ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินจอมหยิ่งของท่านแม่ทัพ

แนะนำตัวละคร

หลานหลันฮวา (ขนมปัง)

แพทต์แผนจีนที่เรียนจบมาจากเมืองจีนโดยตรง เธออายุเพียง 25ปี นิสัยดี น่ารัก เรียนเก่ง เธอได้ประสบอุบัติเหตุจบได้ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของฮูหยินจอมหยิ่งของท่านแม่ทัพอย่างไม่ตั้งใจ อายุพวกนางทั้งสองเท่ากัน แต่นิสัยกลับต่างกันสุดขั้ว เพราะเจ้าของร่างนี้ช่างหยิ่ง และทนงตนยิ่งนัก ไร้ศิลธรรมนางเห็นแก่ตัวไม่เคยนึกถึงส่วนรวม แล้วทีนี้นางจะใช้ชีวิตในร่างนี้ต่ออย่างไร

โม่ชิงเฉิน

แม่ทัพหนุ่มแห่งแคว้น อายุของเขา28ปี เงียบ ขรึม มองดูภายนอก โหด ดุ น่าเกรงขาม นางมารู้ทีหลังว่าเขาผู้นี้เป็นสามีของหลานหลันฮวา เขาไม่ชอบหน้านาง เพราะตั้งแต่วันที่นางก้าวเข้ามาในจวนก็ทำจวนของเขาวุ่นวายไปหมด จนถึงขั้นที่นางตบตีคนของเขาโดยที่เขาไม่รู้เรื่อง

แนะนำเรื่อง

"โบยนางจนกว่านางจะยอมรับ"

หลังจากสิ้นคำของเขา ไม้ก็กระทบเนื้อของนางจนนางสะดุ้งโหยง

"ข้าเจ็บ บอกว่าเจ็บไง นี่คนนะมิใช่สัตว์เลี้ยง เหตุใดถึงทำกับข้าอย่างป่าเถื่อนเช่นนี้" นางร้องโวยวายออกมา แต่มีหรือที่เขาจะฟัง

"โบยนางต่อ อย่าหยุด" เขาสั่งออกมาแต่เห็นคนของเขาทำท่าจะหยุด ทำให้คนของเขายังโบยนางอยู่อย่างนั้น เขาที่เขายืนกอดอกยืนมองด้วยใบหน้าเรียบเฉย นางโดนโบยจนสลบไป โดยที่ไม่มีใครสามารถช่วยนางได้สักคน ไม่นานหยาดฝนก็เทกระหน่ำลงมาไม่ขาด ทำให้เขาสั่งหยุดแล้วพูดออกมาด้วยใบหน้าเหี้ยม

"หากนางเก่งจริง ให้นางกลับเข้าเรือนเอง" ก่อนที่เขาจะเงียบแล้วเดินหันหลังจากไป โดยที่ไม่ได้สนใจร่างบางที่นอนสลบอยู่ท่ามกลางสายฝนอยู่นอกเรือนสักนิด

หลานหลันฮวาที่เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากที่นางนอนสลบคลุกหญ้าอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ ลี่ผิงจึงรีบเดินเข้ามาพยุงนายของตนแล้วเดินกลับเรือนเพราะท่านแม่ทัพได้อนุญาตให้นางพาผู้เป็นนายกลับเรือนได้

"ฮูหยินเป็นอะไรมากหรือไม่เจ้าค่ะ เจ็บตรงไหนบ้าง?" ลี่ผิงถามออกมาอย่างห่วยใย พร้อมกับพยุงผู้เป็นนายเข้ามาในห้อง

"ข้าไปยักยอกเงินในจวนตอนไหนกัน?" ไม่ตอบคำถามแต่ถามสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างอยากรู้

"ยักยอกเงินอะไรหรือเจ้าค่ะ พวกเราไม่เคยทำแบบนั้น นี่ฮูหยินโดนโบยเพราะเรื่องนี้งั้นหรือ?"

"ใช่ ท่านแม่ทัพใส่ความข้าอย่างเดียวเลย เอาแต่สั่งให้โบยข้าอย่างเดียว ทำแบบนี้มันโยนความผิดให้ข้าชัด ๆ " บ่นออกมาพร้อมกับกัดฟันข่มความเจ็บ

"ไม่เป็นไรนะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าช่วยสืบว่าใครมันเป็นคนทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ ว่าแต่ฮูหยินเจ็บตรงไหนบ้างเจ้าค่ะ?" ถามพร้อมกับแตะมือลงมาที่หลังของนาง

"โอ้ย!" ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"ฮูหยิน" ก่อนที่ลี่ผิงจะรีบเข้าเปิดดูแผลของนาง

"ข้าไม่เป็นอะไรมาก ข้าจะหย่ากับเขา" พูดออกมาด้วยใจแน่วแน่ อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก

"จริงหรือเจ้าค่ะ แต่ฮูหยินรักท่านแม่ทัพมากไม่ใช่หรือ" ถามออกมาพร้อมกับมองผู้เป็นนายออกมาอย่างไม่เข้าใจ

"นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ข้าจะหย่ากับเขา"

"เจ้าค่ะ แสดงว่าฮูหยินของข้าคิดได้แล้ว"

"ใช่ เจ้าไปเอาหนังสือหย่ามาให้ข้า ข้าจะให้คนเอาไปให้ท่านแม่ทัพ" สั่งลี่ผิงออกมา

"เจ้าค่ะ รอสักครู่เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้ามา" ก่อนที่นางจะเดินจากไป นางนั่งรอไม่นานก็เป็นว่าลี่ผิงนั้นได้เดินกลับมา

"นี่เจ้าค่ะฮูหยิน" ทำท่าจะยื่นให้นาง นางจึงรีบเขียนชื่อของนางลงไป ก่อนที่จะส่งคืนให้ลี่ผิง พร้อมกับสั่งออกมา

"เอาไปให้พ่อบ้านเถิด บอกให้เอาไปให้ท่านแม่ทัพ"

"ฮูหยิน แต่มีที่ไหนกันฝ่ายหญิงขอหย่าเจ้าค่ะ?" ถามออกมาด้วยความสงสัย

"ข้านี่แหละจะเป็นคนเเรก เขาเป็นคนแบบนี้ ใครจะอยากไปทนอยู่ให้เขาทำร้ายกัน" นางพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกเวลาเอ่ยถึงเขา

ย้ำนิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของผู้แต่ง สถานที่ ตัวละคร ไม่ได้อ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ความเป็นจริงในยุคนั้น ๆ และมีการบรรยายถึงฉากร่วมเพศ อาจจะไม่สมเหตุสมผลไปบ้าง ต้องขออภัยมา ณที่นี้ด้วยนะคะ

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์  พ.ศ.๒๕๓๗ และฉบับเพิ่มเติม ไม่อนุญาตให้ทำช้ำ ดัดแปลง คัดลอก แก้ไข หรือสแกนเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ เว้นแต่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น