ภรรยาเช่นข้า หาได้ยากยิ่ง [นางเอก] มีอีบุ๊ค

#เรื่องย่อ...

“หากท่านยังก้าวเข้ามา ข้าจะเอาชีวิตนาง” ฟูหลิงส่งเสียงข่มขู่ เพราะผู้เป็นสามีไม่ได้หยุดเท้าที่ก้าวตรงมาเลย 

“จะฆ่าก็ฆ่า ก่อนหน้านี้หวังจินเยว่คิดเอาชีวิตเจ้ามิใช่หรือ มิหนำซ้ำนางยังส่งคนไปรายงานเรื่องของเจ้ากับทางราชสำนักอีก ข้าเองก็ไม่ได้คิดจะไว้ชีวิตนางตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่รอให้สร้างอาวุธเสร็จเท่านั้น แต่ถ้ายามนี้เจ้าอยากเอาชีวิตนางเพื่อระบายความแค้น เช่นนั้นข้าผู้เป็นสามีจะช่วยสนับสนุนเจ้าก็แล้วกัน” สิ้นคำ ร่างสูงของฉินอ๋องก็ก้าวเข้ามาประชิดตรงหน้าคนทั้งคู่

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันมิได้ อึก… ทะ…ทำไม” หวังจินเยว่เอ่ยได้แค่นั้น เพราะบัดนี้ร่างของนางถูกคมมีดสั้นปักลงที่ท้องแล้ว และมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่ยังมีตามมาอีกสองหน ราวกับย้ำให้แน่ใจว่า นางจะต้องสิ้นชีพตรงนี้จริง ๆ

“หลี่โม่ จัดการที่เหลือเสีย” ฉินอ๋องออกคำสั่งเสียงเข้ม

“พ่ะย่ะค่ะ” คนสนิทรับคำ จากนั้นเหล่าผู้ติดตามของคุณหนูหวัง ก็ถูกพาตัวลงไปด้วยอาการหวาดกลัว

ด้านฟูหลิงได้แต่ยืนนิ่ง ทว่านางมิได้ตื่นตระหนกกับการกระทำของเขา เพราะเรื่องฆ่าแกงกันหญิงสาวเคยเห็นจนชินตาแล้ว เพียงแต่หลายสิ่งที่ประเดประดังเข้ามา มันทำให้สับสนนัก 

ที่นี่คือยุคอดีต หรือเป็นโลกนิยายที่นางสร้างขึ้นกันแน่

แล้วถ้าเป็นเช่นนั้น เหตุไฉน ตนที่เป็นนางเอกจึงไม่ได้อยู่กับพระเอกอย่างฟู่อินหลางเล่า ทำไมถึงเป็นนางร้ายของเรื่องที่ได้ครอบครองเขา ส่วนนางเอกอย่างนางกลับต้องมาเผชิญชะตากรรมที่ต่างออกไป จะเรียกว่ารันทดมันก็ไม่ผิดนัก 

“อ่า… ปวดหัวอีกแล้ว” เสียงแหบพร่าเปล่งออกมาพร้อมกับโลหิตที่กำลังไหลออกจากจมูกเหมือนคราวก่อน

และทันใดนั้น ร่างของนางก็ลอยละลิ่วขึ้นจากพื้น

“ปล่อยข้า” ฟูหลิงส่งเสียงท้วง

“อย่าดื้อ” แม้จะเอ่ยเช่นนี้ ทว่าน้ำเสียงเหยียนตี้กลับไม่ได้แข็งกร้าว แต่เมื่อเขาจะก้าวพานางออกไป ร่างอรชรกลับดิ้นพาตนเองออกจากอ้อมแขนเขาโดยไม่ทันตั้งตัว 

จากนั้นฟูหลิงก็รีบถอยมายืนที่กลางทางเดิน 

“ฟูหลิงอย่าดื้อ ข้าจะพาเจ้ากลับไปพัก” ฉินอ๋องกล่าวพร้อมกับเดินเข้ามาหาผู้ที่ยื่นปลายปิ่นมาทางเขา ทว่าเมื่อนางใช้ปิ่นนั้นทิ่มที่คอตนเอง สองเท้าเขากลับหยุดลงในทันที

“อย่าทำอะไรบ้า ๆ วางปิ่นลงประเดี๋ยวนี้” 

ฟูหลิงยกยิ้ม “ท่านห่วงข้า หรือเป็นเพราะยังไม่ได้ใช้ประโยชน์จากตัวข้ากันแน่เจิ้งเหยียนตี้ ข้าไม่ใช่อนุท่านจริง ๆ สินะ ที่ผ่านมา…ล้วนแต่โกหกทั้งเพ” นางยิ้มหยันตนเอง 

เพราะสองสามวันมานี้ นางคิดว่าตนจะมีชีวิตสงบสุขอย่างที่ใจหวัง หากทำดีกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ทว่าความจริงแล้ว ทุกอย่างมันคือแผนการที่เขาวางไว้ต่างหาก คนตรงหน้าต้องการเพียงแค่ใช้ประโยชน์จากตัวนางเท่านั้น 

“วางปิ่นลง แล้วมาคุยกันดีดี เจ้าอยากรู้เรื่องใด ข้าสัญญาว่าจะไม่ปิดบัง จะบอกเจ้าทุกอย่าง” เหยียนตี้พยายามโน้มน้าว ซึ่งอันที่จริง เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำเช่นนี้

เพราะความจริงหากเขาพุ่งเข้าไปประชิดนาง ไป่ฮวาคงไม่ทันตั้งตัว เพราะระยะห่างของทั้งคู่มีแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ทว่าเมื่อเขาเห็นโลหิตที่กำลังไหล ใจเขากลับกังวลขึ้นมา จนไม่กล้าก้าวขาออกไปด้านหน้า สุดท้ายจึงทำได้เพียงแค่ยืนมอง

“หึ! หม่อมฉันไม่เชื่อคำพูดของพระองค์แล้วเพคะ”

เหยียนตี้ชะงักงันในทันที ใจที่เคยแกร่งดั่งภูผา บัดนี้เหมือนมีบางสิ่งทุบลงมา จนเขารู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก

และไม่ทันที่เขาจะได้ทักท้วงอันใด ร่างอรชรตรงหน้าก็หมุนตัวแล้วออกวิ่งตรงไปตามทางเดินบนกำแพง เขาจึงรีบวิ่งตามในทันที พร้อมกับส่งเสียงร้องห้ามอย่างเป็นกังวล เพราะเบื้องหน้าทางฝั่งขวา คือแม่น้ำสายหลักของเมือง ที่เรียบไปกับกำแพงและมันก็ลึกมากเทียบเท่ากับเรือนสามชั้นเลยก็ว่าได้ 

“หยุดนะ! ฟูหลิง!” เหยียนตี้ร้องห้ามเสียงหลง

ทว่ามันไม่ทันแล้ว เพราะร่างอรชรที่วิ่งตรงไป บัดนี้ใช้เท้ายันผนังกำแพง แล้วพุ่งตัวลงแม่น้ำไปอย่างไม่หวาดหวั่นสักนิด

ตูม!! เสียงน้ำสาดกระเซ็นดังมาพร้อมกับเสียงร้องเรียกจากด้านบน หากมิใช่เพราะคนสนิทมารั้งไว้ได้ทัน ฉินอ๋องคงพุ่งตามลงไปแล้ว และเขาก็กำลังเหวี่ยงตัวไปมาเพื่อให้หลุด

ท่าทางของเหยียนตี้ในยามนี้ไม่ต่างจากคนขาดสติ เหล่าคนสนิทจึงได้แต่กังวล เพราะผู้เป็นนายไม่เคยมีอาการเช่นนี้มาก่อน

“ตามหานาง! ตามหานาง!” เหยียนตี้พึมพำก่อนจะหมดสติ 

🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥

พาสสุดท้ายนี้ ออกแนวดราม่า มีปมหลายอย่างที่ฝังอยู่ มันจะถูกแก้ไปทีละนิด เพราะ "พระนาง" เริ่มต้นจากความไม่เข้าใจ ไม่ได้ตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกเห็น แต่มันเป็นรักที่ซึมซับกันทีละนิด ต่างคนต่างมีนิสัยเย็นชา หวังแค่ประโยชน์จากอีกฝ่าย แต่พอได้อยู่ด้วยกันนานไป ความรู้สึกที่ไม่เคยมีก็บังเกิดขึ้น 

ที่เหลือไปตามต่อกันเองนะคะ...

ถึงจะดราม่า แต่จบสุขนิยมเหมือนเดิมค่ะ  

และยังคงคอนเซ็ปต์ สามีคลั่งรักนะคะ

[ซูมู่หราน]