเลย 

จริงอยู่ว่าอรเคยมอบความสุขด้วยปากให้พี่พลมาบ้างแล้ว แต่สามีของเธอก็ไม่เคยทำแบบนี้ ไม่เคยแสดงท่าทีดิบ ๆ แบบนี้ อรณิชาเกิดความกระดากอายปะปนกับความร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ได้ กระนั้น ดวงตาของเธอก็ยังเพ่งมองไปที่ทั้งสองคน ซึ่งตอนนี้ ฝ้ายคำไม่ยอมแพ้ เธอขยับมือข้างหนึ่งมากุมแท่งเนื้อของเอกแล้วอ้าปากรับอย่างเต็มอกเต็มใจ แถมยังดูดดุนจนเกิดเสียงบ๊วบบ บ๊วบบบ บ๊วบบ บ๊วบบบ 

อรณิชาหลับตาแน่นชั่วครู่เพื่อพยายามตัดขาดจากภาพเร่าร้อนตรงหน้า แต่ยิ่งพยายามหนี ความรู้สึกกลับยิ่งไล่ตามเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ราวกับไฟที่ลามเข้าไปถึงเส้นเลือดทุกเส้นในร่างกาย หัวใจเธอสั่นสะท้านแรงขึ้นทุกที 

...และในห้วงวูบหนึ่ง เธอเผลอหล่นลงไปในห้วงจินตนาการดำมืดโดยไม่รู้ตัว 

ร่างกายของเธอเข้าไปแทนที่ฝ้ายที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตรงนั้น แผงอกกำยำของเอกอยู่ใกล้แค่เอื้อม กลิ่นเหงื่อและกลิ่นกายเด็กหนุ่มที่อบอวลราวกับโอบรัดเธอไว้ในอ้อมแขน เส้นผมยาวดำขลับของเธอถูกเขาขยุ้มรวบขึ้นสูง ริมฝีปากของเธออ้าออกต้อนรับแท่งเนื้อแข็งแกร่งที่ดันลึกเข้ามา… 

ความรู้สึกนั้นแรงจนทำให้เธอสะดุ้งน้อย ๆ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความอับอายที่สุดและตระหนกตกใจอย่างยิ่งกับสิ่งที่ใจตัวเองกำลังวาดฝัน ภาพที่เห็นตรงหน้าซ้อนทับกับความนึกคิดในหัวจนแยกแทบไม่ออกว่าอะไรคือความจริง อะไรคือความเพ้อฝัน 

“ไม่นะ…” 

อรณิชาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง แต่ปลายนิ้วกลับกำสาบเสื้อคลุมแน่นกว่าเดิม ราวกับพยายามกักเก็บแรงปรารถนาอันล้นทะลักไม่ให้แสดงออกมา