ย้อนเวลามาเป็นคุณย่า

" กรี๊ดดดดด! " 

เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนบวกกับเสียงกรีดร้องดังลั่นของจือเย่าด้วยความตกใจเมื่อมีรถยนต์คันหรูสีดำไม่รู้วิ่งมาจากทางไหนเกือบชนเธอเข้า สมัยนี้รถแบบนี้ถือว่าหรูหรา ดูท่าเจ้าของรถคันนี้คงรวยมากแน่ๆ ในยุคนี้การมีรถแบบนี้ขับสักคันมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรขับขี่แบบนี้หรือเปล่า เกิดชนคนตายเข้าจะทำอย่างไรหรือเป็นพวกคนรวยไร้สมองกัน เธอไม่ได้เหมารวมหมดนะ แค่บางคนเท่านั้น 

ฉืด~ 

เสียงลดกระจกฝั่งด้านหลังที่ไม่ใช่ด้านคนขับถูกกดลงจือเย่าเงยมองหลังจากตั้งสติตัวเองอยู่ครู่หนึ่งเผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มรูปหล่อติดเฉยชานิ่งเรียบราวกับสายน้ำเย็นเฉียบอย่างไรอย่างนั้น ดวงตาเขาดูเย็นชาเหมือนกับใบหน้าหล่อๆ ของเขาไม่มีผิด เขาไม่ยิ้มแถมยังทำหน้าเหมือนคนเบื่อหน่ายชีวิตคิดสั้นอยู่ตลอดเวลา 

" ไม่ดูทางเหรอว่านี่มันทางรถไม่ใช่ทางคนวิ่ง " 

จือเย่ากวาดตามอง เธอเพิ่งสังเกตและเพิ่งรู้ตัวว่าเธอไม่ได้วิ่งอยู่ตรงไหล่ทางสำหรับคนเดินเท้าแต่ดันวิ่งทะเล่อทะล่าออกมากลางถนนแบบนี้เธอผิดเต็มประตูจะอ้าปากเถียงเขากลับก็ไม่ได้ด้วยเพราะเขามาถูกทางเธอต่างหากที่มาผิดทาง รีบจนไม่ดูอะไรโชคดีแค่ไหนที่ไม่ถูกรถชนตาย 

" ขอโทษค่ะ พอดีว่าฉันรีบ " 

" แค่ขอโทษคิดว่ามันหายเหรอ ขอโทษแล้วทุกอย่างจะจบลงง่ายๆ งั้นหรือ ถ้าเกิดรถฉันเป็นรอยขึ้นมาเธอมีปัญญาชดใช้รึไง " 

เจ้าของดวงหน้าหวานยืนเม้มปากแน่นนึกสาปแช่งชายหนุ่มในใจว่าเรื่องแค่นี้เองทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ เธอขอโทษไปแล้วอีกอย่างมันยังไม่ทันเกิดอะไรขึ้นสักหน่อยแต่ทำเหมือนว่าอยากให้มันเกิดอย่างไรอย่างนั้น ถ้าขอโทษแล้วไม่หายเขาจะให้เธอทำอะไรถึงจะพอใจ 

' คนนิสัยเสีย ใจแคบสงสัยมีทุกยุคทุกสมัยสินะ ' 

" แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงคะ ฉันขอโทษไปแล้วอีกอย่างรถคุณยังไม่ทันมีรอยด้วยซ้ำ คุณจะให้ฉันชดใช้อะไร เอาเป็นว่าฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ พอดีฉันรีบไปทำงาน " 

" ทำงาน? หึ " 

ไม่พูดเปล่ายังใช้สายตาเหยียดหยามมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอทำเหมือนว่ากำลังนึกสมเพชสภาพของเธออยู่อย่างไรอย่างนั้น จือเย่ามองตามสายตาเขาแล้วเงยหน้าหน้าเขาอีกครั้ง 

" ดูสภาพเธอแล้วไม่น่าจะไปทำงานไหว " 

" ทำไมคะ สภาพฉันตอนนี้มันไปหนักส่วนไหนของคุณอยู่งั้นเหรอ " 

เธอรู้ว่าสภาพเธอตอนนี้มันดูไม่จืดแต่งตัวออกจากบ้านมาก็ดีแต่ดันมาหัวฟูกระเซอะกระเซิงเพียงเพราะว่าวิ่งหาโรงพยาบาลไม่เจอแถมรีบมากเนื่องจากว่าเธอใกล้ไปทำงานสาย แต่ดูท่าตอนนี้ให้ตายอย่างไรก็คงไปไม่ทันแล้ว เธอสายเพราะผู้ชายคนนี้เอาแต่เรื่องมากหาเรื่องเธอไม่หยุด เธอขอโทษแล้วแทนที่จะจบๆ ไป แต่เขาทำเหมือนว่าไม่อยากจบ 

" คุณ... "  ก่อนที่จือเย่าจะได้พูดอะไรต่อชายหนุ่มกลับหันหน้าหนีเหมือนไม่อยากจะเสวนากับเธอต่อแล้วบอกคนขับรถของเขาให้ขับออกไป 

" ออกรถเลยฉันเสียเวลามากพอแล้ว " 

รถคันหรูค่อยๆ เคลื่อนตัวผ่านหน้าจือเย่าไปอย่างช้าๆ พร้อมกับกระจกรถที่ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาปิดหน้าเขาเอาไว้ ร่างเล็กได้แค่ยืนกำหมันแน่นด้วยความโกรธและอับอาย เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่พูดจาหยาบคายกับเธอแบบนี้มาก่อน เขาพูดดูถูกเธอไม่พอแถมยังใช้สายตามองเธออย่างกับว่าเธอเป็นตัวเชื้อโรคอีก 

" อย่าให้เจอหน้าอีกครั้งแล้วกัน คอยดูเถอะฉันจะด่าคืนให้สาสม "