ภรรยาเช่นข้า หาได้ยากยิ่ง [ตัวประกอบ]

เรื่องย่อ...

“รัชทายาทก็เหลือเกิน  ไยถึงปล่อยให้คนเช่นนี้เข้ามาในวังได้  หรือยังเข้าใจว่านางคือคนที่คอยดูแลพระองค์จนหายดี ถึงไม่ยอมขับไล่นางไปไกล ๆ” มู่หลิงเอ่ยอย่างแค้นใจ

“พอเถิด เจ้าก็เคยได้ยินมิใช่หรือว่ารัชทายาทตรัสกับข้าว่าเช่นไร  พระองค์ทรงทำดีกับข้าก็เพราะหน้าที่พระสวามี  ส่วนข้าทำดีกับเขาก็เพื่อรักษาตำแหน่งนี้ไว้ก็เท่านั้น  หากใจรัชทายาทมีกู้อิงเถาจริง  เราจะไปทำอันใดได้เล่า” ตันหยางเอ่ยราวกับเข้าใจเรื่องราว  ทว่าแววตาที่สื่อออกมาหาได้เป็นเช่นนั้นไม่

“พระชายา  ไม่รู้สึกอันใดกับรัชทายาทจริง ๆ หรือเพคะ”

ตันหยางยกยิ้มก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเหม่อลอย

“พี่ก็รู้ว่าข้าไม่ได้อยากอยู่ในกรงทองแห่งนี้ ทว่าข้าเกิดมาเป็นมู่ตันหยางแล้ว ไหนเลยจะเปลี่ยนชะตาตรงนี้ได้  หากต่อต้าน  ตระกูลมู่อาจหมดสิ้นซึ่งอำนาจ”  แววตาคู่สวยช่างเลื่อนลอยนัก  เมื่อได้เอ่ยถึงเรื่องของใครบางคนที่ทำให้นางว้าวุ่นเสมอ

เป็นจังหวะที่จิ่นหรงเปิดประตูเข้ามาพอดี  ตันหยางหันขวับไปมองเขา  ใจดวงน้อยเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย  

ห้าวันแล้วสินะที่นางไม่ได้พบหน้าเขาแบบตรง ๆ เช่นนี้

“อี้ฟานบอกว่าเจ้าจะค้างคืนที่นี่กระนั้นหรือ”

“เพคะ” ตอบรับสั้น ๆ

“มู่หลิง  กลับไปเอาอาภรณ์มาให้ข้า  ข้าจะพำนักกับพระชายาที่นี่  ประเดี๋ยวเสด็จย่าจะตำหนิข้าอีก”

“พะ… เพคะ”  มู่หลิงก็ได้แต่ทำตาม  

เมื่อประตูปิดลงร่างสูงก็เดินมาหยุดที่หน้าชายาของตน  เขาจ้องนางเพียงครู่ก็เสหลบ ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะแล้วรินชาดื่ม

“กล้ามากนะที่หนีมานอนที่นี่  ฟ้องอะไรเสด็จย่าอีกล่ะ”

“เปล่าเพคะ”  ตันหยางบอกปัด  พร้อมกับเหลือบมองเขาไปด้วย ‘เมื่อครู่เขาจะได้ยินที่เราพูดไหมนะ’ นึกในใจอย่างกังวล

เพราะตอนที่นางเอ่ย ตันหยางไม่ทันระวังว่าใครจะแอบฟังหรือไม่ ยามคิดถึงเรื่องคนตรงหน้านางก็มักจะเหม่อตลอด  และมันก็ชักจะหนักขึ้นทุกที แม้แต่เสียงฝีเท้าเขานางก็ยังไม่ได้ยิน

“รัชทายาททรงเสวยอะไรมาหรือยังเพคะ”

“ยัง” คนตัวโตตอบกลับห้วน ๆ

“เช่นนั้นหม่อมฉันจะให้คนจัดสำรับมาให้นะเพคะ” สิ้นคำตันหยางก็ปลีกตัวออกมา  โดยมีผู้เป็นสามีมองตามทุกฝีก้าว

“กรงทองแห่งนี้คงทำให้เจ้าอึดอัดมากสินะ” จิ่นหรงพึมพำถึงสิ่งที่ตนได้ยิน  และนั่นก็ทำให้เขาต้องรีบสาวเท้าก้าวเข้ามา  หมายจะออกปากไล่นางไปให้พ้นเสีย ทว่าเมื่อเขาพบหน้านาง คำพูดที่คิดไว้กลับจุกอยู่ที่คอไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้