คุณชาย…ข้าผู้นี้มิอยากเป็นศรีภรรยาท่าน!

“เอาของข้าคืนมานะ” ซืออิ๋งเยวี่ยตะกายตัวไขว้คว้า ทว่าจับได้เพียงอากาศ

“สำคัญกับเจ้านักหรือ” นัยน์ตาคมหรี่ลง หันไปสวมใส่เสื้อผ้าของตนใต้แสงสลัว ถือวิสาสะเก็บหยกครึ่งซีกและไข่มุกเรืองแสงของนางไว้เสมือนเป็นของกลางที่ถูกทางการยึด

“สำคัญไหมไม่รู้ แต่ท่านพ่อท่านแม่ของข้าบอกว่าต้องเก็บรักษาให้ดี ห้ามทำหายแล้วก็ห้ามเอาไปขายอีก ไม่อย่างนั้นพอกลับไปข้าโดนตีตูดลายแน่ พี่ชาย…ท่านเอาคืนมาเถอะนะ” นางเอ่ยเสียงอ้อนวอนแกมจะร้องไห้เต็มทน บนโลกนี้ไม่มีอะไรน่าหวาดหวั่นเท่าไม้เรียวก้านยาวของท่านแม่อีกแล้ว

เขาทำหน้าประมาณว่า อ้อ.. ออกมาแล้วจ้องมองนางแน่นิ่ง เอ่ยเสียงเนิบนาบ “เคยขาย?”

“ตอนนั้นข้ายังเล็ก ข้าเอาไปขายไถ่แม่วัวนมที่น่าสงสารมาตัวหนึ่ง” นางสารภาพด้วยหวังให้เขาหายแคลงใจส่งหยกนั้นคืนมาเร็วๆ

“อ้อ” เขาครางเสียงต่ำในลำคอ คราวนี้สีหน้าส่อแววดุดันคล้ายไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

เพ่ย! จะให้เขาพอใจรึ นางเล่นเอาสมบัติล้ำค่าชิ้นสำคัญของตระกูลเขาที่มอบให้เป็นของแทนใจไปขายแลกแม่วัวนม ทั้งเหตุผลยัง…น่าตายนัก!

“รู้มั้ยว่าอาจถูกลงโทษตัดหัวทั้งตระกูลได้”

ซืออิ๋งเยวี่ยมองเขาอย่างลนลานระคนหวาดระแวง “ตอนนั้นข้ายังอายุน้อยมาก ทำอะไรไม่ยั้งคิด ตอนนี้รู้แล้วไม่ทำอีกแน่นอน ทั้งมันเป็นของสำคัญไว้ยืนยันตัวตนจะต้องเอาไปคืนเขาด้วย พี่ชายท่านส่งมันคืนมาให้ข้าเถอะนะ…”

ชายหนุ่มชะงักเท้าที่ย่างสามขุมเข้ามาใกล้นาง มีความเคลือบแคลงวาบผ่านแววตา “หมายความว่ายังไง”

“ท่านจะถามเรื่องของข้าไปทำไม สอบปากคำอยู่หรือ รีบๆ ไปถอนพิษเถอะ ข้าระงับมันไว้ได้แค่สองชั่วยามเองนะ” ซืออิ๋งเยวี่ยเอ่ยอย่างร้อนใจ แต่คนเบื้องหน้าไม่มีแววคล้อยตาม

“ข้าถามก็ตอบ!”

เขาเอ่ยเสียงเย็นลอดไรฟัน รวบร่างบางเข้ามาใกล้ใช้มือหนาแข็งแรงบีบปายคางเล็กเบาๆ เมื่อเข้าใกล้จึงได้เห็นรอยปูดช้ำกลางหน้าผากขาวเนียนมือที่บีบรั้งงอนงามจึงคลายลง ซืออิ๋งเยวี่ยสะบัดหน้าหนีอย่างทุกข์ทน สุดท้ายจำใจต้องจำนน เมื่อโจรชั่วกำลังโอบเอวนางคล้ายกอดแน่น

“ต้องเอาไปคืนสิ หยกนี้เป็นของหมั้นหมายระหว่างข้ากับบุรุษผู้หนึ่ง ข้าต้องการเอาไปคืนเขาเพื่อถอนหมั้น”

…………………

เรื่องราวของซืออิ๋งเยวี่ยบุตรสาวแม่ทัพใหญ่ชายแดน สาวน้อยหน้าตาธรรมดา นิสัยซื่อตรง เติบโตอยู่ในค่ายทหารและร่ำเรียนสมุนไพรในสำนักศึกษาตั้งแต่เด็ก วาสนาชักนำได้ถูกหมั้นหมายไว้กับคุณชายจวนติ้งอ๋องตั้งแต่วัยเยาว์

ด้านหนึ่งคือโย่วเหิง บุตรชายคนเดียวของติ้งอ๋องซึ่งบิดามีศักดิ์เป็นน้องชายแท้ๆ ร่วมมารดาขององค์จักพรรดิ โตมาท่ามกลางผู้คนห้อมล้อมเอาใจ นิสัยเป็นพ่อพวงมาลัยเอาใจยาก ทว่าเป็นบุรุษรูปงาม รูปโฉมเป็นที่กล่าวขานทั่วบ้านทั่วเมืองไม่ด้อยไปกว่าชื่อเสียงอันเสเพลของเขา ด้วยฐานะสูงส่งที่พ่วงมาด้วยแต่กำเนิด จึงเป็นที่หลงใหลใฝ่ฝันของเหล่าสตรีน้อยใหญ่ทั่วทั้งเมืองตี้เยว่!

**************

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน

ไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ใดๆ ทั้งสิ้น

ทุกอย่างภายในเรื่อง ทั้งตัวละคร ตำแหน่งอาชีพ

สถานที่และชื่อเมืองต่างๆ ล้วนสมมุติขึ้น

ในเรื่องราวอาจมีความไม่สมเหตุสมผล

ขอให้นักอ่านโปรดใช้วิจารณญาณ

โปรดอ่านเพื่อความบันเทิง

………

****กรุณาคอมเม้นต์ ติชม ด้วยความสุภาพ ไม่ใช้คำหยาบคายหรือคำพูดส่อเสียดแสดงความเกลียดชังต่อผลงานผู้เขียนนะคะ เพราะไรท์ใจบ๊างบาง>~<****

****ขอความกรุณานักอ่านซึ่งเป็นสุภาพชนทุกท่าน คอมเม้นต์แสดงความเห็นดีๆ และน่ารัก ติชมกันอย่างสุภาพ ไรท์พร้อมรับฟังและนำไปปรับปรุงค่ะ****

ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนล่วงหน้าค่ะ^^

………….

***นิยายเรื่องนี้แต่งจบแล้ว จะมีการติดเหรียญและจะลง E-Book ตอนจบเนื้อหาทั้งหมดนะคะ ซึ่งเนื้อหาไรท์จะลงรายตอนไปจนจบสำหรับนักอ่านที่สะดวกอ่านรายตอน วันละ 2-3 ตอนค่ะ***

ขอให้นักอ่านทุกท่านมีความสุขกับการอ่าน

ฝากนามปากกา 'ล้านเล่มเกวียน' และ ‘มุ๋งมิ๋ง’ ให้ติดตามผลงานกันด้วยนะคะ

ไรท์เป็นสายสุขริยมค่ะ ไม่ค่อยมีดราม่าเท่าไหร่ค่ะ

ฝากติดตามผลงานอีกเรื่องของไรท์ด้วยน้า

ชื่อเรื่องว่า ท่านพี่เจ้าขา มาสร้างฐานะด้วยกันเถิด

https://www.readawrite.com/a/2b26846ff95af1c656b4d000a128c51

นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ และฉบับเพิ่มเติม พ.ศ. ๒๕๕๘

ไม่อนุญาตให้คัดลอก ปลอมแปลง ดัดแปลง แสกนหนังสือหรือถ่ายภาพหน้าจอส่วนใดหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ เพื่อจำหน่ายหรือเผยแพร่และเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์หรือทางอื่นทางใดก็ตาม เว้นเพียงได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น หากฝ่าฝืนจะดำเนินการตามกฎหมายให้ถึงที่สุด